Toen ik deze kopregel aan de blogsite toevertrouwde, bemerkte ik, dat in deze simpele vraagstelling wantrouwen schuilging. Hoe zo twijfelen over de inhoud van een waardering en hoe zo afwegen voor jezelf wat de waarde ervan is? Waardering staat toch voor: waardebepaling en het op prijs stellen van……? Of zou misschien het twijfelende element de oorzaak vinden in de tekst: “doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg”.

In het algemeen wordt er verschillend omgegaan met waardering. Onder de tekst en uitleg van het woord waardering, lees, ‘het op prijsstellen enz.”, kan het soms anders verlopen. Het zijn soms van die uitzonderingen waar je na jaren mee te maken krijgt. Plotseling zonder, dat je erom hebt gevraagd, word je geconfronteerd met een persoon, waarvan je altijd dacht, dat hij tevreden was met de hem toegekende waardering.

Onlangs belde ik een “ persoonlijkheid “  uit mijn omgeving, waarvoor ik jaren geleden  een koninklijke onderscheiding heb aangevraagd. Nu na jaren, toen ik hem sprak, kwam hij met de voor mij nog steeds verbazingwekkende vraagstelling: “dan heb ik nog een vraag voor je. Het schoot mij enige tijd geleden te binnen. Jij hebt voor mij jaren geleden een koninklijke onderscheiding aangevraagd en deze is toen, conform de gulden regel: “Het heeft Hare Majesteit behaagd enz.” aan mij toegekend. Maar, nu na jaren, in alle eerlijkheid en oprechtheid, vind jij ook niet, dat ik in plaats van Lid van de Orde van Oranje Nassau een lintje had moeten krijgen als Ridder van Oranje Nassau?”

Toen ik de vraagstelling duidelijk had, kwam er een  kwaadheid bij mij naar boven. In feite bedoelde de goede ziel, dat hij ondergewaardeerd was en dat alle personen die de aanvraag hadden ondersteund, een handtekening hadden geplaatst voor een onjuiste aanvraag inzake de onderscheiding. Op dat moment vond ik mijzelf flink. Flink door niet direct te reageren op de vraag. Ik heb het gesprek in alle rust afgerond en de verbinding verbroken.

Toch zat ik, nadat ik de verbinding had verbroken, met een groot ongerief. Ongerief, dat moedwillig door het telefoongesprek werd gecombineerd met kwaadheid, frustratie, onbegrip over het feit hoe ondankbaar iemand kon zijn enzovoort. Na ruim een uur heb ik de nobele moed verzameld en heb ik de persoon, die wankelend op zijn voetstuk “zoveel leed was aangedaan” teruggebeld. Tactisch begon ik als inleiding van het te voeren telefoongesprek, dat ik het nog even op de hoogte van de Koninklijke onderscheiding wilde terugkomen. Vanzelfsprekend was de gene die ik belde, direct een en al oor. Hij deelde zelfs mee, dat hij geïnteresseerd was naar de reden waarom ik terugbelde.

Ik heb hem in details verteld, nu ruim 20 jaar geleden, dat ik met moeite zeven personen had gevonden, die de aanvraag van de onderscheiding moesten ondersteunen. Het aanvragen van een Koninklijk lintje omvat veel tijd en vooral improvisatietalent.

Het was stil aan de andere kant van de telefoon. Het werd nog stiller, toen ik hem vertelde, dat van de zeven personen er maar liefst vier hun toegezegde  ondersteuning niet hebben wilden ondertekenen, zodat ik was genoodzaakt, met alle gevolgen van dien, om vier valse handtekening te plaatsen. Uiteindelijk is de Koninklijke onderscheiding met moeite toegekend.

Na deze schuldbekentenis van mij werd het wederom stil. Schijnbaar kwam mijn schuldbekentenis hard aan of was het, dat mijn verklaring helemaal niet aankwam. Ik ben van mening, personen die alleen maar zichzelf belangrijk vinden, spontaan door zichzelf  zijn geridderd tot de “ orde van Narcisten “. Het lijkt mij moeilijk om op een dergelijke manier in je leven een koers te bepalen, want velen zullen alles in het werkstellen, je duidelijk te maken, dat deze manier van handelen niet de juiste is.

Waarom kunnen bepaalde personages, sorry voor deze ongenuanceerde titel, geen waarde hechten aan de kleine dingen in het leven, die veel meer waardering in zich hebben dan bouwstenen die alleen maar een imago verhogende werking hebben?

Daarom durfde ik de vraag te stellen: “hoeveel waarde kent een waardering”. Denk, dat je daar geen kant en klaar antwoord voor kunt vinden of samenstellen.  Waardering is daarom niet te vatten in een definitie of samenvatting. Op deze aardkloot zal elke bewoner anders tegen het woord waardering aankijken en daarom er ook een andere invulling aan geven.

In mijn optiek zit waardering niet in het grootte, maar in het kleine, waaraan men waarde hecht. Ooit kreeg een hooggeplaatste militair wederom zo’n gekleurd stukje “textiel” op zijn uniform. Het stukje textiel kreeg een plaats naast al die andere gekleurde franje op zijn tenue. Toen hem werd gevraagd: “wat heeft u daar allemaal voor moeten doen”, antwoordde de man: “niets, maar wel heel erg lang”. Durf u dan na het aanhoren van zo’n antwoord daaraan een waarde te koppelen? Waardering, welke waarde hecht je er aan?