Tijdens mijn  werkzaamheden als incasso inspecteur heb ik vanzelfsprekend veel personen ontmoet met erg veel schulden. Toch heb ik altijd moeite gehad met personen die veel schulden hebben en volgde ik hun gedragingen om de dag weer door te komen. Eerst vanaf achter mijn bureau en later “in het wild”, heb ik heftige situaties meegemaakt.  Ik kan er een boek overschrijven. Duidelijk zijn de kernpunten bij veel schuldenaren die met elkaar overeenkomen. Men leeft in een survival cultuur en men probeert zich, vooral naar de buren en naasten, vaak beter voor te doen dan de werkelijkheid toestaat. Het is ook niet gemakkelijk om dagelijks de eindjes aan elkaar te moeten kopen om verder te kunnen.

Ik weet niet hoe ik het kan verwoorden, maar ik zag in die periode elke vordering als een dossier.  Veel dossiers hebben geen grondslag om ter incasso te worden aangeboden, omdat er teveel losse eindje aan zitten. Vreemd, dat ik nooit het te vorderen bedrag onderwerp van gesprek heb gezien. Een vordering is een vordering en  vanzelfsprekend zit daar een te betalen bedrag aan vast. De hoogte, vond ik niet belangrijk. De hoogte van het bedrag bepaalt de looptijd.

Door regelmatig op deurbellen te mogen drukken, vroeger belde ik aan en liep ik hard weg, nu bleef ik tijdens de incassowerkzaamheden staan. Elke deuropening produceerde een andere basis voor het dossier. Aanbellen en zeggen dat de persoon iets schuldig is, daar kom je niet veel verder mee. Dat er een schuld is, dat weet de schuldenaar, of debiteur, ook. Daarvoor hoef ik niet op het knopje van de bel te drukken. Mijn taak was om samen met de schuldenaar te zoeken naar een oplossing. De wetgever was daarbij mijn leidraad. Wettelijke richtlijnen lapte ik veelal aan mijn laars, maar hield wel de basis in de gaten. Als een vordering binnen 10 dagen betaald moest worden en dat lukte niet, maar wel binnen 20 dagen, dan was 20 dagen bij mij gelijk aan 10 dagen.

Het was vaak een situatie van het inschatten van een mogelijkheid. Als u nu de vraag stelt en “ben je nu nooit bedrogen, bedonderd of bedreigd “, durf ik hiervoor de aantallen niet bekend te maken. Natuurlijk deed men zich in eerste instantie beter voor dan de werkelijkheid en natuurlijk ben ik regelmatig, figuurlijk gezien, afgegaan. Hoe vreemd het ook mag klinken, ik had doorlopend begrip voor de reactie bij wie ik had aangebeld. Daarom is het regelmatig voorgekomen, dat ik ergens aanbelde met mijn ervaring die ik inmiddels had opgedaan, dat het fout kon gaan.

Voor de groep personen die financiële problemen heeft, heb ik begrip en durf ik zelf een lans te breken. Ergens een lans voor breken betekent ‘iets verdedigen’, ‘iets aanprijzen’. Je kunt ook voor iemand een lans breken; dat betekent dat je voor iemand opkomt of verdedigt. Het groot uitdrukkingenwoordenboek, de Dikke van Dale, vermeldt dat deze uitdrukking teruggaat op de Middeleeuwen.

Het is inderdaad niet prettig om dagelijks de eindjes aan elkaar te moeten knopen. Het was ook niet mijn taak om te vragen, waarom heeft u nu die te dure tv gekocht, terwijl men wist dat het financieel niet haalbaar was. Ook de aankoop van vuurwerk eind december, was voor mij geen aanleiding om vragen te stellen. Vanaf medio december tot einde 1^e week januari waren wij als incassobureau niet actief. Onze stelling was: “mensen met schulden moeten wel vuurwerk kunnen kopen”. Vreemd was de constatering, dat velen in de maand januari het termijnbedrag ook van december betaalbaar stelden.

In de periode van 1995 tot 2005 bij mijn voormalig werkgever op de afdeling invorderingen en van 2006 tot 2019 als eigenaar van Ahon Enschede, heb ik veel schulden voorbij zien komen. Het mooiste vond ik altijd die vordering waar je moeite voor moest doen. Als er een vordering van € 100 keurig in termijnen van € 25,00 werd betaald, miste ik de uitdaging. Het ging allemaal te vanzelf. Vorderingen waarbij je de Nederlandse wetgeving moest raadplegen of de wettelijke schuldsanering natuurlijke personen, de WSNP, dat waren items, waar je mij in feite voor mocht wakker maken.

Regelmatig heb ik met Stadbank Oost Nederland figuurlijk overhoop gelegen om zaken qua bewindvoering geregeld te krijgen. Een saniet, hij / zij die wordt gesaneerd, vond ik belangrijker dan een wettelijke mogelijkheid.

Niemand vindt het fijn om, cru gezegd, bij iemand in het krijt te staan. Toch heb ik regelmatig moeten ervaren, dat opdrachtgevers, schuldeisers, zich niet menselijk opstelden naar de schuldenaar. Het is inderdaad voorgekomen, dat ik als intermediair ging bemiddelen tussen schuldeiser en schuldenaar, omdat ikzelf de vordering betwistte. Vreemd is het, dat ik uit de periode, dat ik incasso reed en personen verzocht om terug te betalen, goede vriendschappen aan heb overgehouden, dat geeft een fijn gevoel.