Vreemd eigenlijk, als je jezelf die vraag gaat stellen, dan bevestig je toch in feite, dat je ergens de weg kwijt bent? Eerlijkheidshalve moet ik toegeven, dat ik soms inderdaad het gevoel heb, even niet meer te weten in welke wereld of in welke maatschappij ik leef.

Al geruime tijd, als ik om mij heen kijk, bespeur ik overal ongerief, commentaar en vooral solistisch optreden. De ik-cultuur viert hoogtij. Zo herinner ik mij nog uit de tijd, dat ik als freelance journalist actief was, dat er in de zuid wijk van ons mooie stad de winkel van een middenstander in lichterlaaie stond. De buurman van de eigenaar, kwam in zijn snelle Alfa Romeo aanrijden, zag dat niet zijn winkel in de brand stond, begroette zijn buurman, die zeer was aangeslagen en zei: ”hoi, ik zie dat het bij jou alleen brandt. Ik ga weer terug, want ik heb thuis visite zitten”. Weg was de “ondersteunende” buurman. De laatste had in de omgeving meerdere winkels en ik heb mij tot op de dag van vandaag voorgenomen, nooit klant bij hem te willen zijn.

Bovenstaand voorval dateert van jaren geleden. Tijdens het schrijven van deze blog schoot mij het voorval te binnen. Je mag toch stellen, dat het woord samenleving de laatste jaren een andere betekenis heeft gekregen? Het woord samenleving is in feite geen solistische weergave van iets. George Bernard Shaw (1856-1950) een Engelse schrijver en Nobelprijs winnaar schreef ooit: “Zowel optimisten als pessimisten dragen de samenleving. De optimist vindt het vliegtuig uit en de pessimist de parachute”.

Shaw bedoelde met deze figuurlijke weergave, dat in feite iedereen elkaar nodig heeft, ook al ben je het niet met elkaar eens. De bekende woordenverzameling die ik altijd raadpleeg, zegt over samenleving: << de mensen samen, met de nadruk op hun onderlinge omgang >>. Als je de tekst en uitleg van de Dikke van Dale op je in laat werken, kom je toch al snel tot de slotsom, dat de doelstelling van samenleving aardig de plank heeft misgeslagen.

Het klinkt allemaal niet als muziek in de oren., maar zelfs binnen die wereld is er hommeles en werkt men langs elkaar. Ach, laten wij eerlijk zijn, stel dat alles koek en ei zou zijn, dat gaat dat weer ten koste van de wereld die entertaiment heet en dat kan natuurlijk ook weer niet. Zo blijven wij bezig en maar goed ook. Het beheert ons leven.

Kunt u zich een verjaardag voorstellen, waarin iedereen het met elkaar eens is en dat er totaal niets valt te klagen of te mekkeren over de toestand in de wereld? Het zou saai worden en in feite zou je bij binnenkomst nadat je iedereen hebt gefeliciteerd en het eerste kopje koffie met taartje te hebben genuttigd weer kunnen vertrekken. Waarom zou je nog langer blijven, want jij of anderen hebben toch niets te mekkeren over iets, dat je dwars zit. Om nu bij elke ontmoeting telkens over de weersgesteldheid te moeten discussiëren, begint ook eentonig te worden.

Schijnbaar, ondanks dat het een aanleiding is om als blogger op een vroege zondagmorgen ergens in februari 2024 er over te gaan bloggen, hebben wij het ongenoegen in de maatschappij nodig. Wij mensen willen nu eenmaal semi voorstander zijn om ons ongenoegen te creëren om er later samen, oh ja, in onze samenleving, erover te kunnen mekkeren. Mijn wijlen schoonvader zou zeggen, “zo logisch is dat, als een pet van een kwartje” .

Toch durf ik de maatschappij, anno 2024 niet te vergelijken met mijn bouwjaar 1948. Natuurlijk zal u zeggen, je vergelijkt oud met nieuw en dat gaat niet op. Oud en nieuw zijn twee items die elkaar nodig hebben om verder te kunnen, want de eerste kreet ( lees oud ) is de basis voor de tweede uitdrukking. Oké in die tekst ga ik mee, logisch, want ik schrijf het zelf, maar waarom verandert de wereld dan zo hard en wordt alles steeds harder, waarbij wij die hardheid vroeger nog onvriendelijk noemde?

Ik heb mij voorgenomen de nieuwsberichten op televisie over te slaan. In mijn directe omgeving hoor ik dat voornemen ook van anderen. Men begint ale ellende zat te worden en probeert koers te zetten op prettiger zaken dan de ellende in de wereld. Weg kijken wil natuurlijk niet zeggen, dat men ervoor wegloopt, maar men wil er niet mee geconfronteerd worden.

Op allerlei fronten, politiek, techniek, medische wereld en niet te vergeten de locale overheid rommelt het. Milieu-activisten proberen steeds meer terrein te winnen en zoeken steeds meer steun bij elkaar om massaler te kunnen optreden.

Vanzelfsprekend moet er iets worden ondernomen om onze samenleving, wat een woord eigenlijk, het naar de zin te maken. Ik vraag mij alleen af of wij dat aanpassen op de juiste manier doen. Wat een wereld, leven wij. Oh ja, een prettige dag verder.