Steeds vaker heb ik het gevoel, dat wij, oh ja, als bewoners van deze aardkloot, het woord woke ( spreek uit als wook ) gebruiken als een soort etiket. Dit alles in de trant van: “dan mag het en dan is je manier van handelen toegestaan of zelf geaccepteerd. Hoe zo geaccepteerd en daardoor toegestaan? Waarom moeten wij ons laten lijden door de handelswijze conform het (on)begrip woke? Toch logisch, dat ik en velen met mij, daar moeite mee hebben?

Waar staat woke nu voor en hoe komt het, dat wij ons er zo aan onbewust storen? De basis van het woord woke moet worden gezocht als vervoeging van het Engels wake-up, dat wij kunnen invullen als wakker worden. Kort door de bocht kun je zeggen: “blijft wakker en laat je niet ongewild in een hokje stoppen door elke opmerking die te je horen krijgt, te slikken.

De betekenis van het woord woke kreeg een extra impuls door de song van zanger-gitarist Lead Belly die in 1938 het lied zong Scottsboro.  Het nummer gaat over negen Afro-Amerikaanse tienerjongens, die vals werden beschuldigd van een verkrachting van een blanke vrouw.  Belly adviseert in zijn tekst om woke, wakker en daarbij alert te blijven en je ogen open te houden. Dit ‘wakker blijven’  is een eigen leven gaan lijden en in de loop der jaren wordt achter te veel op- en aanmerkingen te ver doorgedacht. Het is dan ook niet te voorkomen, dat velen zich daardoor onterecht en ook vaak onbedoeld in een negatief daglicht voelen gezet. Stilstaan bij wat je wordt gezegd, is natuurlijk altijd goed, maar plaats daaraan dan geen eigen suggestieve situatie. Sommigen voelen zich doorlopend te kort gedaan en zien het als te worden gediscrimineerd. Het kan ook doorslaan, want soms zijn er helemaal geen verschillen.

Vanzelfsprekend is het niet nodig om anderen te beledigen en onnodig te bekritiseren. Alleen je ontkomt er nogmaals niet aan, dat ‘wakker blijven’ kan doorslaan. Zeg het maar, hoe vreemd kan men reageren en voor je het weet, is het einde van het ‘wakker blijven’ ver te zoeken.

De zegswijze: ‘ op iedere slak zout leggen ’ is in mijn optiek te nauw verbonden met het hedendaagse woke. Deze uitspraak is ontstaan in 1914 en slaat op situaties waarop men op elke kleinigheid aanmerkingen heeft en stilstaat bij elke opmerking en verder denkt. Gaat onze maatschappij volgens bovenstaande tekst haar draai vinden? Verder ben ik helaas van mening, dat de alertheid binnen de woke tragedie voortgaat en zich verder zal ontwikkelen.

Hoe moet je de tendens binnen de woke materie dan plaatsen? Zijn wij burgers van onze maatschappij te alert en daardoor te waakzaam geworden? Je kunt ook stellen, dat onze tenen langer zijn geworden dan ons schoeisel aan de voorkant. Je hoeft maar iets te horen en men voelt zich op de tenen getrapt. De tendens van vroeger, je weet wel het relaxte van weleer, is zoek en schijnt bijna verbannen te zijn. Als mijn stelling juist mocht zijn, dan leven wij toch te gespannen door doorlopend op zoek te zijn naar mogelijkheden om te reageren op uitlatingen waarvan wij vinden, dat deze ons te persoonlijk geraken?

Wie durf nu te stellen, ja hoor wij gaan nog wel eventjes door, dat alle op- of aanmerkingen op u slaan? Als deze bewering juist zou mogen zijn, dan voelt de aangesprokene zich wel erg belangrijk en, laten wij dat niet achterwege laten, zelfingenomen. Door overal dan maar in het kader van woke op te reageren, begint het te lijken, dat men zich gedraagt als een kuddedier. Soms denkt men dat het bijna verplicht is om te reageren en daardoor een reactie te geven.

Wat schiet je er nu mee op, dat je jezelf zo belangrijk vindt en op elke slak zout moet leggen en dagelijks moet ondervinden, dat je schoenen aan de voorzijde te krap zitten? Elk mens, ja zelfs elke persoonlijkheid, heeft een ander nodig. Onze maatschappij ondergaat dagelijks veranderingen. Natuurlijk moeten wij alert zijn op aantijgingen, maar het is belangrijk het overzichtelijk te houden. Ook binnen de politiek liepen, want ze zijn verdwenen, personages die op alle slakken zout wisten te leggen.

Woke wordt helaas te vaak onjuist gecombineerd met rascisme en het ongenoegen tonen op velerlei zaken.  Het is toch van de gekke om het te alert zijn door te laten slaan om te kunnen reageren op zaken die ons niet aangaan? Nogmaals wij zullen er mee moeten leren leven en dit woke ongenoegen een plaats geven. Vanzelfsprekend mag je alert zijn op beweringen die je niet aanstaan, maar ergens bereik je met het reageren een plafond. Ik heb moeite met het te duidelijk onderscheid maken van zaken. Als je het objectief bekijkt, zijn er geen verschillen.