Het oude gezegde arbeid adelt staat voor:  < van hard werken, wordt u een nobel mens. >  Oh, wat klinkt dat nobel en wat is het jammer, dat de werkelijkheid anders is. Het komt de laatste jaren steeds vaker voor, dat werknemers, die alles in het werk stellen om door hard werken een nobel mens te worden, stelselmatig worden tegengewerkt. Of is dat tegenwerken de schuld van het systeem?

Je zal maar elke morgen uit je kleedkamer ( lees slaapkamer ) komen om de dagelijkse rol die je moet uitvoeren ‘op de planken te zetten’. Je zal maar, om nog eens die zin te gebruiken, elke morgen naar je werk rijden en je hebt de wetenschap, niet geleerd maar ondervonden, dat het wederom niet mee zal vallen.

Laten wij duidelijk zijn, niet het werk is het dat je tegenzit, maar de omstandigheden waaronder jij je werk moet uitvoeren. Nee, het werk zelf, de drive om het te mogen uitvoeren in de branche waarvoor jij hebt gekozen, is geen enkel probleem. Je hebt er een opleiding voor gehad en de bijbehorende  werkzaamheden daar heb je geen moeite mee.

Het tegenzitten of is het meer het tegenwerken komt door het systeem, dat de werkzaamheden begeleidt. En nu juist dat systeem wordt weer ‘gerund’ door mensen, had bijna geblokt, persoonlijkheden, die aan dat systeem hun eigen draai willen geven. Nooit eerder heb je bij je werkgever gewerkt onder het huidige regime zoals dat nu wordt gevoerd.  Regime staat bij mijn steun- en toeverlaat voor leiding en werkwijze.

Hoe ver ben je dan van huis, figuurlijk gezien, als de leiding het laat afweten en de werkwijze niet correct is. Let wel, ik blog niet voor mijzelf. Ik heb 47 jaar in het arbeidsproces mogen meedraaien en heb in dat tijdvak 1966-2013, de periode van in loondienst zijn bij een werkgever, nooit te klagen gehad.

Het schijnt de laatste jaren steeds vaker voor te komen, dat  door instanties en werkgevers anders tegen het arbeidsproces wordt aangekeken dan jaren geleden. Verbazingwekkend zijn de verhalen van werknemers, die alles in het werkstellen om in dienst te mogen blijven en worden behandeld op een manier, waarvan de honden geen brood van lusten. Het schijnt zelfs regelmatig voor te komen, dat collega’s zich gaan bundelen en meeslijmen in het straatje van een leidinggevende.

Schijnbaar leven wij in een cultuur waarbij aantallen, lees productie, belangrijker  zijn dan feitelijke aandacht voor een dossier. Als de leiding of het management dan tegen persoonlijke aandacht is, maar gaat voor de aantallen, dan gaat de schoen ergens wringen. Natuurlijk heeft zo’n manager, de dikke van Dale spreekt over iemand die leiding geeft, ook  opdracht van zijn meerdere om zo te handelen. Ik vergelijk een manager vaak met iemand uit een manege, die de “ stront “ van een ander moet opruimen. Ook hij of zij zal worden afgerekend op de resultaten van zijn afdeling.

Onverschillig in welke branche men werkzaam is en hoe duur het product of het artikel  ook is, de klant is los van alles overtreffend qua prijs. De klant, verzekerde, afnemer, passagier of hoe je de goede ziel ook gaat noemen, is de drijfveer van de organisatie. Vanzelfsprekend moet de klant zich houden aan de richtlijnen van de verlener van diensten of arbeid, maar zonder de klant kan de werkgever de deur dichtdoen. Helaas wordt de persoon, het artikel, waar het omdraait, vaak vergeten.

Fijn dat de klant zo belangrijk is voor de, laten wij het de organisatie noemen, maar iemand zal het kostbaarste artikel van de organisatie moeten bedienen. Dat bedienen, helpen klinkt beter, want bedienen is te religieus, moet en kan alleen goed door de werknemer worden uitgevoerd als deze werknemer gemotiveerd is. Denk dat op dit punt twee werelden elkaar ontmoeten. Aan de ene kant de werknemer die gemotiveerd is en aan de andere kant de gedemotiveerde collega. Vreemd dat beide werknemers ooit een andere insteek hadden om de dagelijkse werkzaamheden uit te voeren.

Tegenwerken door toedoen van het systeem of zelfs door toedoen van het management veroorzaakt verlies aan motivatie bij de werknemer. Jammer dat het management of leiding die knip niet doorheeft. Helaas zie ik dat veel managers hun eigen functie, vooral naar derden en tijdens verjaardagfeestjes in eigen kring, erg belangrijk vinden. De feitelijke functie van een manager wordt veelal niet uitgevoerd.

Daarom is het jammer, dat een manager zich te vaak toelegt om zijn team volwassenen te infantiliseren. Als voorbereiding van deze blog heb ik met veel personen gesprekken gevoerd over de sfeer op de werkvloer. De verhalen zijn bedroevend en helemaal als je realiseert, dat sommigen nog jaren de martelgang van de sfeer op de werkvloer moeten ondergaan.

Aanpassingen van hogerhand en de druk op de schouders door een manager zijn niet prettig. Toch fijn, dat het ook anders kan, maar helaas.