Het zal je maar gezegd worden. ” ik epibreer dat eerst even “. Eerlijkheidshalve moet ik erkennen, dat zo’n opmerking wel iets met je doet, als je wordt verteld even niet te kunnen worden geholpen, omdat men het formulier eerst even moet epibreren. Negen van de 10 personen die een dergelijke reactie mogen ontvangen, zijn te trots om te vragen wat er wordt bedoeld.

Wat denkt uzelf van het woord epibreren? Wijlen schrijver / auteur Simon Carmiggelt (1913-1987) heeft deze “ veelomzeggende “ uitdrukking gestalte gegeven. Epibreren is gewoon een woord, dat, qua functie, geen inhoud heeft. U leest het goed, het woord zegt niets en epibreren stelt niets voor. Het woord schijnt, ondanks dat het geen functie heeft, te zijn ontstaan binnen de (r)overheid. Daar werd ooit door een creatieve ambtenaar het woord gebruikt bij het afhandelen van een vergunning. De bezoeker werd toen meegedeeld, dat de aanvraag eerst moest worden geëpibreerd. Met andere woorden: “wij leggen het geruime tijd op de stapel van nog uit te voeren werkzaamheden en gaan dan op vakantie”.

Zonder dat er een duidelijke betekenis aan het woord epibreren kan worden opgehangen in feite wil het niets meer en niets minder zeggen << net doen alsof je iets heel belangrijks doet of gaat doen, terwijl je eigenlijk niets (nuttigs) uitvoert of zult uitvoeren >>

Met deze loze tekst en uitleg zullen velen zich kunnen vinden, wanneer het de werkwijze betreft van onze lokale- provinciale en niet te vergeten de landelijke (r)overheid. Met een waarheid, als een koe zegt men dan, komt de tekst en uitleg indirect bij velen over, als een log en niet-uitvoerend lichaam van de (r)overheid, dat semi druk is, maar (n)iets daadwerkelijks doet.

Zo hoorde ik ooit iemand aan een hoge ambtenaar die koninklijk was onderscheiden de vraag stellen: “wat heeft u nu allemaal moeten doen om koninklijk voor uw werkzaamheden te worden onderscheiden”. Er werd lang over de vraag nagedacht, want je moet natuurlijk wel in het ritme van de ambtenaren blijven. Het antwoord, dat na enige tijd het daglicht zag luidde: “niets maar wel heel erg lang”. Dat bedoel ik nu met epibreren. Het op de lange baan schuiven van zaken kan in veel gevallen een eigen leven lijden en zelfs worden beloond.

Zonder dat wij, als in Nederland wonende aardklootbewoners, ons hebben gerealiseerd, kende epibreren al een historie. Je weet wel, op het bekendste hofje in ons land, ergens aan de andere kant van de IJssel richting de drukste waterplas van Europa, de Noordzee, wordt dagelijke geëpibreerd.

Je hebt zelfs groepjes, die ook wel eens een politieke partij worden genoemd, die epibreren hoog in het vaandel hebben. Dit alles wordt gedaan in de trant van: “is meneer de voorzitter het met mij eens en zo ja, waarom niet”. Nu ik op deze vroege ochtend, ergens begin februari 2024 in mijn werkkamer aan deze blog werk, schiet mij te binnen, “waarom is het woord epibreren niet bekend, want ondanks dat ik dit woord nu in de schijnwerpers plaats, politiek Den Haag epibreert al jaren.

In het kader van de Partij van de Dieren is het een afgezaagd plan om maar weer eens oude koeien uit de sloot te halen. Dit figuurlijke gezegde wordt de laatste tijd steeds vaker overrulld door de variant ervan: namelijk: ‘aan het dode paard trekken’ . Afgezien van welke politieke stroming dan ook, er wordt geëpibreerd.

Is het onjuist te stellen, dat epibreren zonder dat wij het ons realiseren al veel langer een item is, dat ons doen en laten beheerst en zelfs beheert? Kijk maar eens om je heen hoeveel personen zich druk of misschien wel te druk maken over alles, zonder dat de persoon in kwestie of instantie aangaat?

Zo ontdekte ik, tijdens mijn dagelijkse speurtocht op internet de instantie van het nietzeggende spreekwoord. Deze groep taalpuristen probeert nietszeggende spreekwoornden in bespreekbaar te maken en te houden door er aandacht aan te besteden. Je zou een dergelijke bezigheid kunnen voorzien van het etiket epibreren. In de ogen van outsiders heet dat dan weer “je druk maken om en met iets, waar in feite niemand op zit te wachten”.

Wat maakt het nu in feite uit, dat men dat doet? Zo lang je maar bezig bent en voor jezelf de gedachte hebt je nuttig te maken, dan hoeft toch niemand daar een oordeel over te vellen? Datzelfde geldt voor een blogger, die aandacht besteedt aan onderwerpen waarvan andere denken: “zo die is heerlijk druk bezig en wat goed? Dat laatste is nu de basis van epibreren.

Als anderen denken dat het belangrijk is wat je doet en er een etiket opplakken en later de basis ervan achterhalen door te denken, : “ is dat nu alles ” dan is het toch goed? Epibreren, wat een woord eigenlijk.