Je weet hoe het gaat. Corona schept, naast de hoeveelheid beperkingen ook nieuwe mogelijkheden. Zoals ik eens blogde, los van de nadelen van Corona, hadden wij een periode van bezinning en niet alles meer willen, even nodig. Vreemd om in samenhang met het Corona-virus te spreken, ‘over het doden van je tijd’, maar ver beneden de waarheid zit je niet. Ik ‘ ben ‘ gaan puzzelen. In eerste instantie had ik het plan om een grote puzzel te kopen, maar men adviseerde mij om een puzzel te kopen van 150 stukjes, verdeeld over 37 kleuren. Mijn  adviseur liet erop volgen, die 150 stukjes kunnen voor grote problemen zorgen, om  één geheel te krijgen.

Wat kun je nu met een puzzel van 150 stukjes in verschillende kleuren? Het zijn maar 150 onderdelen en volgens de “regel van Bartje” moet een puzzel bestaande uit 150 stukjes gemakkelijker te leggen zijn dan een puzzel van 1000 stukjes. Denk dat het probleem van de onderlinge stukjes zit in de vormgeving en het verschil ervan. Gemakshalve moet je kunnen stellen, er moet een mogelijkheid zijn om alle onderdelen van de puzzel tot één geheel te krijgen. Kort door de bocht genomen kun je bloggen, dat er onderling een verbondenheid met elkaar zou moeten zijn.

Nu zijn 150 stukjes niet direct een groot aantal te noemen. Het probleem zit dan ook niet in het aantal, maar eerder in het ontwerp om als stukje in elkaar te kunnen ‘grijpen’, waardoor het één geheel zou kunnen worden.

Vriend- en toeverlaat de Dikke van Dale,  u dacht vanzelfsprekend:, ‘waar blijft deze ondersteuning ‘, geeft aan het woord puzzel de volgende verklaring. << moeilijke opgave als tijdverdrijf >> of << nadenken over een oplossing >>. Ik kan natuurlijk ook een  multiple choice vraag << meerkeuze vraag >> stellen. Gaan wij voor de eerste verklaring van “ een moeilijke opgave als tijdverdrijf “ of kiest men voor “ nadenken over een oplossing ”

Toch wel toepasselijk, of had u de combinatie met de politiek nog niet door, om de vraag te stellen, waar kiest men voor. De 150 stukjes van de puzzel zijn door u en mij gekozen om er één geheel van te maken. U, en ik, als kiezer, zijn de producent, ja zelfs de samensteller van de puzzel. Toch, ja en toch, zijn het maar 150 stukjes.

Het moet voor de legger, samensteller of noem het de formateur, niet moeilijk zijn om de doelstelling voor elkaar te krijgen. De feitelijke doelstelling is om er één geheel van te krijgen.

Voordeel is, dat het om 150 verschillende stukjes gaat, maar het heikel punt zit vast op de 37 verschillende afmetingen en vormen. Relativerend, oh ja, dat woord hebben wij ook nog, zijn er twee factoren die samengesmeed moeten worden tot de derde factor, namelijk het vormen van de eenheid. Het is ook te makkelijk om te stellen, hoe verdelen wij 37 kleuren over 150 stukjes. Mijn zakjapanner heeft snel berekend, dat wij dan 4.054054 stukjes moeten verdelen.

Ware het niet, dat  de 37 kleuren qua aantal onderling ook nog verschillend zijn. Het wordt, om in stijl van het spel te blijven, een heel gepuzzel. Vraag mij overigens al jaren af, waarom de 150 stukjes van de puzzel zoveel verschillende kleuren moeten hebben. Het zou toch veel gemakkelijker zijn om afspraken te maken, maar daar schijnt het  te laat voor te zijn, om het aantal kleuren drastisch te verminderen.

Ga er maar aanstaan. Het is natuurlijk volgens de wetgeving van Johan Cruyff te stellen, dat elk nadeel  ook een voordeel kent. Zo heeft elke “ kleur “ van het uit 150 stukjes bestaande puzzel, een doelstelling.  Waar je bij kleuren spreekt van een vaste benaming, die staat voor een kleur, bestaan de 150 stukjes hier uit voorspellingen die vooraf hebben aangegeven welke functie ze hebben en wat zij eventueel zouden kunnen betekenen om de puzzel tot één geheel te krijgen.

Zal zo’n samensteller van de puzzel, oh ja formateur heet zo’n persoon,  ergens op een grote tafel in een zaaltje op het Binnenhof alle stukjes op tafel hebben liggen en probeert dan  alles samen te voegen? Het zal nog een hele klus worden om alle stukje op basis van de 37 voorspellingen, oh ja kleuren waren het,  op één palet te krijgen. De vraag blijft hoe men zo’n, sorry voor de woordkeuze, ‘onsamenhangende troep’ samenbrengt tot één geheel.

Dat samenbrengen heeft natuurlijk vooral in eerste instantie een functie voor de foto op het bordes in den Haag. Uit die puzzel worden dan weer een aantal stukjes geselecteerd die op hun beurt, hoe is het mogelijk, verantwoording moeten afleggen aan al die 150 stukjes met de 37 verschillende kleuren Je zal het maar moeten samenstellen. Politiek is een puzzel, de  “kleuren “ maken het moeilijk.