Het schijnt een trend te worden in ons land om steeds vaker een doel te bereiken waarbij aanzien als basis wordt gezien. Zo is er een tv personality, die foxwild wordt van het gegeven, dat hij niet in de Quote 500 staat. Zijn kapitaal, zo veronderstelt deze campingboss, is volgens hem toereikend om ook in het rijtje van aanzien te kunnen worden opgenomen. Hoe zielig ben en doe je dan om te streven naar vermelding in het boek van de kapitalisten. Zo’n actie heeft toch van doen met het strelen van je imago?

Niets mis met het gegeven, dat personen die hard werken ergens een vermelding achter hun naam hebben staan, die als lovenswaardig mag worden gezien. Niet voor niets klinkt het gezegde: “Paarden die de haver verdienen, krijgen het eh….”. Fijn, dat er dan een magazine is opgestart, dat wel de durft heeft om melding te doen van personen die de haver, lees voldoening, wel hebben verdiend en gekregen.

Hoeveel personen staan ongezien op de lijst van ” net even niet.” Je weet wel dat pseudo magazine van personen die het net niet hebben gehaald, ondanks hun inspanning en hun strijd. Denk dat de denkbeeldige personages uit de suggestieve ” net even niet ” uit alle lagen, zoals dat zo mooi heet, van de bevolking komen.

De vraag die bij mij opkomt is, maar waarom moet men dan strijden om openbaar genoemd of geëerd te worden om zijn of haar rijkdom en macht of gezag. Op de keper beschouwd, is in mijn ogen elk mens qua waardigheid gelijk en zou er geen onderscheid moeten worden gemaakt met betrekking tot in welk vakje men zit.

Het lijkt allemaal zo prachtig en het geeft aanzien, maar de strijd om het te moeten blijven volhouden is hard. Zo ken ik restauranteigenaren die de strijd om de fel begeerde Michelin waardering zijn gestaakt en zich zonder dit culinair award symbool gelukkiger voelen. Het hebben van en wat de Quote 500 betreft het erin staan, is mooi, maar de strijd om het te kunnen volhouden, is zwaarder dan menigeen zich realiseert. Dan mag je toch blij zijn, dat velen figuurlijk gezien, zijn genoteerd in de lager gerangschikte  “ net even niet“? Mijn ouders zeiden altijd al: “doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg”. Er gaat niets boven een waardering waarbij je jezelf kunt zijn, dan te moeten leven in een gedwongen  sfeer, omdat aanzien en geef het een woord, volgens jou iets heeft.

Het is duidelijk, dat er een onderscheid is qua mogelijkheden binnen de mensheid in het algemeen. In de loop der jaren heb ik diverse pluimages mogen ontmoeten en zelfs beter heb leren kennen. In die groep personen zaten eenlingen die de mogelijkheden met de paplepel kregen toegediend. De keerzijde daarvan was de groep die door inventief, durf en gepaste lef zichzelf zo hebben ontwikkeld, dat zij in welke vorm dan ook zichzelf een status hebben gegeven. Zij hebben zich een status aangemeten, die zijzelf liever geplaatst zien in de denkbeeldige en suggestieve ” net even niet ” dan de hoger geplaatste Quote 500.

Jaren geleden sprak ik met een directeur, die zichzelf kapitalist noemde. Ik schrok van zijn woordkeuze en plaatste hem, voor mijzelf, in het vakje van arrogante eikel. Wie kan zichzelf nu kapitalist noemen en verder gezien, wat schiet je met een dergelijk etiket op? Toen ik erop doorvroeg, kreeg zijn term kapitalist een andere betekenis bij mij.

De directeur, nam een slok van zijn koffie en zei: “het is onbegrijpelijk hoeveel personen in feite kapitalist zijn, zonder dat zij dat zelf door hebben. Begrijp mij goed” ging hij verder, “ik bedoel durfkapitalist. Een durfkapitalist werkt met zijn talent en niet met zijn geld. Geld dat interesseert hem minder. Hij of zij doet wat hij kan en werkt met zijn talent, lees met zijn durf, aan zijn of haar passie. Hij of zij streeft niet naar de Quote 500, maar is zelfs tevreden met geen vermelding in de lagere ” net even niet “.

Er volgde een stilte. Ik heb de gesprekspartner in volle verbazing en met bewondering aangekeken om zijn verhaal. Je mag stellen, realiseerde ik mij,  dat personen die door anderen worden gezien als durfkapitalist in alle bescheidenheid hun werk doen. Deze groep is tevreden met wat zij heeft en maakt gebruik van hun netwerk om vervolgens hun ding te doen. Los van de vermeldingen die voor een grote groep niet hoeft.