Het is ook allemaal niet prettig. Je moet nog zoveel doen en je moet nog  andere dingen regelen. Ondertussen komen er andere belangrijke zaken die zich aanmelden en als die toename door blijft gaan, is het niet meer dan logisch, dat je even je route kwijt bent.  In deze hectische wereld dwalen velen dagelijks door het leven. Los geslagen van het normale padje, probeert deze doelgroep steun te krijgen en hopelijk te ontvangen bij maatschappelijk werk. Helaas heeft de praktijk geleerd, dat ook bij het ‘grijze sokkengilde’ kaft onder het koren zit. Schijnbaar is niet iedereen, de deskundigen even op een goed baanvak geparkeerd, capabel om personen met psychische problemen goed te kunnen helpen. Het voornemen om de wereld van personen weer op de rails te krijgen, schijnt moeilijker te zijn dan men denkt.  Denkt dat bij sommige hulpverleners de kennis ontbreekt.

Tijdens mijn werkzaamheden als incasso-inspecteur, maar ook in de periode dat ik op de afdeling invorderingen zat bij een  uitkeringsfabriek, heb ik zakelijk met het grijze ‘sokkengilde’ te maken gehad. Eerlijkheidshalve kun je niet alle sokken over één kam scheren. Ik heb in die periode zogenaamde maatschappelijk werkers meegemaakt, die qua kennis, erg te kort schoten. Jammer dat personen die hulp nodig hebben, dat dan niet op adequate manier kunnen krijgen. Denk dat het werk van een maatschappelijk werker niet moet worden onderschat.

Daarnaast, zoals ik al summier aangaf, zitten in de wereld van maatschappelijke hulpverleners, ook ‘sokken’ die wel passend zitten. Anders gezegd, maatschappelijk hulpverleners die wel in gesprek durven met de personen  die om steun vragen. Deze experts zijn daarbij wel een luisterend oor  en deskundig en daarbij weten hoe er geholpen moet worden. Zij werken conform de regel en handelen in de trant van: ” niet het helpen alleen helpt, maar het er zijn ”. Daarnaast heb je ‘sokken’, die niets weten van de hoed en de rand. De combinatie van de hoed en de rand staat voor: volledig geïnformeerd zijn. Als je van de hoed en de rand weet, mag je allround worden genoemd.

Zo belde mij eens een maatschappelijk werker met het verhaal, dat de vordering die ik  zijn cliënt had opgelegd volgens hem  onterecht was. De  persoon had het zo moeilijk en nu moest hij ook nog “het teveel” ontvangen bedrag terugbetalen. Volgens de “sok”, zoals ik mijn gesprekspartner durf te noemen, is dat niet eerlijk. Ik verzocht hem op het spreekuur te komen en dan kon er tekst en uitleg worden gegeven. Bovendien  wilde ik die ‘sok’ wel eens ontmoeten.

Bij het zien van de persoon, bekroop mij direct de gedachte: “nee hè, niet weer zo’n allesweter.’ In de spreekkamer deed de ‘sok’ vol overtuiging zijn verhaal en steeds verder in de tekst en uitleg moet hij hebben gemerkt, dat zijn verhaal en de grondslag ervan, bij mij geen gehoor vond. Met een opmerking in de trant van: “dan ga ik maar op zoek naar een oplossing om toch onder de vordering uit te komen”, verliet hij het kantoorpand. Enige tijd  later meldde de ‘sok’ zich wederom voor een gesprek. Hij had, deelde hij voorafgaand aan zijn komst telefonisch mee,  een oplossing gevonden, waar ik niet omheen kon.

Toen de man op  kantoor van de uitkeringsfabriek was gearriveerd, werd ik gebeld. In de spreekkamer onthulde hij de werkwijze van de oplossing van het probleem. Hij had met zijn hulpaanvrager het plan gesmeed om in de woning van zijn cliënt een kamer beschikbaar te stellen, waar jeugdigen uit de buurt terecht konden om een joint te roken en voor die gunst werd dan geld gevraagd, zodat er ook geld vrijkwam om de vordering met betrekking tot de onverschuldigde uitkering betaalbaar te stellen. Het verbaasde mij hoe iemand zoiets kon verzinnen. Hoe groot mijn ogen werden van verbazing, weet ik niet meer precies, maar ik herinnerde mij nog wel vaag de verbazing op zijn gezicht ’. Zonder verder op het getoonde plan van aanpak in te gaan, deelde ik hem mee, dat zijn cliënt vooral de vervaldatum van de vordering goed in de gaten moet houden en dat de vordering bleef zoals deze door mij was opgelegd”

Het is gevaarlijk om alle sokken in één categorie te plaatsen. Zo herinnerde ik mij, met alle respect, ‘sok’ Henk die mij belde met een probleem van één van zijn hulpaanvragers. Henk was een vakman die wist van de hoed en de rand en met mij in conclaaf wilde om te kijken welke mogelijkheden er onder handbereik waren. Ook een collega van Henk die mij belde en vroeg of ik zijn hulpaanvrager wilde bellen en hij liet erop volgen: “door de vuurwerkramp, praat de goede man alleen nog maar Twents”. Verzoeken van laatste genoemde experts, daar kun je iets mee. Gelukkig liggen goed passende sokken vaak op een apart stapeltje.