Zit ik heerlijk in de tuin in de zon, gaat er een discussie van start, waarbij ik na enige minuten voel, dat mijn bloed begint te koken en ik tegen het moment aanloop om kwaad te worden over iets waar ik op dat moment weinig of niets tegen kan doen. Wat een etiketten maatschappij hebben wij toch.  De discussie gaat over het onderwerp, dat sommigen vinden, als iemand dementeert, dat de persoon in kwestie dan als gek mag worden versleten. Daar kan ik mij dan kwaad over maken. Niet gezond,  want hoe komt iemand erbij, dat dementerenden gek zijn. Niemand vraagt erom om een geestelijke aandoening te krijgen.

Toen ik werd getroffen door een herseninfarct was iemand zo tactisch om, in mijn bijzijn, aan mijn echtgenote te vragen, “en kan hij dan nog wel praten en krijgt hij alles nog wel mee?”  Ik heb in de dagen daarna lang moeten zoeken naar de overtreffende trap van kwaad worden. Hoe komt het nu, dat buitenstaanders niet om kunnen gaan met personen die  door een aandoening iets zijn overkomen en waar men  zelf niet  voor heeft gekozen.  Waarom moet alles direct weer worden voorzien van een etiket van afkeuring.  Probeer eens begrip te tonen voor die ander.

Ik probeer, zelfs dat is in deze maatschappij schijnbaar al een uitzondering, elke persoon te respecteren. Of ik het altijd met zijn of haar  doen en laten eens ben, daar wil ik het niet over hebben.  Daarnaast heb ik  eveneens respect  voor personen met een handicap in welke vorm dan ook. Vaak worden gehandicapten niet begrepen, omdat die ander, die het allemaal zoveel beter weet, zich niet durft aan te passen. De vraag die dan bij mij opkomt, “wie is er dan gehandicapt?” Het niet kunnen of niet willen begrijpen van iemand met een handicap blijf ik egoïstisch vinden.  Ik zal hiermee zeker  geen vrienden maken. Oké dat is dan zo.

Toen in midden jaren zeventig werkzaam was als boekhouder bij een taxibedrijf  moest ik soms  bijspringen met het vervoeren van geestelijk gehandicapten. Het begin van de kennismaking verliep stroef en het waren soms niet gemakkelijke personen in de omgang. Of…..was ik een vreemde in hun wereldje? Weet nog wel als ik dan hartje zomer met mijn passagiers Sinterklaasliedjes zong en in andere taxi’s ons galmen via de mobilofoon hoorbaar werd, kostte mij dat regelmatig  een standje van mijn directeur. Hij probeerde, met  moeite om zijn lachen in te houden, mij duidelijk te maken, dat je in de zomer geen Sinterklaasliedjes zingt. Ik beken, maar ik had een click met mijn passagiers. Het waren prachtige personages.

Waarom moet iedereen passen in het gareel van onze eigen wereld? Opmerkingen van: “ maar men doet zo vreemd “ enz vallen bij mij verkeerd. Wat wil het woord vreemd zeggen? De Dikke van Dale zegt over het woord vreemd: raar of zonderling. Moet je als raar of zonderling door het leven, als je doen en laten anders is dan dat van anderen? Te vaak durven wij, mensen die dan niet raar of een zonderling zijn, te oordelen over het doen en laten van een ander. Die ander heeft er echt niet omgevraagd.

Een goede kennis, helaas overleden, een schat op leeftijd, kreeg van doen met dementie. Ondanks haar hoge leeftijd had zij moeite met deze verandering. In onze gesprekken gaf zij aan, dat het zo niet leuk meer was en dat men haar wel mocht komen halen. Wie geeft ons, normale ( ?? ) mensen, het recht om te oordelen, dat de persoon in kwestie vreemd doet of zoals sommige betweters beweren gek is. Een andere kennis van mij heeft te maken met iemand met opkomende dementie. Opmerkingen als: “dat mens is gek, joh “ doet mijn bloed koken. Vreemd dat je dan, zonder iets te kunnen doen, machteloos bent, maar je ook machteloos voelt richting degene die weer eens het etiket “vreemd zijn” moet krijgen.

Wij zijn in Nederland zo goed in het betitelen van situaties. Twee personen van het vrouwelijk geslacht die samenwonen moet kunnen, want dat is voordeliger met het betalen van de vaste lasten. Als twee mannen samenwonen wordt er niet gesproken over verdelen van de lasten, maar wordt de kritiek richting geaardheid gestuurd. Hoe simpel ben je dan om over het doen en laten van een ander te oordelen?

Met recht durf ik te bloggen, dat elk etiket een kwaliteitsnorm bevat. Misschien gaat mijn voorstel geen grond vinden, maar toch doe ik een poging. Los van alle instanties, die denken het beter te weten, kijk nu eens  met respect naar elkaar. Wij hoeven het niet altijd met elkaar eens te zijn. Probeer eens met zorg en aandacht dat andere etiket te waarderen. Als het meezit, ontdek je misschien wel kwaliteit bij die ander.