Het schijnt steeds vaker voor te komen, dat het noodzakelijk is om te klagen. Klagen over, ja zeg het maar. Over het weer  of over de familie of je collega’s en ga zo maar door.  Die zogenaamde oplettendheid is niemand vreemd en iedereen vindt wel iets van die ander of van een situatie. De vraag die gesteld kan en mag worden, want wij leven toch in een vrij land, waarom klaagt men nu? Het is de laatste tijd wel een hele kunst om in deze hectische wereld, positieve dingen te ontdekken. In dit geval durf ik Corona even uit te sluiten, want dat kwam vaak te positief over.

Zo was er ooit een docente op een basisschool die op het elektronische schoolbord de tafel van 7 opschreef.

                                               1 x  7   =   7                            6 x 7   = 42

                                               2 x 7   = 14                            7 x 7   = 49

                                               3 x 7   = 21                            8 x 7   = 56

                                               4 x 7   = 29                            9 x 7   = 63

                                               5 x 7   = 35                         10 x 7   = 70

Het duurde ook niet lang  of de eerste vingers prikten in de lucht, want de juf had een fout gemaakt. De vermelding van 4 x 7 = 28 en geen 29, klopte niet. Hoe dom kon de juf zijn. Wat een stommiteit en ga zo maar door. De leerlingen zaten gezamenlijk te gniffelen, want zij hadden een stomme fout ontdekt.

Lachend stopte de docente met het opschrijven van de tekst op het bord en begon, onder het incasseren van het massale kritiek te lachen. De eigenschap, die  onderwijzend personeel eigen is, ging hier niet op. In mijn schooltijd, toen ik nog op de basisschool zat, kreeg je soms als reactie: “ik wilde even kijken of jullie het door hadden, dat er een fout werd gemaakt”.

Deze docente had een andere insteek gevonden. Lachend bekende zij haar leerlingen, dat zij met opzet deze fout had gemaakt. “Maar”, ging zij pedagogisch verder, ”niemand van jullie kwam met de opmerking, dat er meer goede antwoorden stonden genoteerd dan foute antwoorden. Hoe komt het nu, dat jullie alles zo negatief zien en niet positief zijn over de andere juiste antwoorden. Natuurlijk was de uitkomst van 4 x 7 niet correct, maar de overige negen antwoorden waren wel goed en daar zei, nogmaals, niemand iets over”. De positieve dingen zagen jullie allemaal over het hoofd.

Het werd stil in de klas. Zelfs op zeer jonge leeftijd was het geven van kritiek op iets dat niet goed was, belangrijker dan de dingen die wel juist waren. Is deze opmerkingsgave nu een essentiële eigenschap waar wij mensen prat op moeten gaan? Zeg het maar.

Kijk maar eens om u heen, hoeveel kritiek en commentaar er dagelijks wordt geleverd, terwijl misschien op geringe afstand van hetgeen waar ‘wij over vallen’ een situatie is die het recht heeft om bewonderd te mogen worden. Schamen wij ons ervoor, dat er een compliment wordt gegeven of is het toch stoerder, dat wij alleen maar naar de fouten van die ander wijzen.

Regelmatig vraag ik mij af, dat men eerder negatieve dingen benoemt, dan positieve zaken. Hoe vaak wordt er niet gedacht, als er bij een voetbalwedstrijd onenigheid ontstaat, dat er dan veelal door buitenstaanders wordt gedacht, dat dan alle bezoekers van de wedstrijd de onenigheid kan worden toegekend. Nog steeds, en dat zal zo blijven, is een koe een beest, maar kun je niet alle  beesten koeien noemen.

Het schijnt een ingeburgerd iets te zijn, dat voorvallen die negatief de media bereiken beter in het gehoor liggen, dan  zaken die wel goed- en vlekkeloos geschiedenis schrijven. Laten wij eerlijk stellen, dat situaties die geen wanklank herbergen in feite ook niet interessant zijn om daar aandacht aan te besteden. Goed is best, maar beter dan, is ook zo, in de ogen van derden, overdreven.

Wij mensen kunnen een reactie plaatsen, die misschien wel goed bedoeld is, maar op dat moment beter niet geplaatst had kunnen worden. Je zal maar goed je best hebben gedaan om een standpunt naar voren te brengen en iemand, die ook een duit in het zakje denkt te moeten doen, plaats een bemerking die kant noch wal raakt. Voor de lieve vrede probeer je dan even niet adrem te reageren.

Aan de andere kant van de medaille is het ontvangen van een reactie ook een blijk van dat je uitspraak of publicatie iemand heeft geraakt. Wie nu eenmaal de kop boven het maaiveld uitsteekt, kan geraakt worden door welke vorm van kritiek dan ook. Dat risico is een vast onderdeel van elke vorm van het publiceren van teksten of zelfs van blogs.

Soms denk ik dan wel eens, dat je ” kritiek “, in welke vorm dan ook, moet zien als een reactie, die niet altijd negatief is bedoeld.