De bekende pseudo tv dominee Gremdaat, indrukwekkend weergegeven door acteur Paul Haenen, hoor ik in mijn verbeelding zeggen: “Mijmeren, het woord mijmeren”, en dan gaat hij verder met zijn speciale zoet gevoicde zachte stem: “kent u het woord mijmeren?”

Mijmeren wil volgens de leidraad van de Nederlandse taal, de Dikke van Dale, zeggen: voor jezelf lang en rustig nadenken. Ik betrap mij er de laatste tijd regelmatig op, dat ik al mijmerend zit na te denken over allerlei zaken om mij heen, waarbij ik dan denk, “moet dat zo? “

Of het door de leeftijd komt, bouwjaar 1948, of door de huidige maatschappelijke- ja bijna onrust zou ik willen zeggen, dat mijmeren steeds vaker een onderdeel wordt van mijn dagelijkse activiteit. Het valt mij de laatste tijd, misschien wel de laatste maanden steeds meer op, dat er allerlei zaken op ons afkomen, waarbij ik durf te stellen, moet dat? Ik schreef het al in mijn vorige blog: “wij moeten meer ‘ont’ moeten.

Ik weet het, wij leven in een democratisch (??) land. Wim Kan, de oud conferencier zou erop hebben aangevuld: “Democratie?? Ik lees elke dag weer in de krant wat ik nu weer wil”.  Die ene zin, ‘ik lees elke dag weer in de krant wat ik nu weer wil’ krijgt steeds meer dekking door de huidige acties vanuit de politiek. Soms lees ik politieke besluiten en dan denk ik: “wil ik dit nu echt?”

Het gegeven, dat Nederland onderdeel is van een  Europese Unie en lid is van de NATO en andere groeperingen brengt het nadeel met zich mee, dat je moet meedraaien in het standpunt of de doelstelling van de groep of unie waarbij je bent aangesloten. Ik ben ook duidelijk voorstander van het gegeven, samen sta je sterker dan alleen. Maar dan toch durf ik, al mijmerend, te bloggen, dat de ‘te volgen route’ soms doorslaat. Denk maar eens aan de maatregelen die worden genomen ten nadele van de Nederlandse cultuur. Ik denk daarbij aan:

<> Sinterklaas en dan vooral de zwarte pieten affaire

<> Verbod op de paasvuren

<> De wet op de privacy van 25 mei 2018, die doorslaat

<> Energie wetgeving

Allemaal zaken waarbij ik al rustig nadenkend vraagtekens durf te zetten. Nogmaals wij worden de laatste tijd en ik verwacht dat het strenger wordt, steeds meer aan banden gelegd, omdat wij in Nederland zo graag het beste jongetje van de klas willen zijn. Vooraan willen staan is niet altijd een optie die resultaat garandeert.

Natuurlijk heb je politieke figuren die er garen bij spinnen en die het allemaal nog erger maken dan het is, om alleen maar stemmen voor zichzelf te winnen. Vooral die “kleinzoon met zijn opa” denkt garen te kunnen spinnen door de aandacht te vestigen op de onvrede in onze maatschappij.

Het mag misschien vreemd overkomen, ondanks mijn kritiek op deze situatie, toch ben ik blij, dat er nu schreeuwers langs de kant van het veld staan die op politiek terrein een oplossing denken te hebben. Vroeger, begin tachtiger jaren, had je plotseling Centrum Partij van Hans Janmaat. Niemand zat op deze club, gezien haar structuur, te wachten, maar het was wel een teken aan de wand, dat er politieke onvrede was.

Dat de gesettelde politieke macht niet naar tevredenheid haar werkzaamheden uitvoert, is al geruime tijd bekend. Daarom ben ik, op gepaste wijze, blij, dat er politiek tegengas kan worden gegeven. Dat dit tegengas gepaard zal gaan met een ommekeer in het politieke circus, durf ik niet te stellen.

Al mijmerend denk ik wel eens of al die politieke partijen, misschien onbedoeld, elkaar tegenwerken, terwijl men, ieder op zijn eigen manier, het goed bedoelt met Nederland. Mijn schoonvader, zaliger, ging er altijd vanuit, dat ons land, door allerlei partijen, onregeerbaar wordt. Hij was een man met een vooruitziende blik. Zelfs in de jaren 50, toen niemand nog internet had, had hij al een meelbox. Hij was bakker.

Suggestieve gedachten van sommige schreeuwers uit onze huidige  vaderlandse politiek hebben soms inderdaad uitspraken, waarbij ik dan denk: “je hebt wel gelijk, maar de  doelstelling van jouw club spreekt mij totaal niet aan”. Misschien zou het een optie kunnen zijn, maar dat betwijfel ik in eerste instantie, om alle goede opties te verweven in één politieke groepering. Gelukkig gaat dat nooit gebeuren, want daarvoor heeft elk politiek figuur wel een eigen doorgedramde mening.

Daarom zal het bij mijn mijmeren blijven, waarbij ik de koers probeer te volgen die onze maatschappij voor ons volgers heeft uitgezet.  Een bekend journalist heeft ooit eens geschreven: “mijmeren, maar ook twijfelen, is een begin”. Ik vraag mij wel soms af, maar waarvan dan? Denk dat ik daar nog maar even over ga zitten mijmeren. Ik heb nu de tijd, vroeger had ik een agenda.