Vindt u het ook zo hinderlijk, als je iets afspreekt om iets te kunnen regelen, dat er dan niet direct actie wordt ondernomen? Vanzelfsprekend kunnen er omstandigheden zijn die het onmogelijk maken om direct tot actie over te gaan. In het algemeen heb ik de neiging steeds vaker te veronderstellen, dat men te moe is om actie te ondernemen en het voornemen om iets te ondernemen opschuift. De groepering die over ons land regeert daarbij is opschuiven een daadwerkelijk onderdeel geworden. Ik denk wel eens: “als wij mannen tijdens de voortplanting zolang nadachten als de club op het Binnenhof,  dan zou het kunnen, dat er geen overbevolking meer bestond” < doordenkertje >

Mijn vraag blijft:  ”hoe komt het dan, dat men niet direct actie onderneemt? Denken dan nog steeds velen in de trant van de kopregel van deze blog: “dat kan nog wel”. Persoonlijk vind ik opschuiven van een actie geen prettige omstandigheid. Wat is nu de betekenis van opschuiven? Naast de vele niet ter zake doende teksten en uitleg kent hier het woord opschuiven ook de betekenis van uitstellen.

Zo blijf je bezig, want wie kent niet de uitdrukking: ‘< van uitstel komt afstel >. De oorzaak van het uitstellen of opschuiven heeft natuurlijk ook voeding in het gegeven, dat iedereen het druk heeft. Druk hebben en druk zijn kun je plaatsen in twee groepen. Je kunt het druk hebben, zonder zelf druk te zijn. De planning van de werkzaamheden, je eigen plan van aanpak, is daarbij je drijfveer. Het is bij elke nog uit te voeren actie belangrijk om voor jezelf een daadwerkelijk overzicht te hebben. Mochten de nog uit te voeren werkzaamheden zo complex zijn, dan is het te begrijpen, dat je bepaalt: “dat kan nog wel”.

Ook andere, zelfs noodzakelijke werkzaamheden, worden te vaak uitgesteld, omdat men er geen tijd of geen zin in heeft om het af te handelen. Toen ik nog mijn incassobureau runde, kwam ik regelmatig bij personen thuis, waar veelal dezelfde situatie werd aangetroffen als bij lotgenoten, als ik dit mag bloggen. Lotgenoten  binnen de groep van uitstaande vorderingen. Op veel tafels in de woonkamers zag ik dan grote hoeveelheden ongeopende correspondentie van diverse deurwaarderkantoren en van collega incassobureaus. Daarnaast lagen er veelal meerdere brieven met de bekende en beschermde blauwe kleur.

Kun je dan bloggen, dat de angst de oorzaak is om de ontvangen correspondentie niet direct te openen? Welke functie heeft het uitstellen om het niet te openen? Het is een bekend gegeven, dat correspondentie die is verstuurd, nadat deze de afzender heeft verlaten qua tekst en inhoud niet meer verandert. De keerzijde kan zijn, stel nu, dat de fiscus je zou schrijven, dat je geld terug krijgt, dan is dat bericht ook niet bij je bekend, als je de  blauwe brief niet opent. Inderdaad vraagt de blauwe brief vaker geld, dan dat men betaalt. De ontvanger is veelal de betaler.

Ondanks dat het mijn functie niet was, als incasso-inspecteur, heb ik, als de mogelijkheid het toeliet, personen erop gewezen de ontvangen correspondentie altijd te openen. Bij het niet openen blijf je jezelf afvragen, wat er geschreven zou kunnen zijn. Het is gewoon niet prettig met die onzekere gedachte de dag af te sluiten en de nieuwe dag weer te moeten beginnen. Niemand hindert je om ‘even’ een kijkje te nemen in de correspondentie die men je heeft gestuurd.

Naast het toezenden van correspondentie en het niet openen ervan, speelt de kopregel: “dat kan nog wel” op verschillende terreinen een grote rol. Je zal maar een verantwoordelijkheid hebben en iemand zal maar van je afhankelijk zijn. Door jouw uitstellen en het niet direct nakomen komt het vervolg van iets in het gedrang. Daarom is uitstellen ook niets iets dat op zichzelf staat.

Verder komt het te vaak voor, dat er geen dwang meer bestaat om iets af te handelen. Waar het jaren geleden nog gebruikelijk was om werkzaamheden direct af te handelen, schrijf je wat dit aandachtpunt betreft steeds vaker in de verleden tijd. Iedereen heeft het te druk en iedereen wil de baas blijven over de invulling van het eigen doen en laten.

Het is ook erg belangrijk, dat men zelf kan en mag bepalen hoe men de dag doorkomt. De vrijheid om dit alles zelf te mogen bepalen kan ook doorschieten. Dat bemerk je in de tijd van Covid19. Je wordt steeds vaker beknot in je vrije tijd en misschien daardoor, gezien de oplegede beperkingen, is men de drang om iets te moeten doen kwijt. Niemand, stelt men, is verplicht om mij te dwingen om iets wel of niet te doen. Daarom is de kopregel: “dat kan nog wel” helaas eerder een begrip geworden dan dat het geen plaats kan worden gegeven.

Wat de toekomst betreft? Zeg het maar, dat kan nog wel.