Heeft u ook soms het gevoel, dat je in het leven steeds meer kunstjes moet toepassen om je werkzaamheden te kunnen uitvoeren? Op artistiek gebied zou je kunnen stellen, dat je steeds vaker actie moet ondernemen om alle ballen, lees aandachtsgebieden,  in de lucht te kunnen houden. Ook al gaat het figuurlijke jongleren je nog zo goed af, op een bepaald moment bemerk je, dat het kunstje van het hooghouden van de speelballen niet meer opgaat. Misschien kun je mede door het bovenstaande het leven vergelijken met een groot circus.

Dan kun je inderdaad bloggen: ‘als jongleren niet meer mogelijk is. Als je om je heen de verhalen hoort van personen die het allemaal zo druk hebben, dan durf ik de vraag te stellen, “ hoe houdt men dat vol ”. Zie ik het verkeerd door te suggereren, dat je bij het doorlopend druk hebben andere zaken minder aandacht kunt geven? Of ….zoals het bij sommigen is vergaan, je kunt alles, geen mogelijkheid wordt onbenut gelaten, totdat de rek eruit is en de speelballen niet meer actief kunnen zijn. Het jongleren, het in de luchthouden van de ballen, wordt verleden tijd.

Bovenstaande blogtekst moet zeker niet als negatief worden gelezen, maar eerder als preventief. Het verbaast mij, sinds augustus 2019, hoe actief wij mensen kunnen zijn en welke druk er op onze schouders kan worden gelegd. Soms heb ik wel eens gedacht, dat de doe drang gecombineerd kan worden met de kreten: doe dit, doe dat, doe dit, doe dat. Nu ik dit blog schiet mij te binnen, dat  de tonen van een ambulance op weg naar een spoedklus, prioriteit 1 wordt dat genoemd, ook zo klinken. doe dit, doe dat, doe dit, doe dat?

Waar komt die drang vandaan om in het dagelijkse circus een rol te willen spelen, ook al is het die van een bijna nietszeggende figurant? Laten wij duidelijk zijn, in feite maakt het niets uit welke rol je speelt. Belangrijk is, dat je actief blijft en jezelf een rol geeft in de dagelijkse bezigheden, maar wel weet waar je mee bezig bent.

Denk dat het thema, ‘ iets om handen willen hebben ’ een  onderdeel van ons bestaan is. Misschien moet het ergens mee bezig zijn wel worden gezien als een terugkerend element in ons leven. Helemaal niets doen, wil ook niet zeggen, dat je niet wilt, maar het kan ook zijn, dat je niet ( meer ) kunt.  Je kunt dan in je grijze massa bezig zijn met alles, zodat je figuurlijk aan het jongleren bent om met alle ballen ‘in de lucht te houden”. Belangrijk daarbij is, dat je het overzicht bewaart en weet wat je doet.

Sinds mijn herseninfarct, augustus 2019, ben ik anders tegen de wereld gaan aankijken. Ik blogde al eens, dat ik ‘mijn zolder’ preventief had opgeruimd. Nu ik terugkijk, maar daarentegen zeer zeker vooruitkijk, durf ik de huidige status als twee delen te zien. Het jongleren vóór augustus 2019 en het jongleren na augustus. Ook jongleren moet je leren en het kan nooit worden aangeleerd zonder een grondige studie. Noem die studie dan levenservaring. Vanaf het moment, dat ik ben gaan werken, augustus 1966 tot 53 jaar later, is er ervaring opgedaan om te leren bezig te zijn met de aandachtsgebieden, die mijn belangstelling hadden. Het is niet anders en de balans is  nu  opgemaakt.  Na augustus 2019  heb ik geleerd, dat als je het kunstje eenmaal kent, je daarmee klaar moet zijn. Het is leuk om meerdere ballen in de lucht te willen houden, maar of dat uitbreiden, qua aantal, een functie heeft en of dat stand houdt, is geheel iets anders ? Het heeft voor mij geen meerwaarde meer. Ik geniet nu volop, maar ‘je moet er wel eerst een herseninfarct voor hebben, om van de huidige status te durven genieten’.

Gelukkig heb ik nu andere aandachtsterreinen gevonden en voel mij gelukkiger dan ooit te voren. De circusact heeft gestalte gemaakt en ik kan met de opgedane ervaring verder met mijn leven. Er komen  geen ‘circusacts’ en andere zaken meer aan te pas om het doel te willen bereiken.

Nog regelmatig zie ik in mijn naaste omgeving personen, in de bloei van hun leven, die steeds meer ballen in de strijd gooien en alles in het werk stellen om die aandachtsgebieden optimaal in stand te houden. Druk zijn met ‘gebakken lucht’ heeft geen basis. Druk zijn in de trant van ‘zie je mij wel ’ heeft evenmin een functie

Op een bepaald moment is het niet meer nodig om die circusact op te voeren. Je publiek, dat het moet aanschouwen, kent je langer dan vandaag. Het is niet meer nodig. Er zijn nog zoveel mooie dingen, die het genieten waard zijn. Je moet het zien.