Soms vraag ik mij wel eens af waar wij in ons land, maar ook op andere plekken op deze aardkloot, mee bezig zijn. Vooral binnen de wereld die reclame heet, schiet men door.

Als ik even een snelle check bij mijzelf doe, kom ik zo op het oog geen afwijkingen tegen. Nou ja niet helemaal, want ook ik probeer al jaren geen slachtoffer te worden van mijn eigen karakter. Eerlijkheidshalve durf ik toe te geven, dat het ontkomen hiervan niet geheel lukt. Schijnbaar kijk ik toch anders naar ‘rituelen’ in deze maatschappij dan andere mede aardbolbewoners.

Nu na jaren durf ik er dan toch over te praten en in dit geval over te bloggen. Nadat ik medio augustus 2019 een herseninfarct heb gehad, is mijn ‘zolder’ weer opgeruimd en weet ik nog beter wat ik wil zeggen. Het zal een periode worden van leren om met de confrontaties om te gaan.

Leg u mij, als lezer van deze blog, nu eens uit waarom er bij een nieuwe auto in een commercial altijd, als toegevoegde waarde, een schaarse kledij een vrouw moet worden getoond? Heeft het onderwerp, de auto, dan zo weinig waarde, om deze waarde aan te moeten vullen met een in badpak gestoken vrouwspersoon?  Waarom dan een vrouw die moet fungeren als toegevoegde waarde. Was er geen krat spruitjes op voorraad, want ook die groente verdient aandacht? Of ging het toch over de auto.

Ik weet het, ik kijk ook liever naar een mooie vrouw dan naar een krat met spruitjes, maar ik kan niet achter oorzaak komen, waarom nu een vrouw dan moet fungeren als toegevoegde meerwaarde. Verder vind ik het overdreven om bij aan nieuw product iets te moeten toevoegen om het te kunnen verkopen. Als er iets aan toegevoegd moet worden om het te kunnen verkopen, waarom lukt dat dan niet zonder?

In mijn journalistieke ‘loopbaan’ voor de critici onder de lezers, heb ik loopbaan ook tussen aanhalingstekens gezet, heb ik mogen ervaren, dat het hebben van een perskaart binnen het leger der schrijvende pers, voor sommigen, aanzien geeft.

Die mening wordt totaal niet door mij gedeeld, ofschoon ik wel verplicht was om een  perskaart te accepteren. Dit alles onder de noemer ‘want het kan wel eens nodig zijn’. Naast de officiële Politie Perskaart, die wel een functie heeft,  kent elke andere vorm van een perskaart geen enkele waarde. Het komt neer op “hoe presenteer je jezelf”.

Stel nu, dat zo’n andere perskaart, die veelal de vorm heeft van een bankpasje of iets dergelijks, een feitelijke waarde heeft van nog geen € 0,50.  Moet die waarde van een dergelijke kaartje dan fungeren als meerwaarde voor de journalist die op reportage moet? Moet dan een voorwerp met een dergelijke minimale waarde ervoor zorgdragen, dat jij ergens toegang toe krijgt?

Mijn insteek in deze is, dat de beste perskaart het gezicht van de journalist is. Je moet als schrijvende pers je werk zo goed doen, dat men je herkent en dat je zonder een kaart van geringe waarde ook gewoon je werk kunt doen.

Daarom ben ik duidelijk van mening, dat al die personen die een kick krijgen van gadgets lijden aan een tekort aan persoonlijkheid en door de aankoop van extra dure voorwerpen mee willen tellen. Dit alles in de trant van ‘ zie je mij wel ’

Zelfs André Hazes ziet zijn zoontje liever op jeugdige leeftijd al met een Rolex om zijn polsje lopen en strak in het pak, dan in een usual outfit. Wat een belachelijke situatie. Zie mij dan, maar in de sauna is weer iedereen gelijk. Nu ja gelijk.

De vraag, die gesteld mag worden is: “hoe komt het nu, dat men extra ondersteuning nodig heeft om ergens aandacht op te vestigen?” Of die aandacht nu wordt ondersteund door de aanwezigheid van een schaars- en weinig om het lijf hebbende schoonheid of een krat spruitjes of een domme perskaart, doet even niet ter zake.

Misschien kunnen wij, zoals  bij zo veel zaken, de schuld leggen bij de maatschappij of misschien wel bij onszelf. Waarom laten wij ons gebruiken om het normaal te vinden, dat dergelijke situaties zich voordoen? Situaties die, om de trend van een onderwerp te blijven, in feite niets om het lijf hebben.

Door de hectiek van de snelheid, die onze maatschappij met zich meebrengt en waarin iedereen wordt verplicht om mee te hollen, maken derden de dienst uit met betrekking tot de gang van zaken, want men denkt dat het zo moet.

Ach wat maakt het ook uit. Wij leven toch in een vrij land….zo lang je naar die ander luistert.