Het is bijna geen vreemde, maar een ingeburgerde eigenschap geworden, dat wachtende personen iets kwijt willen. Als mensen moeten wachten, gaan ze klagen. Voor een blogger of voormalig freelance journalist op zoek naar onderwerpen en thema’s koester(de) ik deze situaties. Toen ik vroeger voor een weekblad werkte en tekst schreef voor de roddelkolom: “wist u dat” of iets dergelijks, scoorde ik wekelijks met scoops. Onvoorstelbaar wat tijdens deze unieke ontmoetingen allemaal de revue passeert. Nog geniet ik na van de reacties, wanneer de uitspraken of situaties de week erop in de krant stonden. Zonder namen te noemen, herkende men de tekst en vroeg men zich af, “hoe dat nu in de krant terecht is gekomen”.

Ik weet het, dergelijke rubrieken in een weekblad hebben veelal geen inhoud, maar ze worden wel gelezen, want men wil toch via deze rubrieken op de hoogte blijven. Het is de toon die de muziek maakt. Toen ik jaren geleden een ontsteking aan mijn ellenboog had en ik schreef: “dat een plaatselijke journalist het achter zijn ellenboog had schoot een collega uit ons dorp uit zijn slof en vond het beledigend hem zo te beledigen, terwijl ik het gewoon over mijzelf had”. Het is hoe je er tegenaan kijkt en welke plaats je het durft te geven.

Nu jaren later kan ik erom lachen. Het zijn van die situaties, los van het feit, dat de teksten erg interessant zijn, die menig lezer toch bekend voorkomt. Ik heb mij er altijd over verbaasd, wat men allemaal als wachtende ouder op het schoolplein, bij het zwembad of bij de bushalte durft te vertellen. Ook de wachtkamer van een huisarts is vaak voor een journalist een bron van informatie.

De vraag die blijft is, waardoor ontstaat nu zo’n klaaggesprek en heeft men dat wel nodig? Helemaal in deze ultra moderne tijd, waar alles en iedereen meeluistert is het oh zo gevaarlijk om dergelijke gesprekken te voeren, waarbij ook buitenstaanders informatie ontvangen, die hen niet aangaat, maar die grote gevolgen voor  kunnen hebben.

Mag je stellen, dat de mensheid in het algemeen niet meer tevreden is en daardoor maar ondersteuning zoekt bij die ander, die hetzelfde denkt of het zelfs moedwillig maar moet aanhoren en daardoor zich opstelt als een gewillig oor? Denk ook niet, dat daar een eensluidend antwoord voor te geven is.

Ik heb wel steeds vaker het idee, dat de mens in het algemeen, steeds meer op zoek is naar ondersteuning om zijn of haar verhaal kwijt te kunnen. Afgezien van de gevolgen van zo’n klaaggesprek, men is zijn / haar bagger even kwijt. Tot zover kan ik hierin meegaan, als blogger, maar vertel dan geen zaken die nadelig voor je kunnen zijn.

Voor jezelf is het natuurlijk heerlijk om te kunnen vertellen, dat je weer eens een weekje op vakantie gaat, maar in deze tijd lijkt het mij verstandiger om te vertellen, dat je weg bent geweest, dan dat je nog weggaat. Derden, vul maar in welke categorie, hebben ook oortjes en derden komen ook personen tegen die wel iets willen ondernemen.

Nu mijn kleinzoon op zwemles zit, hoorde ik van mijn zoon gelijkluidende verhalen. Met zijn intro: “Pa de geschiedenis herhaalt zich”, hoort hij tijdens het wachten in de hal van het zwembad klagende moeders. “Ik weet nu wie er tijdens de bevalling is ingeknipt en hoelang de weeën hebben geduurd”. Lachend hoor ik zijn beklag aan en kan erom lachen om op de vroege zaterdagmorgen met dergelijk ‘wereldnieuws’ te worden geconfronteerd.

Ergens ligt de oorzaak misschien wel op een geheel ander terrein. Kan het dan niet zo zijn, dat wij, bewoners van deze aardkloot, worden overstelpd met informatie en noem het maar op, waarop wij geen directe invloed hebben? Om dan toch iets te kunnen zeggen, waar wijzelf wel weet van hebben, is het onderwerp waarover wordt geklaagd begrijpelijk. Het is natuurlijk not done om tijdens het aanhoren van het klaagbericht te laten merken, dat u het klagen zat begint te worden en dat het u niet interesseert.

Misschien ligt het daarom ook wel voor de hand om weersgesteldheid bij een gesprek te kiezen als het favoriete onderwerp. Nogmaals ik kan altijd genieten, tot op zekere hoogte, van al die betweters die vinden hoe iets moet en kan worden geregeld. Zo heeft men zelfs over het weer een eigen mening, terwijl de meteorologen alleen maar hun waarnemingen kenbaar maken, zonder zelf enige invloed te hebben op het weer.

Toch durft men, als wachtende eenheid, wederom te klagen als de weersgesteldheid anders uitvalt, dan men had verwacht of zelfs lief heeft.   De Nederlandse vertaler- en schrijver August Willemsen ( 1936 – 2007 ) schreef ooit: < klagen is een vorm van de tijd doorbrengen >  Klagers hebben geen nood zegt men, maar wat als er niet meer geklaagd wordt?