Wie kent niet de opmerking: “waar een wil is, ligt een weg”. Je kunt ook bloggen mogelijkheid. Niet voor niets heet mijn blogsite: “je moet het zien” en het voordeel van een dergelijke domeinnaam is, dat de tekst op alles kan worden toegepast. Of je daar blij mee moet zijn, weet ik niet, maar het is soms wel confronterend. Lachend, als het mij weer eens overkomt, schiet mij dan te binnen iets van: “je moet het zien”.

Over de periode van toen ik nog werkte, wij spreken over 1966 tot 2019, durf ik vast te stellen, dat ik gigantisch a – technisch was. In mijn schuur, of wat daarbij moest voorstellen, was het gewoon één grote bende. Ik durf nu te bekennen, dat ik, maar ook anderen, qua gereedschap niets terug kon worden gevonden. Derden die hand- en spandiensten voor mij deden, namen hun eigen gereedschap mee. Niet dat ik helemaal niets had, op die ene schroevendraaier of knijptang na, maar het was dan even zoeken in de bende, die een schuur voor moest stellen.

De wereld van een doe-en-zelver was mij geheel vreemd. Een Doe-Het-Zelf zaak, u kent vast en zeker wel de namen van de diverse aanbieders binnen deze branche, was voor mij eveneens een onbekend terrein. Voor een hulpverlener om je bij te staan is deze situatie niet leuk. Ik moet bekennen hun goed bedoelde tekst en uitleg verstond ik ook wel, maar ik begreep totaal niet wat er werd gezegd. Ik was altijd gigantisch onhandig. Zo was ik ook altijd degene die in de schuur “ontdekte” waar de hark stond. (doordenkertje)

De weg naar willen is oneindig. Toen ik medio augustus 2019 werd getroffen door een licht herseninfarct en ik mijn arbeidsintensieve wereld afsloot, nam ik mij voor om mijn a – technische situatie op te vijzelen. Vanzelfsprekend kan zo’n door mij goed bedoelde mededeling bij mijn achterban vreemd overkomen. Ondanks hun eveneens goed bedoelde bedoeling, kreeg ik wel een aantal harde reacties te slikken.

Inmiddels had ik het hok, dat een schuur moest voorstellen, zo goed en zo kwaad dat het ging, opgeruimd en ingericht, zoals mij dat logisch leek. Oké, dat ik de werkbank nog geruime tijd bureau noemde, nam ik op de koop toe. Natuurlijk waren dergelijke versprekingen ‘op de molen’ van mijn (klein)kinderen koren op hun molen. Het was dan ook niet vreemd, dat ik op mijn verjaardag van een van mijn kinderen een heuse verbandkoffer kreeg met daarbij de opmerking: “Pa, dat kun jij misschien wel eens nodig hebben”. Niet dat ik het zag als een harde opmerking, maar eerder als een ondersteuning in de trant van “voorkomen is beter dan verbinden”.

Ook de reactie van een indirecte naaste, toen ik kenbaar maakte een boormachine te hebben gekocht, deed de wenkbrauwen fronsen. Met de eigen wetenschap, dat het allemaal goed is en het kan, heb ik mij een weg gebaand in deze voor mij vreemde wereld. Inmiddels is mijn apparatuur voor een beginnende klusser uitgebreid en kan ik mij redelijk redden. Met een Doe-Het-Zelf locatie op loopafstand en in het bezit van een klantenkaart weet ik mij nu, op mijn manier, een weg te banen binnen de doe-het-zelf wereld.

Inmiddels heb ik geleerd, of moet ik bloggen, heb mogen ervaren, dat een wereld die je niet eigen is, met vallen en opstaan je met open armen kan begroeten. Ik zal niet terugvallen op het noemen van mijn domeinnaam, maar ik weet, dat het voelt als een prettige ervaring. Inderdaad met vallen en opstaan probeer ik binnen de nieuwe wereld mijn draai te vinden. Mijn hulpverleners van jaren geleden staan nu versteld, dat men zonder eigen gereedschap hun klus kunnen klaren, want ik heb zelf. Het geeft mij een goed gevoel.

Nu ik doorlopend probeer binnen dit nieuwe aandachtsveld mijn draai te vinden, ontdek ik bijna dagelijks hoe weinig ik van de materie weet en hoeveel ik nog moet bijleren. Mijn naasten hebben mij inmiddels laten weten met raad en daad bij te staan, maar ik heb hun aangeboden ondersteuning omgebogen naar het geven van advies. Verder mag men niets, want ik wil mij de leerstof eigen maken.

Vreemd, dat je nu op latere leeftijd mag ontdekken, dat de “weg naar willen”, diverse mogelijkheden biedt”. Dagelijks ontdek ik weer nieuwe mogelijkheden qua het uitvoeren van de werkzaamheden. Inmiddels noem ik het bureau in mijn schuur, zoals het behoort, ook werkbank. Mijn productieplan ziet er goed uit. Ik maak nu volop insectenhotels en er is zelfs belangstelling voor. Voor een insectenhotel vraag ik € 15,95. Belangstellenden kunnen voor informatie mailen naar jemoethetzien@gmail.com

Ach en natuurlijk was het in het begin ook voor de naaste buren even wennen, wanneer ’s morgens uit mijn schuur geluiden komen die doen denken aan het draaien van elektrisch gereedschap. Als je dan bevestigend hun vraagstelling beantwoordt, dan zijn beide buren ook weer gerustgesteld.

Waar een wil is, ligt een weg of mogelijkheid. Ik heb dat mogen ontdekken en het geeft een goed gevoel een wereld te mogen betreden, die voorheen voor mij onbekend was. Geen mens is te oud om te leren.