Bij de aankoop van een artikel, onverschillig in welke categorie, daaraan zit een handleiding gekoppeld. De leverancier of zelfs de producent verlangt van de koper, dat hij of zij de gebruiksaanwijzing aandachtig doorleest, zodat het optimaal kunnen genieten van de aankoop een feit is.

Het is algemeen bekend, dat een handleiding, uitzonderingen bevestigen de regel, slecht of zelfs helemaal niet wordt gelezen. Belangrijker vindt men en ik maakte daarop zeker geen uitzondering, de bijgeleverde handleiding terzijde te leggen en per direct de nieuwe aankoop te willen gebruiken. Helemaal niet moeilijk, vind je dan, want je hebt een handleiding niet nodig. Natuurlijk, want jij bent in staat om zonder de duidelijke gebruiksaanwijzing de nieuwe aankoop gebruiksvriendelijk te maken.

Vreemd eigenlijk, dat je zo gaat denken en nog vreemder, dat je denkt het gelijk aan jouw kant te hebben. Waar de leverancier weet ik hoeveel tijd heeft gespendeerd aan het samenstellen van een duidelijke- en begripvolle tekst, wordt dit door de consument per direct terzijde gelegd. De tekst van de handleiding wordt vaak gezien als tijdrovend, niet nuttig en in eerste instantie nietszeggend.

Bovenstaande weergave was voor mij niet geheel vreemd. Mijn fotocamera’s gebruikte ik vaak, maar een duidelijkheid van hoe en welke mogelijkheden er waren, was mij vreemd. Duidelijk was ik van mening mij met de camera zelf te kunnen redden. In de tijd toen journalistiek nog mijn ding was, had ik geen belangstelling voor de techniek van mijn camera’s. Het was volgens mij ook niet nodig, want tijdens een reportage was het even snel op het knopje drukken van de camera en de foto was gemaakt.

Vanaf 2004, toen ik stopte met de journalistiek heeft het jaren geduurd, dat mijn drie fotocamera’s mijn interesse weer vingen. Het trio lag in de fotokoffer puur op basis van non-activiteit. De passie van het maken van foto’s verdween steeds meer. Het gebrek aan inzicht van de mogelijkheden wat je allemaal met de digitale spiegelreflex camera kon doen, was de aanleiding om dan maar helemaal niets te doen. Dit alles om de doodeenvoudige reden, dat de uitleg van de handleiding mij te technisch was en daarom dan maar niets meer deed met de camera’s. Zelfs heb ik lange tijd overwogen om mijn drie camera’s te verwijderen en dag te zeggen tegen de fotografie.

Hoe kan je zienswijze worden gewijzigd? Een eenvoudige advertentie in de media was voor mij aanleiding om de fotografie weer een herkans te geven. De tekst in de advertentie van Studio Tubantia, toen nog gevestigd in Enschede, sprak mij aan. Ik heb mij, tot mijn eigen verbazing aangemeld. Denk dat ik mijn actie heb onderbouwd met de gedachte van ”baadt het niet, dan schaadt het niet”. Duidelijk zag ik de voorgenomen daad als een laatste strohalm om mijn binding met de fotografie niet te willen verliezen.

Ik weet het nog, met lood in de schoenen reed ik naar de locatie waar de fotocursus werd gegeven. Met in mijn gedachten het beeld van: “een mens lijdt het meest, door het lijden, dat hij vreest” ging ik op pad. Op de heenreis had ik een beeld hoe het zou gaan. Natuurlijk kenden de overige cursisten alles van de fotografie en had ik mijn kennis de afgelopen jaren zo afgeschaald, dat ik qua kennis achterliep.

Het tegendeel was waar. De acht medecursisten zaten allen in hetzelfde schuitje en onderling was er spontaan de mening ontstaan, dat iedereen de tekst in een handleiding niet handig vond om te lezen, maar wel zichzelf verder wilden bekwamen in de fotografie.

Leren is investeren. Ik weet nog, dat ik aan het einde van de 1^e cursusdag enthousiast thuiskwam en meedeelde, dat ik nu zelfverzekerd de knopjes van het menu van mijn digitale camera durfde in te drukken. Zelfs mijn medecursisten waren eveneens enthousiast en de vervolg dagen van de cursus werd door iedereen met groot vertrouwen tegemoet gezien.

Cursusleiders Bernard de Mari en Sandra Sturkenboom bezitten de knowhow om de passie die fotografie heet, een nieuwe kans te geven. Fototechnische termen als belichtingsdriehoek en regel van derden, termen die mij nooit eigen waren, konden nu aan mijn begrippenlijst worden toegevoegd.

De tekst en uitleg van de materie vond plaats op een prettige manier, waarbij tevens kenbaar werd gemaakt, dat het stellen van vragen en het doen van suggesties onderdeel van de cursus is. Waar je in veel gevallen tegen het volgen van een cursus enigszins dwangmatige tegenaan kijkt, lag het volgen van de cursus bij Studio Tubantia in het kader van samen goed bezig zijn. Geen reactie van de cursist was en is teveel en er werd volop aandacht besteed aan de fijne kneepjes van de fotografie. Kreten als diafragma, sluitertijd en iso mogen essentieel worden genoemd. Voor mij was na het volgen van de eerste cursus al spoedig duidelijk om mij aan te melden voor de vervolg cursus fotografie. Daarnaast heb ik enkele workshops gevolgd bij Studio Tubantia. De volgende workshop staat al weer op de rol.

Zelfs na het beëindigen van de fotocursus, staat de deur met betrekking tot de ondersteuning bij Studio Tubantia, figuurlijk gezien, nog steeds voor de cursist open. Vragen stellen en het contact onderhouden geeft voor elke cursist een goed gevoel. Ook op facebook is de studio actief.

Persoonlijk ben ik het team van Studio Tubantia dankbaar voor het teruggeven van mijn passie, die fotografie heet. Studio Tubantia is gevestigd aan de Dorpsstraat 57 te Kloosterhaar. Zie voor meer info de website www.studiotubantia.nl