Als ik op mijn opa oppasdag naar mijn kleinzoon kijk, moet ik regelmatig denken aan het gegeven, “wat staat hem nog allemaal te wachten?” De onbevangen speelomgeving van nu, zal met verloop van tijd veranderen. Hijzelf zal opgaan in onze maatschappij en zijn eigen koers bepalen. Hoe gaat hij de maatschappij zien en welke koers zal hij gaan kiezen?

Soms kun je de opvoedkunde van je ouders of directe naasten vergelijken met een navigatiesysteem. Een van te voren ingestelde computerstem wijst de weg op de route die je van plan bent af te leggen. Alleen kent het navigatiesysteem niet de ‘binnen-door-weggetjes’. De computerstem stuurt je volgens het systeem duidelijk van punt A naar de eindbestemming.

Zo is het ook met ons leven. Je hebt een opvoeding gehad of anders, je handelt in de categorie volgens normen en waarden, maar ontdekt daarbij een mogelijkheid om het even anders te doen en alles ingegeven door jezelf. Die mogelijkheid om het op jouw manier te doen is mogelijk en misschien wel een betere oplossing. Mocht het echter fout uitpakken, dan heb je die misstap te accepteren en incasseer je een situatie, die je op grond daarvan weer kunt zien als een leermoment.

Leven is incasseren. Elke dag ervaar je (on)mogelijkheden, die je erop wijzen, dat de door jou ingeslagen weg ( lees manier van handelen ) niet de juiste route zou kunnen zijn. Daarnaast, maar daar zijn wij mensen voor, hebben wij voorafgaand aan een situatie ons al duidelijk een manier aangeleerd hoe te handelen en misschien nog eerder: “hoe te reageren op een situatie”. Ach je kunt het vooroordelen noemen, maar ik ben er zeker van, dat de manier van reageren eerder van doen heeft met vergelijken. De komende situatie is vermoedelijk anders dan ik gewend ben om te doen, dus……ik lever commentaar of kritiek. Kijk op een dag, maar eens om je heen hoeveel vooroordelen je ‘kunt verzamelen”. Maar in feite is anders ook gewoon.

Vooral jeugdigen, de doelgroep die in onze woelige maatschappij wordt losgelaten, krijgt het steeds zwaarder te verduren. Natuurlijk vergeten wij ons te realiseren, dat de maatschappij dagelijks in ontwikkeling is en dat geen mens gelijk is en geen dag hetzelfde. Elke koe is immers ooit kalfje geweest.

Hoe kijken wij ouderen tegen de veranderingen aan? En denk je nu, dat de jeugd daar anders tegenaan kijkt? Waar wij ouderen bij elkaar kruipen om de veranderingen een plaats te durven geven, klikt de jeugd bij elkaar en probeert zij op hun manier de wereld om hen heen, die ook onze maatschappij is, een plaats te geven. De verhalen, dat de jeugd geen normen en waarden kent, verwijs ik naar het rijk der fabelen. Alleen waar je bij ouderen tijdens het bepraten van onderwerpen spreekt van overleggen, heet dat bij jongeren ‘hangen’. Hoe zo?

Enige tijd geleden stapte ik op een vroege morgen in een stadsbus die voor 99,7 % was gevuld met schoolgaande jeugd. Het regende en de bus was afgeladen vol. Nadat ik mijn ov jaarkaart het systeem in de bus ‘had laten zien’, dat deze man op leeftijd ook weer aanwezig was, klonk het nadat ik enkele stappen in de bus had proberen te zetten: “Meneer wilt u hier zitten”. Ik schrok van deze opmerking. (weer zo’n ingeboren vooroordeel, want dat doet de jeugd toch niet???) Ik heb het verzoek aangenomen en het gesprek tussen de schoolgaande jeugd ging verder. Die ene opmerking: “meneer wilt u hier zitten” heeft mij goed gedaan.

Ook die positieve reactie heb ik moeten incasseren. Elke dag word je geconfronteerd met zaken, die je niet verwacht. Elke dag wordt er gebouwd aan de toekomst en elke dag leid je eigen navigatie ( je doen en laten ) je langs een route waardoor je op je reisdoel belandt. Leven is incasseren, dat schreef ik toch al? Vele wegen leiden naar Rome, dus je kunt zonder een navigatiesysteem als het zou moeten. Kies je weg op basis van ervaring. Goede reis gewenst.