Het lijkt of wij mensen steeds vaker worden verplicht om ons flexibel op te stellen. De manier van denken, zoals wij voorheen deden met betrekking tegen bepaalde zaken aan te kijken, die werkwijze kan doorlopend worden bijgesteld. Voor mijzelf heb ik de term hopawitan bedacht.  Dit woord is samengesteld door de elementen: “Hoe pakken wij het an”.  Ach weet je, als je over (te) veel vrije tijd beschikt, ga je soms iets verzinnen om het een plaats te geven. Toch ondersteunt hopawitan mijn gedachten om tegen iets aan te kijken.

Wie het journaal volgt en de bagger van de wereld op het beeldscherm gadeslaat, loopt het risico horens dol te worden. Gillis, je weet wel die goedgevulde campingbaas van de tv comedy: “Massa is kassa” zou hebben gezegd: “ik word hier foxwild van.

Daarom is het logisch, dat ik enige tijd geleden blogde: “als je de wereld los laat, kom je verder”. Toch gaat dat loslaten niet op, want je wordt er dagelijks met die bagger geconfronteerd. Soms heb ik duidelijk het idee, zonder het te somber in te zien, dat het met onze maatschappij, of noem het onze wereld, als het zo doorgaat, niet de goede kant op gaat,

Kijk maar naar die opper Rus die met zijn spelletje  Levend Stratego, als het aan hem ligt, de gehele wereld als zijn speelterrein probeert te veroveren. Gelukkig gaat hem, mits het binnen de perken blijft, dat niet lukken, maar de schijnwerpers van de preventie houden dat arrogante mannetje wel in de gaten. Nu wordt weer als excuus aangehaald, dat hij niet correct is voorgelicht  en dat hij daardoor de situatie verkeerd heeft ingeschat. Het blijft allemaal onvoorstelbaar. Wat kun je ermee? Ik denk helemaal niets. Je kunt alleen nog maar als buitenstaander denken: “hopawitan”. Hoe pakken wij het aan of hoe gaan wij ermee om?

Los van de activiteiten van de opper Rus, ene Poetin, zijn er ook andere dingen die in de media de revue passeren. Het schijnt een menselijke eigenschap te zijn, om over alles wat onze weg kruist een mening te hebben. Gelukkig doe ik daar niet aan mee en blog ik alleen maar. Ach ja, natuurlijk, sorry, dat schijnt dan weer mijn mening te zijn, die ik in de blogs verpakt. Dan is de cirkel toch weer rond. Dagelijks worden wij geconfronteerd met meningen van iedereen over situaties die wij niet kunnen veranderen of misschien ook niet willen veranderen.

Als het niet meer moeten aanhoren van een mening van anderen weg zou vallen, waar moeten wij dan over klagen of doordrammen of misschien wel bloggen? Laat het maar zo. Wij mensen weten niet beter en er is altijd wel iets om over te klagen of op te reageren. 

Door al die binnenkomende berichten in de media, zijn wij, (on)vrijwillig verplicht, wat een combinatie eigenlijk, onze flexibiliteit aan te spreken op grond van het gegeven hoe wij tegen de gepubliceerde informatie moeten aankijken. Door de informatie die op ons afkomt af te wegen hebben wij al actie ondernomen waarbij wij proberen het voor onszelf een plaats te geven.

Denk het filteren van het informatie die op ons afkomt een goede zaak is. Kijk maar eens naar de bulk aan informatie die op ons afkomt van de bekende Nederlanders. Sommigen wisselen nog sneller van partner dan ik van sokken, bij wijze van spreken.

Enige tijd geleden sprak ik een fotojournalist die bij mij thuis even een bakkie kwam doen. Hij vertelde, dat, op grond van het gegeven, dat men bang is te lang uit de media te zijn geweest, dat bekende Nederlanders zelf dan maar bellen met een flut melding om toch maar weer in die media te kunnen worden genoemd.

Schijnbaar is het verspreiden of publiceren van informatie waar wel of niet om wordt gevraagd een hot item. De concurrentiestrijd tussen de verschillende media giganten, als persbureaus, kranten radio en tv stations is bijna moordend te noemen. De strijd om als eerste hot news te kunnen leveren is intens te noemen.

Maar wat is nu nieuws? Marc Callewaert, een Vlaamse criticus en schrijven beweert: “Persvrijheid is: “de vrijheid om overal nieuws uit te persen”. Denk dat deze veronderstelling de spijker op z’n kop slaat. Het komt bij mij zo krampachtig over. Je weet wel zo’n situatie waarbij kan worden gedacht: < alles in het werkstellen om nieuwe informatie te kunnen moeten brengen > Stel, dat je toch eens niet iets te melden hebt.

Zelfs geen nieuws is in feite nieuws, want het is weer nieuwe informatie. Toch zie ik het wel als een uitdaging om steeds weer tegen nieuwe informatie aan te kijken. Wij leven in een hectische wereld, zoals ik altijd blog, en zo’n hectiek brengt reuring met zich mee. Daarom is het belangrijk om daar goed mee om te gaan.