Het is hoe je het bekijkt, kan de sleutel zijn om onder (dwang)maatregelen uit te komen. Stel je zou zo’n maatregel moeten ondergaan, maar probeer nu eens het geheel van de andere kant te bezien. Door de plicht die je wordt opgelegd anders te bekijken, kun je er een wending aangeven die je beter uitkomt. Deze ‘vinger aan de pols’ methode kan veel leed voorkomen en het misstaat immers niet om voor jezelf op te komen.

Met een bijna vaste regelmaat worden er maatregelen opgelegd, die in feite in eerste instantie helemaal geen basis hebben om te kunnen worden opgelegd. Ik blogde het al: “het is hoe je het bekijkt”. Je behoeft in alle nuchterheid niet overal je toestemming aan te geven. Vaak is het zodra de betreffende persoon niet reageert of anders gezegd niet in het verweer komt, wordt ervan uitgegaan dat de maatregel terecht is opgelegd en men er dan wel mee akkoord gaat.

Zo herinner ik mij een situatie van jaren geleden toen mijn zoon niet erg vrolijk uit school thuiskwam. De docent vond het schijnbaar terecht, dat er een dwingende maatregel moest worden opgelegd, omdat er in de klas iets was voorgevallen, waardoor mijn zoon de opdracht kreeg om een aantal pagina’s uit een lesboek over te schrijven.

Nu jaren later zie ik nog de kwaadheid op zijn gezicht. Kreten als “ stom en wat verbeeldt die man zich dan wel, omdat te moeten doen “ moesten nu worden gezien als “goedendag ik ben weer thuis van school”. Dat mijn zoon weer thuis was, had ik inmiddels door en dat er iets was voorgevallen, dat hem niet zinde, was mij inmiddels ook wel duidelijk.

Kwaad liep hij na de eerste stoom te hebben afgeblazen naar zijn kamer om aan de klus van het overschrijven van het aantal pagina’s te beginnen. Ergens had ik plezier in de reprimande, maar klopte het geheel wel. Kan iemand zomaar een maatregel opleggen en deze verplichten daarom uit te voeren? Ik pakte een lesboek en wat ik vermoedde, stond inderdaad op de eerste pagina. Na even in andere boeken te hebben gesnuffeld, ontdekte ik dat op alle eerste pagina’s dezelfde tekst stond.

Met een glimlach op mijn gezicht liep ik naar zijn kamer waar hij met het overschrijven van de teksten was begonnen. Ik opende een lesboek en las voor. “niets uit deze editie mag worden overgeschreven zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur”. Nog niet eerder heb ik een gezicht dat op zware bewolking stond zo snel zien opklaren. In grote verbazing keek hij mij aan met een vragende blik van……”meen je dat?”. Geruststellend heb ik hem gevraagd of de docent een schriftelijke verklaring heeft kunnen tonen, dat mijn zoon en anderen de tekst uit het boek mochten overschrijven. Zo niet, dan ben ik tegenstander dat hij dit gaat doen.

Wel heb ik hem gewaarschuwd mocht hij mijn ongenoegen kenbaar maken, dat de docent het zeker niet prettig zal vinden en hem met verloop van tijd, mocht er wederom iets plaatsvinden, zijn gram zal halen.

Niet eerder heb ik iemand de volgende ochtend zo opgewekt naar school zien gaan. Natuurlijk kon mijn zoon het niet nalaten om zijn verweer in een volle klas kenbaar te maken. Niet even de docent apart nemen om zijn ongerief te vertellen, nee gewoon een harde confrontatie leek hem de juiste opzet. De docent haalde bakzeil en de straf werd een onvoorwaardelijke maatregel. Zijn klasgenoten waren mijn zoon dankbaar. Weken later viel mijn zoon natuurlijk wel door de mand en kon er terecht een passende maatregel worden opgelegd. Een gewaarschuwd mens telt voor twee.

Het is ook niet terecht om straf te krijgen voor iets, dat je niet hebt gedaan. Denk dat het daarom ook haalbaar is om deze suggestieve gedachte vooraf bevestigd te krijgen. Dit in de sfeer van de vraagstelling: “meester gaat u mee in de gedachte, als je niets hebt gedaan, dat je dan geen straf kunt krijgen?” Als er dan bevestigend wordt geantwoord, dat je inderdaad het gelijk aan je kant hebt dan moet het logisch zijn te stellen, dat je met een goed gevoel kenbaar kunt maken, dat je het huiswerk niet af hebt.

Ons taalgebruik biedt op velerlei terrein mogelijkheden om situatie anders te bezien. Zo heb ik altijd moeite met activiteiten die kenbaar worden gemaakt in een tekst van: “wij organiseren komende week een bingo of iets dergelijks. Dergelijke meldingen negeer ik. Als ik iets moet bezoeken, dat op de dag van de activiteit wordt georganiseerd kom ik niet. Ik wil namelijk niet op de dag zelf onderdeel worden van het organiseren. Je weet wel, sjouwen met stoelen en alles moeten inrichten om de activiteit te houden. Het is hoe je het bekijkt. Doe je ding zoals jij denkt. dat het kan en belangrijk is let op jezelf.