Wat is gedogen toch een gemakkelijk woord en bovendien het straalt een vorm van accepteren uit. Dit alles in de trant van: “ik gedoog het wel, want anders heb ik bonje en daar wil ik voor uitkijken”. Je kunt het ook anders bekijken en gewoon kort door de bocht stellen: “ik pas mij wel aan en vind het goed zo”. De vraag die gesteld mag worden, ligt voor de hand. “heb je dan zelf geen mening en slik je alles wat een ander je aandoet? Gedogen is niet altijd een oplossing.

In onze steeds harder wordende maatschappij komt het schikken naar de wil van een ander steeds vaker voor. Waar je jaren geleden nog sprak van: ‘hij legt zich er wel bij neer” of “hij vindt het wel goed” heet het meedrijven met de mening van een ander nu gedogen.

Officieel gezien slaat het gedoogbeleid, binnen onze maatschappij, op het niet hoeven handhaven van een eerder gestelde maatregel en heeft dit beleid in feite niet direct van doen met situaties tussen burgers onderling. Met andere woorden, de overheid ziet af van het toepassen van handhavingsmiddelen. Toch ben ik zo vrij, en gedoog het maar, om het gedoogbeleid door te trekken naar ons burgers. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven, dat gedogen in mijn ogen ook in de ‘normale’ maatschappij nu al steeds vaker voorkomt. Dit alles onder de noemer of in de trant van, “ wij willen geen problemen en ik schik mij wel  “.

Daarom heb ik het gevoel, dat wij burgers steeds minder vaak voor onszelf durven op te komen als wij vinden, dat ons onrecht wordt aangedaan. Waarom moeten wij alles slikken en waarom heeft een ander het recht, door met zijn of haar brutale optreden, ons te kort te doen? Let wel, er moet natuurlijk wel een gegronde reden voor zijn om in het verweer te komen. Wakker worden en wanneer je het woord gedogen te binnenschiet om dan op zoek te gaan om ergens tegenaan te schoppen, is not done.

Kijk nu eens, zeg maar puur voor de fun, om je heen en kijk eens naar situaties waar je jezelf in de loop der tijd maar hebt bij neergelegd. Je hebt je erbij neergelegd op grond van de lieve vrede en ter voorkoming van bonje. Is het dan vreemd, terwijl je de situatie nu even in alle rust in ogenschouw neemt, dat je nu denkt, zo wil ik dat de volgende keer niet meer?

Ondanks dat de handelswijze van die ander is geaccepteerd uit lieve vrede, mag je toch bloggen, dat ergens in uw onderbewust zijn u wel met een gegeven zit, dat u ergens iets niet aanstaat.

Voor mijzelf kan ik een aantal situaties voor de geest halen, waarbij ik nu achteraf durf te bloggen, dat had ik anders moeten doen. Het waren niet altijd situaties, waarbij ik had kunnen zeggen: “ik voel mij bedonderd”,  maar het gevoel dat het niet lekker zit, ligt wel onder handbereik.” Waarom slik je dat dan?”, vraag ik mij nu af.

Gedogen staat voor het begrip dulden of toestaan. Je weet wel, “het is goed zo, maar om je daarover nu op te winden”. Toch ben ik duidelijk van mening, dat wij ons te vaak voor het karretje van die ander laten spannen en niet direct laten merken, dat wij de ontstane situatie niet prettig vinden.

Je kunt ook een andere wending geven aan situaties die je niet aanstaan en waardoor je geïrriteerd geraakt. Het telefoonnummer van mij privé is erg gemakkelijk te onthouden. Het nadeel is, als een opeenvolgend nummer van een huisartsenpraktijk veelvuldig wordt gedraaid en men vergist zich in de volgorde van het telefoonnummer, gaat in mijn werkkamer de telefoon over. Het kan gebeuren, maar wanneer dat te vaak gebeurt, dan mag je dat toch als hinderlijk ervaren.

Op een bepaald moment, kwam ik er achter, middels de nummerweergave, dat ik ( te ) vaak werd gebeld door hetzelfde nummer. Als ik de telefoon opnam en mijn naam noemde, werd de verbinding verbroken. De vraag die ik mij zelf stelde was: “moet ik dat nu accepteren en maar gedogen, dat het zo gaat?”

Op een dag besloot ik, nadat ik wederom een paar keer was gebeld, om terug te bellen. Een oudere mevrouw nam op. Ik stelde mij voor en vertelde of het mogelijk was, als zij per ongeluk mijn nummer belt, dan niet direct neer te leggen, maar gewoon te zeggen: “sorry ik heb het verkeerde nummer gebeld”. Ik liet erop volgen, “dat klinkt toch prettiger?”. De dame op leeftijd vertelde, dat zij slechtziende was en zij beloofde aan mijn verzoek gehoor te geven. Het is na mijn actie regelmatig voorgekomen, dat zij onbedoeld mijn nummer belde in plaats van haar huisarts. Het “hinderlijke” telefoontje ervaar ik nu als een prettig gesprek.