Hoe suggestief mag ik het stellen? De tekst van deze blog zal helaas nooit worden gedekt door de waarheid die men van de inhoud ervan verwacht. Misschien juist daarom is de kopregel van de blog op waarheid berust. Hoe vreemd moet deze waarneming overkomen? Het is gewoon niet anders en men is er aan gewend, dat ons dagelijkse leven soms valt in de categorie ”’ te mooi om waar te zijn “.

Je hoeft maar een krant te pakken of te luisteren naar de diverse dagelijkse journaaluitzendingen en je wordt geconfronteerd, nee je wordt overgoten met ellende, nieuwe dwangmaatregelen en meldingen over wat je de komende tijd allemaal nog te wachten staat. De vraag die bij mij opkwam en naar aanleiding waarvan ik deze blog op een vroege maandagmorgen zit te schrijven is: “vinden wij dat de allemaal acceptabel wat ons te wachten staat of zijn wij er zo aan gewend geraakt, dat wij denken, dat dit ons leven is.” Nu ik deze laatste zin even teruglees, schiet mij de reactie: “zo dat is eruit” te binnen.

Binnen het team van de blogsite brainstormen wij wel eens over de ellende die dagelijkse over ons heen wordt gestrooid. Maar stel nu, dat het allemaal anders zou zijn? Gewoon, dat wij in een wereld zouden leven waarin agressie geen deel meer ervan uit maakt. Een maatschappij waarin de overheid, zowel lokaal als landelijk, zich echt zou gaan inzetten naar de wens van haar bewoners of kiezers. Je weet wel zo’n situatie waarin je als kiezende burger achteraf, nadat er een maatregel is gerealiseerd, kunt zeggen: “kijk daar ben ik nu trots op”.

Het zou mooi zijn als de agrarische sector, los van de beroepstrotsheid, ook trots zouden kunnen zijn op de ondersteuning van de overheid die zich inzet voor de sector. Oh ja, er is natuurlijk het probleem, dat stikstof heet, maar hoe dacht u, beste agrariër, dat in goed overleg met ons als overheid te kunnen aanpakken?

Vanzelfsprekend is mobiliteit erg belangrijk. Mobiliteit staat immers voor: << het zich verplaatsen >> << beweeglijkheid >> Dat wij de huidige situatie niet meer kunnen vergelijken met die van jaren geleden in het tijdperk van paard en wagen, ligt voor de hand. Het gaat nu allemaal sneller en het vee van vroeger is nu deels omgeturnd naar heilige koe. Je moet, “de koe bij de hoorns vatten” zegt men wel eens. Toch durf ik de vraag te stellen of die heilige koe niet teveel aandacht krijgt. Vooral het overduidelijk promoten van het gebruik van de elektrische auto schiet door. Oh ja, ik loop tegen een overjarige leeftijd aan, maar toch is aandacht met betrekking tot de voortgang van het elektrisch rijden noodzakelijk. Stel, en die verhalen doen steeds meer de ronde, dat ons elektrische netwerk niet volledig is bestand tegen de aanvraag van de verkoop van elektrisch rijden en zonnecollectoren.

Het lijkt allemaal zo prachtig, maar toch zal het elektrisch rijden ergens een stagnatie presenteren. Denkt u nu echt dat politievoertuigen en ambulances daadwerkelijk tot de elektrische krachtbron zullen overgaan?  Het lijkt mij bij een achtervolging door een surveillancewagen niet erg prettig, dat men halverwege “ door de vonkjes “ is en de snelheid zal afnemen. Ook bij lange- en snelle ritten van een ambulance is een garantie in de voortgang bijna een must.

Los van bovenstaande tekst het zou toch prachtig zijn, dat er weer met plezier naar het journaal en de actualiteitsprogramma’s kon worden geluisterd. Het is nu 98.9 % bagger wat je te horen krijgt. Met andere woorden de inhoud van de aangehaalde items valt onder de categorie kommer en kwel.

Ook de dagbladen draaien voor 98,9 % op ellende, dat heeft plaatsgevonden. De journalistiek heeft geschreven over een incident en terwijl de inkt van de tekst nog niet is opgedroogd, meldt zich inmiddels een ander verontrustende calamiteit. Het wordt mij steeds meer duidelijk, waarom de schrijvende pers van het tekstschrijven in inkt is overgestapt naar de tekstverwerkende mogelijkheid van de computer.

Zou dat nu wennen zijn, als onze wereld zich zou ontdoen van ellende en agressie? Je weet wel zo’n situatie, dat je zonder kommer en kwel je dagelijkse ding kunt doen? Leven in een wereld waarin alles pais en vree zal zijn. Geen jaloezie meer geen overheid die zich bemoeit met zaken die minder relevant zijn en waarin iedereen tevreden is met zijn of haar doen en laten.

Ik denk, dat het wennen zal zijn, om je geen zorgen meer te hoeven maken over de vraag hoe je de dag doorkomt. Gewoon ’s morgens je dag beginnen en de wetenschap hebben, dat alles naar wens zal verlopen. Zelfs de weersomstandigheden geven dan geen aanleiding om kritiek te leveren.

Denk dat de kopregel wel klopt. Het is:  “te mooi om waar te zijn”.