Nu ik de kopregel boven deze blog plaats, dringt het in feite voor het eerst tot mij door, dat er meer achter een bedreiging schuil gaat, dan menigeen in eerste instantie zal vermoeden. In de tijd, dat ik bij de uitkeringsfabriek op de afdeling invorderingen zat en vanaf 2006 t/m 2019 Ahon Incasso in Enschede runde, heb ik de oorzaak van een bedreiging nooit zo bekeken. Nu ik beheerder ben van www.jemoethetzien.nl is het ook logisch, dat ik het nu anders bezie.

Nee hoor, ik heb elke bedreiging die mijn pad kruiste in de periode 1995 tot 2019 serieus bekeken of moet ik bloggen geïncasseerd. Gemiddeld 1x per week werd ik op een andere manier toegesproken dan normaal. De ene keer was de geuite opmerking heftiger dan een andere. Nooit heb ik mij er druk om gemaakt en heb er ‘s nachts ook nooit wakker van gelegen. Zelfs het inschakelen van de politie, werkte soms op mijn lachspieren. Het was een onderdeel van mijn beroep.

Denk dat ik, en met mij het fantastische team van afdeling invorderingen, dat je een voorval dat al snel wordt betiteld als een bedreiging gaat koppelen aan je werkzaamheden. Met op de achtergrond de Nederlandse wetgeving als leidraad en binnen de muren van de uitkeringsfabriek het calamiteiten protocol, voelde je, dat er ondersteuning was. Het is toch regelmatig voorgekomen, dat je er toch alleen voorstond en op dat moment is er geen directe ondersteuning. Helemaal niet op een vrijdagmiddag tegen de klok van 17.00 uur als je alleen even op de afdeling zit. Hoe je ermee omgaat? Ik neem u mee naar deze casus.

Wij schrijven een zomerse vrijdagmiddag tegen 16.45 – 17.00 uur. Het is stil op de afdeling alleen de telefoon denkt het noodzakelijk te vinden de serene stilte van de werkdruk te doorbreken. Aan de telefoon krijg ik een heerschap ergens van achter de ‘brug over de IJssel bij Deventer’. Ik meld mij met mijn zakelijke aanduiding en probeer te inventariseren wat de man aan de andere kant van de lijn te melden heeft. Het heerschap had een rappelbrief van mij ontvangen en was er niet van gediend, van hetgeen ik hem schriftelijk had meegedeeld. In gedachte had ik begrip voor zijn reactie, maar de wet verplichtte om een dergelijk zware brief te sturen als onderdeel van een wettige maatregel. Plotseling sloeg het gesprek om en de man verkondigde een opmerking, die zelfs bij mij in het verkeerde keelgat sloeg. “Dan wens ik”, verkondigde hij, “dat uw vrouw net zo verlamd mag worden, als mijn vrouw”. Even duizelde het mij. Ik heb per direct het heerschap laten weten niet van een dergelijke tekst gediend te zijn en ik zal melding maken bij mijn leidinggevend. Ik wenste hem nog een goed weekend en verbrak subiet de verbinding. Wat smaakt een bak koffie dan lekker.

Vanzelfsprekend en dat kon ik weten, was er op het genoemde tijdstip er geen leidinggevende aanwezig.. Daarom nam ik mij voor het vooral direct na het weekend het voorval kenbaar te maken bij mijn afdelingsleiding. De bedreiging heb ik thuis niet kenbaar gemaakt. Werk en privé moet je gescheiden houden.

‘s Maandags in alle vroegte, ver voordat mijn leidinggevende thuis had ontbeten, ratelde op mijn bureau de telefoon. Ik nam de lawaaimaker op en zag op het display wie er belde. Voordat ik iets kon zeggen begon de andere kant van de lijn te ratelen. “Ik wil u mijn verhaal vertellen en zie het niet als een excuus, want wat ik u afgelopen vrijdag heb aangedaan daar past geen excuus op”, ratelde de man geëmotioneerd. “Ik ben er het gehele weekend kapot van geweest”, vertelde hij. Hij stopte even met zijn tekst en uitleg. Nadien volgde een berg frustraties met betrekking de ziekte van zijn verlamde vrouw en andere details, dat een bergbeklimmer jaloers zou worden van de hoogte van de berg bagger. Ik kon zijn reactie van de afgelopen vrijdag nu plaatsen en besloot verder binnen de organisatie er geen melding van te maken. Om een lang verhaal kort te maken, de man bedankte mij voor mijn begrip en wilde, mocht hij de uitkeringsfabriek moeten bellen, alleen mij te woord staan”. Wij hebben lachend, toen wel, het gesprek beëindigd. De rode draad is: “hoe ga je er mee om”.

Natuurlijk moet je dergelijke situaties koppelen aan je werkzaamheden. Niet leuk, maar je komt, door hun eigen toedoen, anderen aan hun geld. Als je dat gegeven hoog in het vaandel blijft houden, dan kun je voorbereid zijn op verwensingen, een bedreiging klinkt gewelddadig en moet je weten hoe te handelen met het risico, dat het je persoonlijk treft. Mijn keuze om verder niets te doen, was niet gemakkelijk, maar als je een voorval kunt analyseren, dan is begrip hebben een goede zaak.

Het voorval heeft mij niet los gelaten.. Toen afgelopen week de vraag werd gesteld “hoe ging jij met een bedreiging om”, dan schiet bovenstaande tekst, ruim 20 jaar geleden, je weer te binnen.

Iemand die een ander bedreigt, heeft iets kenbaar te maken. Het is even schrikken, maar belangrijk is het een keerzijde te ontdekken. Die vlieger gaat helaas niet altijd op. Mooie wereld, die incasso heet.