Eerlijkheidshalve moet ik toegeven, toen ik de kopregel van deze blog schreef  direct de gedachte bij mij opkwam: “hoe kom je op zo’n combinatie van woorden die in feite niets met elkaar hebben”. Logisch, maar of dat laatste, dat ze echt  niets met elkaar van doen hebben, waar is, daar kan ik slechts  gedeeltelijk in meegaan. Direct is er geen verbinding, maar indirect misschien wel meer dan je zal kunnen bedenken. Ik zal mij nader verklaren.

In elke familie, vrienden- of kennissenkring, maar ook binnen het bedrijf of organisatie waar je werkt zijn er ezels, want zo zullen deze individuen bij je in het geheugen staan, die je het niet gemakkelijk maken. Het niet gemakkelijk maken, kan plaatsvinden op verschillende manieren. Het kan variëren van het doorlopend commentaar op je hebben of je graag belachelijk maken waar anderen bij staan. De persoon of misschien wel de hele kudde ezels kunnen je het leven zo moeilijk maken, dat je steeds vaker bij jezelf ontdekt, dat je alles in het werk stelt om hen niet te hoeven ontmoeten of spreken onder welke omstandigheid dan ook.

Ga nu niet direct in gedachten voor jezelf opkomen door te stellen, nee hoor bij mij gaat dit voorbeeld van de ezel en een kudde niet op. Meen je dat? Denkt je nu voor de volle waarheid, dat je het met iedereen eens bent en dat niemand je schaadt door er een mening op na te houden, die je stoort?  Lijkt mij sterk. Elk individu op deze aardkloot heeft wel iemand in zijn of  haar omgeving waaraan hij of zij zich stoort.

Misschien een optie om niet direct agressief uit je slof te schieten. Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn, dat, terwijl je er zelf misschien anders tegenaan kijkt, dat alle kritiek goed bedoeld is. Het is onvoorstelbaar hoe derden hun mening kenbaar kunnen maken om iets te willen corrigeren. Misschien is het woord willen niet juist, maar in feite heeft men het goed met je voor. Natuurlijk kun je dan bloggen, maar zeg het dan ook anders, zodat het niet zo bot overkomt. Het is de toon die de muziek maakt. Als je tegen iemand onbeleefd zou willen zeggen, “dan donder jij maar op”, datzelfde kun je ook anders verwoorden. Als je zegt: “en toch zie ik liever je hakken dan je tenen” zeg je in feite hetzelfde maar…hoe zal ik het bloggen, oh ja, gecultiveerder”

Afgezien op welke manier het oordeel tot je komt, het doet je iets. Op het moment van de minder prettige opmerking, baal je, zoals ik al blogde. Logisch, want je bent een mens en je bedoelt het goed en probeert prettig over te komen. Daarom is de vraag die je bij jezelf zal gaan stellen: “maar waarom doet men nu zo tegen mij” sneller beantwoord dan je zal denken. Met een bijna overtuigende zekerheid durf ik aan te geven, dat degene die het je aandoet in feite zelf ook niet lekker in zijn of haar vel zit. Door zich een houding aan te meten, die dan stoer naar de buitenwereld moet overkomen, probeert de persoon zijn eigen falen niet te tonen. In feite doet hij dat wel en zeer zeker niet op een prettige manier.

In mijn voormalige job als invorderaar ben ik eens door iemand gebeld die aan het einde van het telefoongesprek meedeelde: “Ik mag hopen, dat uw vrouw gelijk aan mijn vrouw ook zo verlamd zal geraken.  Vanzelfsprekend schrok ik en was ik niet van de aantijging gediend. Ik heb dat het heerschap laten merken. Het gesprek vond plaats aan het einde van een vrijdagmiddag. Ik beëindigde het gesprek minder prettig dan gebruikelijk. Toch probeerde ik te plaatsen waarom deze man dat zei. Op de maandagmorgen in alle vroegte belde hij. Hij kwam met het verhaal, dat ik het gesprek niet als excuus mocht zien, maar hij wilde toch zijn verhaal kwijt.

Vanzelfsprekend had ik met die rotopmerking in mijn bagage ook geen prettig weekend. Tof vond ik het, dat de man zijn rotopmerking, zonder het als een excuus te willen zien, wilde verklaren. Hij bemerkte, dat een excuus zijn uitspraak niet kon weerleggen of goed praten.

Uit zijn woorden begreep ik, dat hij zijn opmerking duidelijk  niet zo bedoelde. Het gehele weekend was het voorval hem bijgebleven. Ik blogde al, dat vaak dergelijke personages zelf niet goed in hun vel zitten. Toch ontkom je er niet aan, dat de personages die in deze blog worden aangegeven met het etiket ezel feitelijk alleen staan. Los van hun solistische positie in deze wereld is het niet noodzakelijk je te laten leiden als door een navigatie, wanneer een ezel weer eens iets tegen je heeft gebalkt. Gewoon rustig blijven, ik zal het ook proberen.