Wie in de categorie leeft van pensioen gerechtigd, of zoals ik dat ben gaan noemen, chronisch gepensioneerd, heeft in feite de tijd aan zichzelf. Conferencier Wim Sonneveld vertelde eens in een interview, “ik vind een vertrekhal van een vliegveld of station een pracht locatie. Blij ben ik dan mij niet schuldig te hoeven maken aan het gejaag en gejakker van anderen en dan zeker te weten, dat ik niet mee hoef “.

Nu ik ook al weer een tijdje in genoemde categorie mijn dagen mag slijten, kan ik mij wel vinden in de woorden van Wim Sonneveld. Tijdens mijn dagelijkse wandelingen kijk ik verbaasd naar al die personen die jagen en jakkeren en uitsluitend met hun ding bezig te zijn, zonder van andere zaken te genieten. Het beangstigt mij, dat dit onze nieuwe maatschappij wordt. Geen rust en alles moet snel en is geagendeerd waarbij dit alles wordt gezien als de basis voor een nieuwe afspraak.

Oké, ik beken, dat bovenstaande tekst geruime tijd geleden ook mijn wereld was. Het was de tijd, voordat ik blogde onder “je moet het zien “. Hoe kan een wereld die je eigen is zo veranderen en hoe krijg je het voor elkaar om die vreemde wereld nu te durven omarmen. Ik heb bovenstaande tekst nog eens nagelezen en ik beken, dat ik moest lachen om de hectiek die ik weergaf.

Vanmiddag ben ik, zoals dagelijks mijn schoenen van mij verlangen, even “ op de voetjes “ gegaan. Gewoon even een frisse neus halen en gewoon kijken wat de wereld zonder hectiek te bieden heeft. De zon scheen, maar deed alle moeite om de warmte die zomers zoneigen is, kracht bij te zetten. Ik keek omhoog en moest lachen, dat het een dag scheen te worden, waarbij de moeite om de kracht van de zon te laten doordringen, als een verloren strijd mocht worden gezien. Ach je hebt soms van die dagen, dat je niet hoeft te klagen, dat rijmt, maar waar je gewoon de dag de dag kunt laten. Elke dag kent zijn of haar eigen ritme en tempo.

Het doorgaande verkeer op de hoofdweg scheen niets van de strijd van de zon mee te krijgen. Het snelverkeer probeert op de drukke verbindingsweg snelheid te behouden en waar mogelijk nog meer op te voeren. Goed gevoel is het dan, dat niets meer hoeft en geen afspraken ( meer ) hebt, die worden begrensd door een deadline. Waar ik voorheen altijd, om het grof te bloggen, de schurft eraan had, om zo ‘doelloos’ op de voetjes te gaan, tegenwoordig geniet ik steeds meer van deze wandelingen.

Gewoon rondlopen en kijken welke keuze de neuzen van de schoenen in gedachten hebben. Op grote afstand van mij tegemoetkomend, zie ik een oude(re) man lopen. Je kent van die mooie markante figuren, goed gekleed tegen het koude weer en zich eveneens niet laten afschrikken om een frisse neus te halen. Het snelverkeer bleef snelheid houden en dat is ook eigen aan de genoemde categorie.

De man op afstand, zag ik naderbij komen. Het leek mij een man, gezien zijn door mij geschatte leeftijd, zo ergens midden 70, die een intens arbeidsverleden achter zich heeft. Zo’n oude man, of moet ik bloggen ‘op leeftijd’ die ook de dag de dag laat zijn en geniet van zijn ommetje. Het is een volkomen onbekend iemand die ik nu omschrijf. Nog enkele meters is hij bij mij vandaan en zoals het bij personen op leeftijd behoort in onze regio zeg of knik je elkaar een goedendag. Zonder verder samen een woord te wisselen, voldoen wij beiden aan deze gewoonte. Beiden wandelen wij richten de neuzen van onze schoenen.

Naast ons zijn er schijnbaar op dit moment talrijke personen die dezelfde (dag)besteding hebben en alle ellende van de wereld langs zich heen laten glijden. Het kan natuurlijk ook zo zijn, dat het wandelen op zich een soort therapie is om de eigen ellende te kunnen plaatsen of misschien wel te kunnen relativeren.

Belangrijk in dit geheel is, dat de doelgroep die ik beschrijf, “niets meer hoeft” en helemaal niet meer verplicht is om mee te moeten doen. Al wandelend realiseer ik mij, dat wij rijk zijn wat ons doen en laten betreft en op deze manier onze dagen kunnen slijten.

Waar komt het nu door, dat je op latere leeftijd steeds vaker teruggaat denken aan die tijd, dat je nog alles moest en dat je agenda werd overspoeld met afspraken en deadlines. Moeite heb ik soms met personen, die niet in staat zijn te kunnen en mogen genieten van de dagelijkse kleine dingen. Oh ja, ik praat mij nu zelf tegen, wat verleden betreft. Toch is het een fijn gevoel, dat ik nu niet meer ( mee ) hoef.