Het heeft geruime tijd geduurd, voordat ik de durf en lef had om deze blog te schrijven. Ach soms moet je, als je op leeftijd bent, over iets langer nadenken om iets wel te doen of misschien zelfs na te laten. Het leven en dan helemaal het dagelijkse leven, je weet wel de beslommeringen van een dag, zijn soms zo heftig, dat het ten koste gaat van de schaarse vrijetijd. Ja schaarse vrije tijd en dat voor iemand die chronisch gepensioneerd is.

Door een voorval leer je, dat het leven de moeIte waard is en dat je bijna verplicht bent om van elke dag te mogen, maar vooral te durven, genieten. Ik vraag mij regelmatig af, waarom wij niet vaker durven te genieten van het leven.

U bent vanzelfsprekend ook nieuwsgierig naar de achterliggende gedachte, die mij aan het twijfelen bracht om de blog wel of niet te schrijven. Ik waarschuw u, de tekst van de blog kan heftig zijn. Toch heb ik mij voorgenomen om in alle openheid de tekst te schrijven zoals ik het heb ervaren.

Het is een morgen in januari 2025 als ik van een zeer goede- en dierbare vriend een telefoontje krijgt, waarin de hardheid van de wereld in vier woorden is verpakt en tevens de basis is voor een harde confrontatie. Ik moet erkennen, een confrontatie die mij menig slapeloos uurtje in de nacht mij van mijn slaap heeft ontnomen. De korte- en krachtige mededeling bestond uit de woorden: “ Klaas ik heb alvleesklierkanker “. Nu weer bij het schrijven van deze vier woorden krijg ik kippenvel “.

De melding komt bij mij binnen als een, weet ik veel welk woord je aan een dergelijk bemerking kunt koppelen. De gehele tekst kun je verpakken in: “ niet leuk en nogmaals confronterend “. Het komt inderdaad hard en heftig bij mij binnen. Direct schoot ik in de slogan: “ niet het helpen alleen zal helpen, maar het er zijn “. Ach wij telefoneren wel eens met elkaar, maar door het hebben van kanker, wat een rot woord eigenlijk, is het contact aanzienlijk geactiveerd. Er is nu bijna dagelijks telefonisch contact.

In het telefoongesprek van de melding wordt onderling afgesproken open naar elkaar te zijn. Het woord kanker zal, in tegenstelling met derden, niet worden vermeden. Wij spreken af gewoon het beest, want dat is het, bij de naam te noemen.

Ik bespeur bij de persoon een zekere rust. Het voeren van de telefoongesprekken vormt geen enkele belemmering. Het gehele behandeltraject wordt besproken en het zijn van een luisterend oor, zelfs met gehoorondersteuning, geeft voldoening.

Wel vraag ik mij af, na diverse telefoontjes te hebben gevoerd, hoe hij zelf de aandoening van kanker een plaats geeft? Steeds verder in het behandelingstraject krijg ik waardering voor zijn nuchtere Twentse manier van denken. Vreemd vind ik het, dat hij een voorbeeld voor mij wordt. Als het mij soms een dag even tegenzit, moet ik aan mijn fotomaatje denken, die kanker heeft en totaal niet klaagt.

Het behandeltraject begint vorm te krijgen en hoe vreemd het ook mag klinken er komt meer rust en zelfs voldoening. De telefoongesprekken worden harder qua taalgebruik. Het is zelfs voorgekomen, dat er kreten als: “ als je met ondersteuning van het ziekenhuis op deze manier kanker hebt, dan mag je je rijk voelen. “ Ik schrok van deze opmerking. Beiden hebben wij erom gelachen.

Vanzelfsprekend kun je patiënten die kanker hebben niet met elkaar vergelijken. Beiden komen wij erachter, dat je kanker moet zien als een paraplu in diversiteit. Gelukkig kan mijn maatje steunen op de knowhow van het MST ziekenhuis in Enschede. Even later komt daar het Amsterdam UMC – ziekenhuis erbij als second opinion. Beide instanties zijn in het behandelingstraject gelijkgesteld als vraagbaak.

Vreemd vinden wij beiden het, dat je in eerste instantie tegen het “ hebben van kanker “ angstig aankijkt, terwijl op een later moment de ondersteuning van MST en het Amsterdam – UMC-ziekenhuis rust binnen het geheel brengt. Hulde voor beide instanties met betrekking tot het geven van duidelijke informatie in begrijpelijk taalgebruik.

Op elke vraag wordt een duidelijk antwoord gegeven en waar nodig aangevuld met andere informatie. Ondanks het hebben van de alvleesklierkanker zijn er zelfs plannen voor de toekomst en heeft het leven bij hem weer zin. Wel wordt kenbaar gemaakt, dat er vanaf het moment, dat de kanker onderdeel van zijn leven werd, hij anders tegen het leven aankijkt

Het is belangrijk hoe je er tegen aankijkt en met de ondersteuning van de medische experts het een plaats durft te geven. De eerste gedachte, zie de kopregel van de blog: “ zeker niet afgedankt “ krijgt een andere lading.

Het is geen gemakkelijke tekst om te schrijven, want het woord kanker zien velen als puur negatief. Toch, spreken wij af, dat met het schrijven van deze blog, het meest vreselijke woord dat er bestaat, een positievere lading kan krijgen.

Waar een wil is, is er een ( medische ) weg. Niemand weet echter hoe lang die weg is.