Eerlijk moet ik toegeven niet blij te zijn met de kopregel van deze blogtekst. Je loopt natuurlijk het risico, dat zo’n kopregel kan worden gekoppeld aan minder prettige zaken, maar gelukkig is daar zeker geen sprake van.

De vraag die kan worden gesteld is, “ Hoe kom je nu bij zo’n bijna vage kopregel? “ Ik zit in mijn werkkamer onder het genot van een heerlijke kop koffie naar de radio te luisteren. Op de achtergrond hoor ik de stadsbus bij de halte, die voor mijn deur staat, optrekken. Ik moet denken aan al die inzittenden die weer naar hun werk of opleiding moeten. Al die verplichtingen die dagelijks op de schouders van velen (be)rusten, daarvan ben ik, zoals dat heet, verschoond. Daarom is de naam van mijn blogsite ook op vele dagelijkse zaken van toepassing, je moet het zien.

Toen kwam tijdens het koffiezetten van mijn tweede kop koffie de kopregel bij mij in zicht: “als het dan niet meer hoeft”. Het voordeel van ‘als het dan niet meer hoeft is” is, dat je het zelf bepaalt en niemand je meer een verplichting oplegt. Ondanks dat ik geen verplichting meer heb, was het wennen geblazen, dat het niet meer hoeft.

Jaren geleden als ik dan aan de periode dacht, dat je dagelijks niet meer zakelijk actief moet zijn, vroeg ik mij altijd af hoe dat dan zou zijn. Gewoon ’s morgens wakker worden en geen verplichting meer te hebben die de route aangeeft om je dag door te komen. Je kunt je er, als werkende, je er op dat moment je er geen voorstelling van maken. Ergens creëer je voor jezelf een geen concrete voorstelling hoe je dagen dan verlopen.

Voor je het weet is het moment van niets meer te hoeven aangebroken. Probeer daar dan maar eens gestalte aan te geven. In feite kun je het vergelijken met een klein kind, dat wordt losgelaten in een speelgoed- of snoepwinkel. Je weet wel zo’n situatie, waarbij je jezelf de vraag kunt stellen: “ waar begin ik nu ” of misschien wel eerder “ hoe pak ik dit aan ?”

Nu ik al enkele jaren op eh. toegestaan non-actief sta, geniet ik dagelijks van de mogelijkheden om niets meer te hoeven. Moeite heb ik, maar dat al jaren, met het woord non-actief. Ik vind de strekking van het woord zo tegenstrijdig overkomen. Het zal door mijn taalafwijking komen. Ik heb er in feite ook geen moeite mee, dat die non wel of niet actief is.

Het zal door de omstandigheid komen, dat je “ als het dan niet meer hoeft ” gaat koppelen aan een afscherming. Op een bepaald moment ga je diverse ontwikkelingen in deze hectische maatschappij van je afzijdig houden. In de wetenschap, waarom zal ik mij daarover nog druk maken, omdat ik er toch geen invloed op heb.

Los van het gegeven, dat het mij zijdelings wel iets doet, maar welke aanleiding is er om mij daarmee bezig te houden? De wereld staat in brand, laten wij daar eerlijk over zijn en iedereen heeft er wel een oplossing of een mening over. Je kunt bijna zeggen, dat de oplossing voor de problemen in de wereld onder handbereik liggen, maar het komt er gewoon niet van.

Kijk op dat moment durf ik te schrijven: “als het dan niet meer hoeft “. Je bent op leeftijd en wat zou ik dan nog moeten of kunnen doen? Ook voel ik mij soms op de momenten, dat ik aan de toestand in de wereld denkt, schuldig, maar of dat het juiste woord is, durf ik geen waarheid te noemen. Gelukkig en koppel dat aan de kopregel van deze blog, word ik niet gevraagd om de wereldproblemen op te lossen en voel ik mij verlost van verplichtingen. Ach je kunt mijn tekst egoïstisch noemen, maar zo is het niet bedoeld.

Je hebt in deze “non-actieve” situatie de mogelijkheid om over het leven na te denken. Diverse situaties waar je op afstand mee wordt geconfronteerd, daarover durf ik te bloggen, dat ik, los van het gegeven, dat ik het mee krijg, er verder niets mee kan.

Je zal maar aan het begin van je opleiding zitten en de komende bagger nog op je bordje krijgen. Natuurlijk denk je dan nog niet in de trant van de kopregel van deze blog. Je mag oke, je moet het allemaal nog ondergaan.

Het is een doodzonde om te veronderstellen, dat het op leeftijd geraken als niet positief moet worden ervaren. Niets van dat alles is minder waar. Je bent “ verplicht “je dagelijkse beslommeringen in feite zonder dwang uit te voeren.

Als het dan niet meer hoeft, wat een heerlijke omstandigheid. Gewoon heerlijk je ding doen. Niets meer hoeven, wat een genieten. Jammer mijn kop koffie is ondertussen koud geworden.