Wanneer ineens duidelijk wordt hoe iets is of als eindelijk iemands ware bedoeling of karakter blijkt, is het heel gewoon om uit te roepen ‘Nu komt de aap uit de mouw!’ Het kan natuurlijk ook zo zijn, dat er al jaren achtereen, zelfs sinds mensenheugenis, een systeem wordt gevolgd, waarbij je kunt gaan denken, het is nu eenmaal zo. Als je dan op een later moment de situatie gaat relativeren, dan blijkt dat de kaarten anders zijn geschut dan jij altijd vermoedde. Mijn insteek blijft het suggestieve karakter houden en zelf zou ik blij zijn, dat ik het bij het verkeerde eind heb. Stel, dat je toch na enige tijd moet concluderen, “oh, zit dat zo “. Ja dan, dan komt de aap uit de mouw.

Mijn wijlen schoonvader en ik hebben in het verleden lange, op politiek gerichte, telefoongesprekken gevoerd. Oh wij hadden beiden, zonder dat openbaar te willen maken, al veel situaties onder controle, waarbij men op het bekendste plein van Den Haag nog volop over aan het vergaderen was. Dit alles in de trant van: “ is de voorzitter het met mij eens, en zo ja waarom niet “. Hele situaties bespraken wij, doorspekt met ons eigen inzicht,  hoe het land zou moeten worden bestuurd. Wat er volgens onze mening niet goed ging en waarom het niet zo liep, als men had verwacht. Ik koester nog steeds deze dierbare gesprekken.  Als mijn schoonvader dan ergens halverwege het gesprek, terwijl mijn koffie al twee keer was koud geworden, begon met de alleszeggende zin: “Klaas, volgens mij is ons land onregeerbaar”, wist ik dat het moment was aangebroken, dat binnen enkele woorden het vervolg van de zin kwam, ”jij nog een prettige dag verder” en het telefoongesprek was ten einde. Het zijn van die momenten, waaraan ik terugdenk, wanneer er op het Binnenhof, weer eens de politieke strijd wordt gevoerd en zelfs een tv zender het nodig vindt om er aandacht aan te besteden.

Met plezier, zoals ik blogde, denk ik aan die gesprekken terug en nogmaals ergens hoop ik, dat onze gedachtegang niet juist was. Het beeld, dat wij, als nuchtere buitenstaanders, hadden van de politieke wereld die ons land in de ban heeft, is natuurlijk puur suggestief. Ook wel logisch, dat de politiek een goed betaalde branche is geworden en dat veel ambitieuze personen zich graag in die wereld zien geplaatst. Natuurlijk moet je er voor waken het beeld te schetsen, dat wij, als land, zonder  politieke begeleiding kunnen. Toch hadden wij beiden, mijn schoonvader en ik, al de suggestieve gedachte: “maar stel, dat het nu in werkelijkheid anders is, dan wij als burgers denken dat het is. Die situatie schoot mij te binnen toen ik weer eens de drang had om een nieuwe blog te schrijven. Vreemd dat tegelijk de tekst mij te binnenschoot van: “als de aap uit de mouw komt”. Het voordeel is, dat het toetsenbord van mijn pc gewillig is en voor je het weet, staan woorden en letters weer in de juiste volgorde en is er weer een blog ontstaan. Oh ja, je moet het zien.

De Nederlandse politiek is goed georganiseerd. Er is een Grondwet, waarin alle regels, kort door de bocht genomen, zijn vastgelegd. Johan Rudolph Thorbecke kreeg opdracht om een Grondwet te schrijven en op 3 november 1848, was het reglement gereed. Met verloop van tijd kwam het kiesrecht en om het niet te gedetailleerd te maken, kwamen er politieke partijen en ontstond het hedendaagse politieke wereldje waar wij als Nederlanders mee te maken hebben. Zonder politieke partijen is een land, zegt men, onregeerbaar. Je kunt natuurlijk ook stellen, wij zijn een zeevarende natie, waarbij de stuurlui vaak op de wal staan. Wij weten het allen zo goed.

Als je nu een politieke partij als het ‘instituut” gaat zien voor de periode van vier jaar, dan ontkom je niet aan het gegeven, dat zoiets tijdelijk mag worden genoemd.  Wat niet tijdelijk is, dat is het ambtenarenapparaat, dat zitting heeft op de ministeries. Met bijna gezegend zijn in de trant van “ik zit goed en mij kan niets overkomen” zal het grijze wollen sokken regiem dagelijks naar kantoor fietsen of misschien zelfs wel worden gereden. Begrijp mij goed, dat worden gereden is natuurlijk niet achter op de fiets. Nee dat gebeurt allemaal in stijl. Als zo’n departement-adjudant dan ooit zou worden gehuldigd voor gedane werkzaamheden en er wordt gevraagd: “wat heeft u er voor moeten doen?”  Dan zou het (h)eerlijk zijn als het antwoord luidt: “niets, maar wel heel erg lang”

Wat stelt een politieke partij nog voor?  Wij moeten het gedogen. Je kunt niet zonder, want dat hebben wij samen bepaald. Het komt soms over als een goocheltruck. Schiet mij ineens iets te binnen over een aap die uit een mouw komt.