Het woord ritme staat voor: regelmatige herhaling volgens een patroon. Ga nu niet direct reageren met: “daar heb ik geen last of hinder van”, want ook u kent in uw dagelijkse gewoonten een ritme. Zie dat ritme dan als een herhalend gedrag, waarmee u denkt door de dag te komen. Niets mis mee, want dat ritme is een onderdeel van de figuurlijke melodie die het leven levend maakt.

Elke dag, ja zelfs met de kijker op de veelvoud ervan, voert u de dagelijkse- of regelmatige handelingen uit die u bij uw doen en/of laten zich eigen heeft gemaakt. Dat bedoel ik nu met het dagelijkse- of vaste ritme. Niet voor niets, om maar een voorbeeld te noemen, worden bestuurders van bijvoorbeeld geldtransporten verzocht af te wijken van hun dagelijkse route of ritme, omdat anderen dat ritme door hebben en daarmee andere minder prettige bedoelingen hebben.

Moet je nu zorgen maken om dat ritmische gedrag of is dat gewoon een bij ons behorende eigenschap geworden?  Ik denk, dat het laatste het geval is en zonder angst te hebben voor een autistische eigenschap, kunnen en mogen wij onze ritmische eigenschap koesteren. Denk daarom dat het veranderen van ons gedrag tevens het gevaar herbergt, dat wij iets van onszelf wegstoppen en waarom eigenlijk. Elk mens heeft zo zijn of haar eigen narigheden waardoor wij opvallen en soms zelfs worden gewaardeerd. Niemand zal van zichzelf durven beweren bovenstaande repeterende  eigenschappen niet te hebben dan wel te koesteren. Je kunt gewoon bloggen, niets menselijks is ons vreemd. 

Ritme, maar elke daaraan gekoppelde verbondenheid kan men zien als iets, dat ons eigen is.. Wij leven als burgers of bewoners van deze planeet in een dagelijks terugkerend stramien. Kijk maar naar gisteren, als dat mogelijk zou zijn, en vergelijk gisteren nu eens met deze  nieuwe dag. Op enkele details na zal het qua invulling in grote lijnen onderling verschil geen noemenswaardig onderscheid te vinden zijn. Ook dan geeft weer een goed gevoel.

Mag je dan veronderstellen, om maar een woord te noemen, dat wij in een saaie wereld leven? Omdat toch alles qua ritme als een repeterend geheel moet worden gezien. Denk, dat je dan te ver doorslaat. Ons leven, uitzonderingen bevestigen de regel, mag zeer zeker niet saai worden genoemd en de in bovenstaande tekst genoemd ritme of herhalingen zijn gewoon een onderdeel van ons bestaan. Soms wil je ook niet anders, want het ritme dat wij handhaven, komt vertrouwd over.

Wie een poging doet om van het bovenstaande af te willen stappen, zal te maken krijgen met enige terugval naar eigen ritme, als suggestief in bovenstaande tekst wordt weergegeven.

Niet voor niets, het is natuurlijk niet met ons dagelijkse doen en laten te vergelijken, heeft zelfs een crimineel een vast patroon of handelswijze die hij of zij zich eigen hebben gemaakt. Op grond daarvan durf ik te bloggen, dat regelmaat een daadwerkelijk onderdeel van ons leven is gaan worden.

Is daar dan (n)iets mis mee? Natuurlijk niet. Wij als verschillende personages geven ons doen en leven op deze aardkloot, daardoor juist een identiteit.

Met deze blog probeer ik duidelijk te maken, dat wij personages op de aardkloot, in feite niet van elkaar verschillen. Zelfs bij de dieren is bekend, dat zij met een vaste regelmaat hun dagen slijten. Zo hangt aan de buitenkant van mijn werkkamer voer-silo’s voor de tuinvogels. In enkele maanden tijd heb ik  ruim 300 kg voer geleverd. Je kunt de klok erop gelijk zetten, hoe de dagindeling van deze gevleugelde vrienden geschiedenis schrijft.

Met andere woorden ook deze gevleugelde gasten van mijn bird- and breakfast leven, zonder dat het hen is aangeleerd volgens een vast patroon. Je zou figuurlijk kunnen stellen, dat je de klok erop gelijk kunt zetten. Waarom ik dat niet doe, omdat ook bij deze ‘gasten’ elke dag hun werkwijze gelijk is en ik het resultaat van het gelijkzetten van de klok toch ken.

Men zegt het wel eens. Niets menselijks is ons vreemd. Ik kan bevestigen, dat deze conclusie juist is, maar daarom is er niets mis mee. Daarom biedt elke dag weer nieuwe mogelijkheden die ons in staat stellen om te leven naar de mogelijkheden die voor het oprapen liggen.

Soms, misschien is dat ontstaan in de Covid-19 periode, heb ik moeilijkheden met personen die het leven niets meer waard vinden. Natuurlijk kunnen er redenen zijn, dat het even niet meezit, maar over het algemeen mag elke dag weer worden gezien als een uitdaging.

Zelfs in de reeks, dat elke dag weer een nieuwe dag levert, zit een regelmaat of zelfs een ritme. Rob de Nijs zong ooit in 1962: “het ritme van de regen”. Nu ruim 60 jaar geleden werd al duidelijk, dat alles een ritme heeft. Wij kunnen schijnbaar niet zonder deze regelmaat. Het is hoe je het bekijkt.