Die vraag mag gesteld worden. Wie durft, zonder er verder bij na te denken, te zeggen “ baas te zijn over zijn of haar eigen doen en laten?” Wie dat durft te zeggen: “ja zo voel ik mij wel” komt enigszins bedrogen uit. De werkelijkheid geeft aan, dat de kaarten vaak anders zijn geschut.  In deze mooie- en interessante wereld, die tevens hectisch en dwangmatig kan zijn, wordt elke, oh ja, zo heet dat, aardklootbewoner, gestuurd door invloeden van buiten af. Ik ben de baas in ons huis, ik mocht dat van mijn vrouw zeggen. (geintje natuurlijk) < denk ik >

Zo, dat is eruit. Zonder enige schroom of welke aanverwante gedachtegang durf ik dit te stellen. Elk mens wordt dagelijks via een keurslijf gestuurd om dingen te doen, die hij of zij misschien helemaal niet van plan was te doen. Mooie zin, zal menig lezer van mijn blogs zeggen, maar zo is het toch? Iedereen heeft toch een vrije wil om dingen op zijn of haar eigen manier en inzicht te doen? Maar misschien wel in het kader van: “ ik wil erbij horen “ is het belangrijk voor de persoon in kwestie deel te nemen aan het opgedrongen gedoe om in de pas van de ander mee te moeten lopen. Wie nu dacht, dat de jeugd, ten opzichte van de ouderen verstandiger en misschien wel zelfstandiger zal handelen, bespeurt al snel, dat misschien het aangedragen probleem juist bij de jeugdigen is te vinden.

Mijn kleinzoon van “ dlie “ jaar, zoals hij zijn leeftijd noemt, is niet in staat om te lopen zonder een autootje in zijn hand. Soms bekruipt mij nu al het gevoel te suggereren, dat hij in training is voor later. Als het autootje plaats maakt voor een mobiele telefoon kun je stellen, dat hij zijn hele leventje al op deze aardkloot rondloopt met “een mobieltje” in zijn hand. Natuurlijk kun je zijn training, als wij het zo mogen noemen en de periode richting mobiel, niet met elkaar vergelijken. Bovendien ben ik steeds vaker van mening, dat je een mobiele telefoon niet meer mobiel kunt noemen, want ze zitten zo vaak aan de oplader, dat je bijna weer kunt spreken van een vaste telefoonlijn.

Het blijft een feit, dat wij, weet ik door wie, zo handelen zoals wij handelen. Ik stam nog uit de  tijd, dat de mobiele telefoon nog moest worden uitgevonden. Rond midden zeventiger jaren heb ik iemand gesproken, die een telefoon in de auto had. Vaag kan ik mij herinneren, dat deze persoon, de zoon van een groot aannemersbedrijf in Enschede, de telefoon met beide handen moest vasthouden, gezien de omvang van het apparaat. Deze persoon leefde niet in de trant van  “ ik wil erbij horen “, want waar hij bij wilde horen, had bijna niemand telefoon in de auto. Ach het zijn van die opkomende gadgets, die moeten dienen als een meerwaarde. Soms moet je het niet willen. Gewoon niet willen meegaan met de massa en zelf bepalen wat je wilt.

Ik denk, of liever suggereer, te stellen, dat wij in een wereld leven waar telt “het erbij willen horen” erg belangrijk is. Om in de lijn der verwachting te blijven, men wordt steeds angstiger om ‘buiten de boot te vallen’. Het aantrekkelijke, wat het ook mag zijn, zal maar aan je neus voorbij gaan. Als ik dan terugkijk naar de kopregel van deze blog, dan is de vraag snel gesteld: wie durft te zeggen: “baas” over jezelf te zijn?

Zo aan het einde van elk jaar, word je bijna verplicht gesteld om een staatslot te kopen, want dat hoort nu eenmaal in het ritueel dat jaarafsluiting wordt genoemd. Los van de aankoop van zo’n lot, is het onvoorstelbaar hoeveel loten er niet worden geïnd. Nee, dat hoeft ook niet, maar je hebt aan de voorwaarden gedaan om in je kennissenkring te kunnen vertellen, dat jij ook een staatslot hebt. Ik kan erom lachen. Het is bijna verontrustend te noemen hoe men dan met een gewonnen bedrag om gaat. Ik ken iemand die een heel straatje loten koopt en dan durft te beweren een geldbedrag van € 15,00 te hebben gewonnen. In mijn ogen kan eerder worden gesproken van het verlagen van het geleden verlies. Als een straatje € 150,00 kost en je krijgt € 15,00 terug, blijft er een verlies van € 135,00

Men doet maar. Wel is het belangrijk om je niet teveel te laten gaan door beïnvloeden van buitenaf. Je hebt een eigen mening en je bepaalt je eigen invulling van je leven. Geldt ook voor het verlangen om een zekere Caston te leren kennen? Ook al was het alleen maar om goedemorgen te mogen horen als hij mocht aanbellen. U bepaalt of hij aanbelt en geen Caston.