Het werkwoord gedogen, dat volgens mijn taalkundige ondersteuner, de Dikke van Dale, niets meer en niets minder wil zeggen dan  dulden of toelaten, is vooral in politiek den Haag een steeds meer voorkomende uitdrukking. Een bepaalde situatie, die misschien voorheen het etiket  “wettelijke niet toegestaan” kreeg opgeplakt, wordt nu door een omstandigheid oogluikend toegestaan. Het wordt dan gedoogd. Ach het moet een woord hebben en er valt nadien weer iets te discussiëren. ‘Toelaten’ komt steeds vaker voor. Ik vraag mij af als je teveel duldt of je dan nog wel regels nodig hebt, omdat je het toch allemaal  zogenaamd goedvindt. Oh ja, dat wordt dan gedoogd, nu je het zegt.

Niet alleen in het politieke circus, waar wekelijks een voorstelling wordt gehouden op het bekendste plein van den Haag, het Binnenhof, maar ook in onze maatschappij wordt steeds vaker gedoogd. Door de invloed vanwege het Corona-virus is er veel in onze maatschappij veranderd. In sommige gevallen was deze verandering misschien wel noodzakelijk. Toch zullen er na de crisis elementen in onze maatschappij zijn die wij zullen moeten missen. Ondanks het gemis ervan, zijn wij in deze situatie zover, dat wij bijna verplicht, het gemis te moeten accepteren.

Door de Corona-crisis hebben wij, als bewoners van deze aardkloot, moeten inleveren. Daarom is het zo heerlijk om je gevoelens in een blog te kunnen verwerken en te kijken of de lezer van de blog ‘durft’ te reageren. Tijdens het schrijven van deze blogtekst schoot mij het beeld te binnen, dat  de Corona-crisis arm en rijk gelijk maakt. Datzelfde heb je bij een sauna. Jaren geleden ging ik met iemand naar een sauna. Hij reed een zware Audi en ik in die jaren een Ford Fiesta. In de sauna, beiden geheel ontdaan van onze kleding, viel mij op, dat je  het verschil in ons dagelijks leven niet kon zien. Iedereen is gelijk.

Kort door de bocht genomen, daarom blog ik, dat er tijdens de Corona-crisis, maar ook tijdens het bezoek aan een sauna, onderling geen verschil in leefstijl merkbaar is. Iedereen zit in hetzelfde schuitje en iedereen heeft moeten inleveren, waarbij de een als mens daar misschien meer moeite mee zal hebben dan de ander.

Persoonlijk moet ik toegeven het erg moeilijk te hebben gehad, dat ik mijn kinderen en vooral mijn kleinkinderen niet heb gezien. Natuurlijk is mijn situatie niet uniek, want iedereen die is toegetreden tot het legioen, dat zich opa of oma mag noemen, zit in hetzelfde schuitje. Het is dan de kunst om dit gemis, te verpakken in een situatie waarop je het etiket gedogen kunt plakken.

Hoe ga je er nu mee om? Niet alleen op het hopelijk tijdelijk gemis van je kinderen en kleinkinderen, maar ook op het gemis van alles, dat voor de crisis nog mogelijk en zo gewoon was. Elk mens heeft een andere insteek en elk mens gaat weer anders, zoals ik blogde, met zijn of haar situatie om. Even los van de medische kant, want daarbij mag ik bloggen, niet geremd te worden door enige kennis, zijn er tal van zaken die nu moeten worden geduld of worden toegelaten, waarbij ik, maar u waarschijnlijk ook, dat voorheen niet accepteerde.

Het toestaan van deze situatie heeft natuurlijk nu ook een basis. De Corona-crisis is niet gericht op een bepaalde groep. Het virus  zelf heeft geen oogjes en zal je daardoor niet uitkiezen. Je krijgt het gewoon of je krijgt het niet.

Wel moet worden vastgesteld, dat de één vatbaarder is om besmet te geraken dan een ander. Je kunt melden, dat iedereen in de gelegenheid wordt gesteld om door het virus besmet te geraken.

De wetenschap zit nu al met de vraagstelling: “hoe gaan wij om met de situatie als de Corona-crisis als verleden tijd kan worden gezien. Oké wij zijn dan veel verder richting toekomst, maar hoe doen wij het dan? Ervaar je dan als, ja hoor daar heb je het woord weer, als aardklootbewoner, dat je alles weer mag en dat je niets meer in de weg staat? Misschien moet je het leven opnieuw invullen. Binnen de wereld van de computer spreekt men van resetten of te wel het opnieuw opstarten. Menigeen zal het normale leven weer vorm moeten geven door middel van een herstart.

Het gemis, tijdens de periode van de Corona-crisis, zal een plaats moeten worden gegeven als iets, dat ons is overkomen. Het moeten missen van contacten heeft een spoor bij ons achtergelaten. Vaak komt men sterker uit een moeilijke periode en kijkt men zelfverzekerder vooruit dan ervoor. Een mens kan veel, je moet het soms accepteren. Het is nu eenmaal niet anders. Het was even resetten en weer verder. Voor je het weet, sta je weer voor een nieuwe beslissing. Misschien wordt gedogen wel het  nieuwe (on)redelijke alternatief. Gedogen kun je aanleren.