Kun je bloggen,  dat je misschien te snel gaat wennen aan een gewoonte en  daar dan de rest van je leven mee probeert te leven? Natuurlijk is de eerste opzet goed en je kunt schrijven poeh, poeh. Gelukkig heeft een goed verstaander aan één woord voldoende en je kunt het af doen met poeh. Helaas zijn  de kaarten anders geschut en gaat het eraan wennen niet op. Dagelijks worden wij geconfronteerd, ja opgelegd kunnen je bloggen, met veranderingen.

De laatste jaren en dan denk ik zo vanaf 2016, worden wij doorlopend erop gewezen, dat oude gewoonten overboord kunnen worden gegooid en dat wij onze leefgewoonte, oh ja, dat heet nu lifestyle, moeten aanpassen. Afgezien van het argument, dat wij ter berde brengen, mooi uitdrukking eigenlijk, wordt het roer  omgegooid. Ter berde brengen, is een oude uitdrukking en staat voor:  met iets voor de dag komen of iets aanvoeren, wat je even wilde zeggen.

Je  kunt de dag het beste beginnen met de stelregel: << geen mens gelijk, geen dag hetzelfde >>. Niets staat van tevoren vast of is geregeld hoe de dag verloopt. Daarom is de beste keuze om iets van het leven te maken  om in grote lijnen te bekijken hoe de dag vordert en leeft op de ervaringen, die je in de loop der jaren hebt opgedaan.

Misschien leeft de jeugd op grond van het nog geen ervaring hebben daarom wel gemakkelijker dan wij ouderen. Nee wij ouderen hebben ervaring met het leven en weten wat wij moeten doen als er iets verandert. Toch leuk zo’n zin van een aantal woorden op volgorde die een weergave moet geven. Denk dat daar de knip zit, want ondanks je ervaring die je in de loop der tijden zou hebben opgedaan, wordt nu de keerzijde van de medaille getoond.

Oké, gedane zaken nemen geen keer, zegt men. Die kreet staat voor een oud gezegde uit 1914. Men bedoelt met deze uitdrukking, als iets geschied is, valt er niets meer aan te doen, is het niet ongedaan te maken en moet men de gevolgen dragen. In ONS NEDERLAND, wil niet kwetsend doen, maar vond kapitalen (hoofdletters) wel passend, zijn wij de afgelopen jaren geconfronteerd met zaken die wij zo gewend waren en die door toedoen van derden ongedaan zijn gemaakt. Of deze verandering ooit zal wennen, daarvoor durf ik mijn handen niet in het vuur te steken. En de afstand Enschede naar het brandwondencentrum in Beverwijk is ook niet direct naast de deur.

Het is regelmatig voorgekomen, dat ik mij heb afgevraagd of ik lijd aan het syndroom van honkvastigheid. Het kan natuurlijk zijn, dat je, als begin zeventiger, je in de loop der jaren zoveel zaken eigen hebt gemaakt, dat je van mening bent, dat het zo moet en dat het zo hoort. Oh ja, natuurlijk zit er een gevaar in het feit, dat stilstaan qua ontwikkeling het begin is van achteruitgang. Ik heb het dan niet over stilstaan en achteruitgang, maar gewoon over zaken die je worden ontnomen in algemene zin. Wat je altijd deed, kan door omstandigheden even niet meer. De voortgang wordt geblokkeerd.

Het voordeel is, dat het mij niet alleen aangaat en dat ik unaniem met velen in hetzelfde schuitje zit. Toch weer een voordeel, dat Nederland  als een zeevarend volk bekend staat. Het nadeel van die status, is, om in stijl van het zeevarende volk te blijven, dat wij als volk ook het schip in kunnen gaan. Die gedachte bekruipt mij steeds vaker, als ik de, ook zo’n mooi woord, de perikelen, (dat staat voor: lastig probleem) de revue laat passeren. De sfeer van onze maatschappij durf ik te scharen onder perikelen. Ongewild zitten wij, ondanks onze drive om er iets moois van te maken, met een gigantisch probleem. Daarom durf ik te bloggen: “Zou dat nu echt wennen”.

Steeds vaker heb ik het gevoel, dat het woord gerechtigheid onrecht wordt aangedaan. Kijk maar in ons land naar de Toeslagenaffaire. Zelf ben ik enkele jaren bewindvoerder geweest, aangesteld door de Rechtbank. Als je dan ervaart, hoe men omspringt met personen en dat gerechtigheid binnen een organisatie geheel zoek is. Als je dan duidelijkheid wilt, krijg je eerder tegenwerking dan medewerking. Dan durf ik de vraag te stellen: “zou dat nu echt gaan wennen?

Moeten wij leven met de wetenschap, dat er niet naar personen wordt geluisterd en verplicht  moeten toestaan, dat elke strohalm die men vastgrijpt op gewenste hoogte door de overheid wordt afgeknipt? Zoiets  geeft geen goed gevoel voor de toekomst. Niet Nederland is aan het veranderen, maar de mentaliteit van de mensen hangt aan een zijden draadje. Natuurlijk is er wederom een blik excuses open te trekken. Daarom wordt het moelijker om een schuldige voor deze moeilijke situatie aan te wijzen. Leer ermee te leven, het zij zo.