De boog kan ook niet altijd gespannen staan. Het gelukt gewoon niet om doorlopend, oh ja dat heet nu 24/7, alles op volle kracht te ( kunnen ) doen. In deze hectische maatschappij schijnt men doorlopend van je te verwachten, dat je op volle kracht je dag doorkomt en deze op full power afsluit. Niets is minder waar. Er komt een ommekeer, die je toont, dat zelfs minder is te accepteren. Belangrijk is het, dat je die ommekeer durf te omarmen en je bij het voldongen feit durft neer te leggen.

De gedachte, dat alles, zoals ik blogde, op full power moet, is niet uw schuld. Het is wel  uw schuld als u meegaat in de koers van onze maatschappij. De vele mogelijkheden, analoog, in samenwerking met digitaal en andere elementen zijn er schuldig aan, dat wij alle aangeboden- en zelfs opgedrongen mogelijkheden ook willen. De daarbij achterliggende gedachte is, maar zo kan het toch ook, op basis van de nieuwe mogelijkheden. Alleen wie durft te beweren, dat het afwikkelen niet kan zoals u het altijd deed? Je weet wel heerlijk op je eigen manier. Sommigen schijnen bij deze handelswijze met stilstaan te durven vergelijken. Stilstaan houdt voor hen dan weer in, dat u achterblijft in uw doen en laten, dus stilstaat. Met overtuigende zekerheid durf ik dit tegen te spreken.

Laat anderen dan een klein beetje gelijk aan hun kant hebben. Als u iets moet noteren doet u dat toch ook niet meer met een griffel en een lei, maar misschien wel met uw tekstverwerker? U kiest toch voor de mogelijkheid die het beste bij u past? Wij leven soms in een onmogelijke maatschappij, waarin het maken van keuzes niet moeilijk is. Wel is het moeilijk om de juiste keuze te bepalen en die gemaakte keuze bepaalt uzelf en niemand anders bepaalt dat voor u.

Op grond van die keuzes is het ook geen schande om met minder tevreden te zijn. Oké, minder kan hier betrekking hebben op velerlei aandachtsgebieden. Als je op leeftijd geraakt, bemerk je, dat veel aandachtsgebieden qua mogelijkheden aan spontaniteit inleveren. Het voordeel is, dat je er weinig voor hoeft te doen. Het minder worden gaat vanzelf en je mag dat zien als een normale ontwikkeling. Kort door de bocht genomen, durf ik te bloggen, accepteer die situatie die je verplicht qua mogelijkheden te minimaliseren.

Ik weet het, als je altijd druk- hectisch en stressvol hebt geleefd, dat de overgang, sorry overstap, naar minder van dat alles zwaar op je dak valt, dan sta je anders in deze materie. Ik heb het zelf ook ervaren en in het begin denk je, ach het zal wennen zijn, maar het komt wel goed en straks zit ik weer volop in mijn dagritme. Hoe kun je nu in je dagritme als iets minder dan voorheen zitten, als dat dagritme qua invulling heeft moeten inleveren.

Enkele dagen geleden sprak ik iemand van een klantenservice. Vreemd, dat de persoon binnen de geplande tijd het door mij aangediende probleem kon oplossen. Terloops deelde hij mee, dat ik nog 3 minuten had om de tijd vol te praten. Ik schoot in de lach. Het leek de medewerker, toen hij bemerkte, dat ik al 10 jaar van mijn pensioen genoot, dat ik in een prettige omstandigheid zat. Toen ik hem vertelde, dat het voor een actieve buitenstaander allemaal theoretisch leuk lijkt, maar dat de praktijk een ander etiket qua werkelijkheid toont.

Er viel een stilte en ik had mijn audioapparatuur schijnbaar zo goed afgesteld, dat ik zijn grijze massa in zijn bovenkamer hoorde kraken. Even later, wel binnen de gestelde spreektijd, klonk het: “ja, nu u dat zo stelt, kan ik het mij voorstellen, dat je als buitenstaander er in feite geen weet van kunt hebben, wat het is als het allemaal niet meer moet, maar mag”. Zijn jeugdige wijsheid deed mij verbazen.

Zelfs minder is te accepteren. Ach het is geen heikel punt en het leven met of zonder een druk dagprogramma gaat gewoon verder. Ook nu, nu het allemaal minder hectisch is en je mobiel zich minder vaak laat horen, heb ik ook nog wel eens dagen dat ik denk: “hoe kwam ik voorheen de dag dan wel door. Ik werkte er ook nog fulltime bij”.

Toch, en gelukkig niet dagelijks, heb je soms moeite met het verloop van een dag, omdat het accepteren van minder even tegenvalt. Het klopt niet, dat je jezelf dan ziet, dat je buiten alles staat. Het hebben van een functie zal nooit vervallen. Zouden wij op latere leeftijd dan anders leven qua aandacht geven, dan voorheen toen alles nog moest en men afhankelijk van je was? Ik weet het niet, maar het geheel zal zijn weg de komende tijd wel vinden.

Durven te denken, dat het goed is, geeft een blijk van accepteren. Geniet ervan, het mag.