Men zegt wel eens, dat wij mensen afstammen van de apen. Qua vorm en streken denk ik, dat die overeenkomst opgaat, maar wat het druk zijn en alles willen betreft, durf ik eerder richting mieren te denken. Als je het druk bezig zijn van een mier vergelijkt met het jachtig bezig zijn van de mens, dan is er duidelijk een overeenkomst te vinden.

Zo stond ik een tijdje geleden op de parkeerplaats bij een supermarkt te wachten. Als je dan verder niets te doen hebt, probeer dan eens in alle rust te kijken naar de verschillende personen die over de parkeerplaats, lopen, vliegen, hollen, en struikelen. Onvoorstelbaar hoeveel verschillende type mensen met hetzelfde bezig zijn, namelijk het doen van boodschappen en elk op hun eigen manier. In de auto of met de fiets, naar de supermarkt en weer terug naar de fiets of de auto. Artikelen die plotseling op de grond vallen, omdat ze niet goed werden vastgehouden, personen die het op dat moment het totaal niet met elkaar eens zijn, met daarnaast personen op leeftijd, die het allemaal al hebben gehad en die het jagen en jakkeren aan anderen overlaten. Het valt mij de laatste jaren steeds vaker op, dat vooral op de laatste dag van het jaar, 31 december, iedereen zijn / haar snelheid op de locatie van de supermarkt opvoert. Alles moet nog snel even op de laatste dag gebeuren, terwijl een jaar 365 dagen telt.

Ik heb dat al jaren, dat ik een mens het meest enerverende wezen op deze aardkloot vind. Daarom is het ook zo moeilijk om een uniforme definitie van het mens als wezen te geven. De Dikke van Dale, om deze verzameling toch maar weer eens te noemen, plaatst de mens als: “ het hoogst begaafde wezen op aarde “. Over de mier schrijft de woordencollectie:  insect dat in grote kolonies leeft . Verder schrijft men over mieren: zeuren en zaniken. Het zal aan mij liggen, maar in beide teksten en uitleg zie ik onderling een duidelijke band tussen mens en mier.

De menselijke samenleving groei zo duizelingwekkend, dat het noodzakelijk schijnt te zijn onszelf steeds meer te moeten organiseren in koloniën of groepen om het overzicht, maar ook het inzicht, te blijven behouden. Door deze toenemende groei ontkom je er niet aan om de omvang ervan niet te vergelijken met een mierenkolonie. Er is ooit een onderzoek uitgevoerd en het resultaat daarvan gaf harde feiten, dat de mensen op deze aardkloot op meerdere gebieden meer verwantschap toonde  met sommige miersoorten dan met andere dieren uit het dierenrijk. Opgaan in een massa bevordert de gedachte van anoniem lidmaatschap in de samenleving van mens en dier.

Even terug naar het begin van deze blog. Let er maar eens op hoe verschillend wij mensen ons ding doen op een locatie. Zo zag ik vanuit mijn auto een oudere man lopen. Ik schatte hem al aardig op leeftijd. Hij liep achter een rollator. Als ik dan zo’n persoon zie lopen, dan bekruipt mij het gevoel van enige waardering. Als ik de lijn dan verder doortrek, dan krijg ik gedachten die gaan naar het arbeidsverleden van die goede man. Zonder dat ik hem persoonlijk ken, want ik stond niet op een parkeerplaats in het dorp waar ik woon, denk ik dan welke ervaring heeft zo’n iemand in de loop der jaren opgedaan? Waarin was hij deskundig of misschien wel expert. Als ik dan verder kijk naar al die anderen die op de parkeerplaats loslopen, dan mag je toch stellen, dat er op straat veel ervaring loopt?

Er loopt veel ervaring, zoals ik aangaf op straat. Ondanks het gegeven, dat niemand ermee te koop loopt, herbergt de aanwezigheid ervan een waarde. Misschien is dat ook wel terecht, maar ergens ben ik van mening, dat zo’n oudere man, of vrouw, ooit ergens in de maatschappij heeft gefunctioneerd en dat beiden, figuurlijk gezien,” in de opbouw” hebben gezeten. Met hun kennis, onverschillig op welk terrein ook, waren zij ooit nuttig als bouwstenen voor onze huidige maatschappij. Bij hen ligt een deel van de basis van onze maatschappij.

Vreemd is het, dat twee ‘groepen’, als ik het zo mag bloggen, die raakvlakken hebben en die beide een functie hebben in deze maatschappij. Als wij het in detail bekijken, hebben mensen en mieren een duidelijke hekel aan elkaar, ondanks dat de lifestyle van beide koloniën dichter bij elkaar ligt dan wij in eerste instantie veronderstellen.

Ach en wat maakt het in feite ook uit. Ik heb respect voor de leefstijl van een mier, maar tegelijk respecteer ik ook elke bewoner van deze aardkloot. Je hebt ook geen andere keuze. Vanzelfsprekend voel ik mij meer thuis bij de mensen dan bij de mieren, al gaat deze laatst genoemde kolonie in mijn ogen toleranter met elkaar om dan wij mensen dat doen.