Oh, dat ene woordje van twee letters, het woordje ja, kan grote gevolgen hebben. Door uit goodwill gewoon ja te zeggen, kunnen naasten worden geconfronteerd met een situatie, waar zij niet op zitten te wachten. Uit goodwill nogmaals ga je in op het verzoek van een stichting of vereniging om een functie danwel taak ten uitvoer te brengen. In eerste instantie leuk voor jezelf, dat men je heeft gevraagd, maar waarom denk je op zo’n moment niet na over je naasten, hoe die er tegenaan kijken?

In eerste instantie is het krijgen van zo’n verzoek, kort door de bocht genomen, een eer. Men, je weet wel, die verenging of stichting of welke vorm van overleg dan ook, ziet jou als de aangewezen persoon om “ de kastanjes uit het vuur te halen “. Vreemd eigenlijk dat je die werkwijze, van het moeten hebben van vuurvaste vingers, in eerste instantie niet door hebt.

Ach laten wij eerlijk- en oprecht zijn. Elke toezegging om in het bestuurlijke iets te willen ondernemen gebeurt op vrijwillige basis. Naast de reguliere- en betaalde dagtaak bij een werkgever komt ook nog vaak voor, oh ja, eventjes de tijdsbesteding van een vereniging onder aandacht. Ben van mening, dat veel werkgevers niet erg blij zijn, wanneer de werknemers naast de reguliere werktijd ook nog te actief zijn binnen het verenigingsleven en andere tijdrovende bezigheden.

Er zijn tijden geweest, ik weet niet of ik daar trots op moet zijn, dat ik bij verschillende verenigingen de functie vervulde van voorzitter – secretaris en penningmeester. Vreemd is het, dat het allemaal kon en dat het allemaal mogelijk was. Een goede kennis van mij suggereerde ooit, dat personen die altijd qua tijd bezet zijn de mogelijkheid kennen en bezitten om zich flexibel op te stellen en nog wel een tandje hoger kunnen. Een naaste medewerker van mij bij de uitkeringsfabriek maakte een keer kenbaar, dat hij wel drie verjaardagen in de maand had. Ik leefde met hem mee, ik had soms wel twee- of drie afspraken op een avond.

Het is wat je er zelf van maakt en hoe je instelling is. Zo lang het allemaal draait dan draait het en verlopen de diverse plannen van aanpak zoals deze moeten worden uitgevoerd. Het nadeel van die verenigingsdrukte is, dat degene die het allemaal doet, de hectiek zelf niet doorheeft. Hij of zij zit wanneer er is toegezegd iets te doen eenmaal in de vaargeul om het te doen. Je zou kunnen bloggen, dat het een automatisme is geworden.

Zo was ik een keer als freelance journalist bij een jaarvergadering van een plaatselijke muziekvereniging. Als journalist zit je dan wel in de vergaderzaal, maar echt contact heb je niet met de overige aanwezigen. Dit om de doodeenvoudige reden, dat je moet noteren wat er door de diverse sprekers in hun toespraak wordt gezegd. Na een aantal sprekers te hebben aangehoord, die bijna allen hetzelfde vertelden, beklom een man op leeftijd het spreekgestoelte. Hij nam een slok water uit het glas, dat op de tafel stond en begon. Waar ik in eerste instantie wederom een saaie toespraak verwachtte, begon de oude man: ( sorry voor de woordkeuze ) Geachte klootzakken.

Iedereen in de zaal werd wakker geschut en was alert. Zelf had ik deze openingszin ook niet verwacht. In ferme taal wees de oude wijze man erop, als je in het bestuur van een vereniging of welke instantie dan ook zitting mocht hebben, word je door velen gezien als een klootzak, die denkt het altijd beter te weten. “Er wordt van je verwacht”, ging de man verder, “econoom te zijn, top financier en flexibel en zelfs filosoof, terwijl je gewoon een vrijwilliger bent, die het beste met de vereniging of stichting voor heeft”

Nu jaren later schoot mij dit voorval te binnen toen ik op zoek was naar tekst voor een blog die als onderwerp heeft de inzet van vrijwilligers voor een vereniging.

Ondanks je inzet doe je het achteraf nooit goed. Zo heb ik eens voor een voorzitter van een vereniging een koninklijke lintje aangevraagd. Met heel veel voorbereiding werd het lintje toegekend. Toen ik jaren later de koninklijk bekroonde personage telefonisch sprak, werd mij, ondanks dat hij mij dankbaar was voor de aanvraag, verweten, dat hij de onderscheiding wel mooi vond, maar eigenlijk vond, dat hij een hogere rang beter bij hem passend had gezien. “ Wat hij allemaal voor de gemeenschap had gedaan, daarbij paste volgens hem een hogere onderscheiding ”. Het komt niet vaak voor, maar ik ontdekte, dat ik even met de mond vol tanden stond. Heb de goede ‘ sul ‘ niet verteld, dat enkelen, die de voordracht eerst steunden, tijdens het traject hebben afgehaakt. Ik was onder de indruk van de ontvangen reactie en vond dat niet erg Hoffelijk, dat mij dit werd verweten. Verder heb ik het ter informatie aangenomen.

De inzet voor een vereniging is vanzelf noodzakelijk. Veel vrijwilligers nemen de werkzaamheden op hun schouders en nemen de opgedragen taken- en functies serieus. Vanzelfsprekend heb ik daar alle bewondering voor.

Belangrijk is echter het thuisfront niet te vergeten. Ook zij hebben een leven