Vreemd dat deze drie woorden een diepere betekenis  hebben, dan menigeen verwacht. Al struinend over internet naar onderwerpen voor een blog kwam ik deze opmerking tegen, die mij aansprak. Hoe komt iemand erbij om deze combinatie van woorden zo samen te stellen, dat het vragen oproept? Het alternatief van deze combinatie van woorden is: “uit het oog, maar niet uit het hart”. Beide woordcombinaties hebben in deze tijd van Corona en zich verwijderd van elkaar voelen, een daadwerkelijke functie.

Het zal  een vreemde eigenschap van mij zijn, maar dergelijke bijzondere samenstellingen van woorden zetten mij aan het denken. Oh ja, relativeren noem ik dat meestal. Vriend en toeverlaat de dikke van Dale zegt over relativeren: op het betrekkelijke van iets wijzen. Waar dat betrekkelijke nu op moet slaan, komt niet uit de verf. De situatie waar ik nu over blog heeft niets met betrekkelijk te maken.

Geheel vrijblijvend durf ik te stellen, dat ik neig, wat een prachtig woord, naar het (on)begrip loslaten. Loslaten van een natuurlijke persoonlijkheid die je niet (meer) ziet, maar die toch in je gedachten een grote rol heeft gespeeld of misschien wel zal blijven spelen. Als je dan ontdekt, dat aanwezig in afwezigheid dichterbij mijzelf staat dan ik had verwacht, ontroerd mij dat. Oké ook een blogger heeft menselijke trekjes.

Jaren geleden ging een groep leerlingen in het voortgezet onderwijs in een wintermaand een dagje langlaufen in Winterberg. De groep vriendinnen had al geruime tijd voor het uitstapje plaatsvond plannen gemaakt. Even niet met de neus in de boeken, maar samen heerlijk genieten van langlaufen in Winterberg. De grote dag brak aan en men vertrok. Aan het einde van de ‘zware dag’, keerde men huiswaarts, gecombineerd met de woorden moe maar zeer voldaan.

Het plezierige uitstapje kreeg in de loop van de daaropvolgende dagen een minder plezierige wending. Een klasgenootje voelde zich bij thuiskomst niet goed in orde. De dagen erop verslechterde haar gezondheid en, zoals ik mij herinner, binnen een week na het uitstapje naar Winterberg, overleed het klasgenootje. Een virus had grip op haar leventje gekregen en eiste haar voortbestaan op. Waar dagen ervoor de groep volop genoot van het uitstapje, was nu iedereen te neer geslagen. Als ‘buitenstaander’ kreeg ik flarden van het incident mee. Je deelt op jouw manier je medeleven en op jouw manier probeer je het geheel een plaats te geven en het te verwerken. Hard mag het dan worden gesteld, dat een zeer hechte vriendschap door een, laten wij het maar een  griepje noemen, wordt verscheurd.

Het zijn van die situaties die je overkomen en waar je gewoon geen grip op hebt. Aanwezig in afwezigheid, komt na al die jaren dichterbij als je ontdekt, dat de naam van de vriendin, die overleden is, voortleeft, ondanks haar afwezigheid. Een vriendin van het groepje heeft de durf gehad en genomen om de naam van haar overleden vriendin te gebruiken als tweede naam bij de geboorte van haar dochter. Hoe mooi kun je de combinatie, aanwezig in afwezigheid, koppelen als herinnering aan je goede vriendin, die is overleden. Heeft deze actie van doen met afscheid nemen of moet je dat anders zien?  Denk dat je in alle Twentse nuchterheid het voor jezelf een plaats moet durven geven. Als het voortleven van je vriendin op deze manier kan, moet je daar diep respect voor hebben. Hoe mooi komt “uit het oog, maar niet uit het hart”, hierbij naar voren.

Toen ik met deze blog aan het schrijven was, schoot mij te binnen, dat zelfs het woordje afscheid zo betrekkelijk is. Wie afscheid ziet als iets dat definitief is, loopt het risico zichzelf het extra moeilijk te maken.  “Uit het oog, maar niet uit het hart” schept voor iedereen de mogelijkheid om herinneringen te koesteren.

Heeft u dat ook, dat  in deze tijd, die wordt bepaald door Corona, het elkaar nodig hebben, steeds belangrijker wordt? Ik moet eerlijkheidshalve toegeven, dat ik mijn directe naasten mis. Daarnaast realiseer ik mij terdege, dat niet alleen ik dat gemis voel, maar met mij anderen, die in hetzelfde schuitje zitten.  Tijdens de Corona crisis spelen de woordcombinaties “Aanwezig en Afwezigheid “ en uit “ het oog, maar niet uit het hart ”, een grote rol. Het figuurlijk, maar daarnaast ook letterlijk, moeten missen van je dierbaren valt menigeen zwaar. De vraag hoe je zoiets voor jezelf een plaats geeft, daarop is niet 1-2-3 een antwoord te geven. Je zal moeten leren  leven met het gemis. Het is erg gemakkelijk te bloggen: “koester de herinneringen”. Dergelijke opmerkingen vind ik te kort door de bocht. Er is voor het missen van dierbaren, gewoon geen handleiding.

Daarom blijft het moeilijk om het gemis een plaats te geven. Ieder voor zich zal proberen het gemis te accepteren. Aanwezig in afwezigheid, slechts drie woorden hoe weloverwogen is dat?