Een bijna nietszeggende opmerking, maar er zit een diepere betekenis achter. Met de regel: “jij kunt naar de stad fietsen” bedoel ik het begin van het zelfstandig worden. Wie in ons dorp de basisschool verlaat en naar het voortgezet onderwijs moet, is verplicht naar Enschede te fietsen. Ik zie een dergelijk actie als het begin van zelfstandig handelen om je doel te bereiken. Je mag het ook als loslaten betitelen.

Toen mijn voormalige zakelijke partner en ik beiden een bestuurlijke functie hadden in een wijkraad en nadat wij de kar eindelijk goed op de rails hadden gezet, hebben wij deze kopregel aan de overige leden van de wijkraad kenbaar gemaakt. Na jaren de oneffenheden binnen de structuur glad te hebben gestreken, schoot ons beiden deze uitspraak te binnen. Met verbazing keken de leden van het wijkorgaan ons aan. Voorzichtig werd er gevraagd: “stoppen jullie beiden bij het wijkorgaan? Het gaat toch zo fantastisch? De problemen zijn opgelost en nu?”.

“Ja en nu”, antwoordde ik, “jullie zijn in staat met de opgedane knowhow om het nu zelf te kunnen. Uiteraard blijven wij op de achtergrond meekijken, maar jullie kunnen het”. Het team van de wijkraad heb ik toen de situatie verteld, als je in ons dorp van de basisschool naar het voortgezet onderwijs moet, op dat moment ben je verplicht naar de stad ( Enschede ) te fietsen. Je wordt daarbij verplicht je dosis zelfstandigheid aan te spreken en zelf je pad naar zelfstandigheid te effenen. Vreemd, is dat zo, nee natuurlijk niet, want iedereen die wordt losgelaten inzake deze materie kan het. Je ouders hebben als je op pad gaat, “om naar de stad te fietsen” in feite geen directe grip meer op je.  Zie het als loslaten van iets dat je dierbaar is.

Laten wij toch eerlijk zijn, het behoort bij het leven. Of je nu met de fiets of met het openbaar vervoer van de basisschool naar je vervolgopleiding moet, er breekt een fase aan die  je het begin kunt noemen van zelfstandigheid. In feite is het ook logisch, want niet durven loslaten van je dierbaren, durf ik te zien als het blokkeren van zijn of haar zelfstandigheid.

Hoe moet je dan loslaten of in figuurlijke zin, “ naar de stad fietsen “  zien ? “. Denk dat de definitie van het onderwerp voor een ieder van ons als verschillend mag worden gezien. Loslaten staat  onder andere voor, naast al die andere definities,  in vrijheid stellen. Ook dat kun je weer onjuist opvatten en zien. Binnen de criminaliteit durf ik de woordkeuze in vrijheid stellen te zien als resocialiseren. Laten wij de juiste woordkeuze wel in het juiste vakje plaatsen.

Vraagje, welke ouder en zelfs grootouder, durft zijn of haar  kind of kleinkind in haar gedachten helemaal los te laten? Met andere woorden zie de tekst: “Jij kunt naar de stad fietsen “ daarom ook puur als iets figuurlijks en als een eerste aanzet naar verzelfstandigen of iets verder van de ouderlijke vleugels vandaan.

Zal dat bij u anders zijn dan bij mij? Mijn beide kinderen zijn volwassen en doppen hun eigen boontjes. Ik realiseer mij nu, dat mijn zoon helemaal niet van boontjes houdt, maar, evenals mijn dochter, redt hij zich. Dat naar de stad fietsen, hun eerste stap naar zelfstandigheid hebben beiden goed volbracht. Zo behoort het ook. Of ik ze helemaal, in mijn gedachten loslaat, is iets anders. Zoals zoveel ouders en grootouders niet te vergeten, laat je het kroost en de nazaten en aangetrouwden nooit los. Ergens  ben je  zelfs als je geen direct visueel contact met hen hebt,  de zijwieltjes aan hun fiets. Het zit gewoon in je en voor jezelf moet je een methode zien te ontwikkelen om dat loslaten te kunnen doceren. Realiseer je, dat zoiets bij het leven behoort.

Kijk maar naar je eigen situatie. Wie durft te beweren, dat jij dezelfde werkwijze hanteert als je ouders dat deden? Zonder negatief te gaan doen, maar wie heeft nooit de mening gehuldigd door te stellen, dat ga ik later anders doen, als ik het huis uit ben. Als ik het huis uit ben mag hierbij worden gezien in de trant van “als ik zelf naar de stad kan fietsen “.

Loslaten en vrijheid gunnen zijn twee elementen die een daadwerkelijk onderdeel zijn van ons doen en laten. Dat deze verwijdering, wat een rot woord eigenlijk, van je kinderen niet altijd leuk is, maar het behoort erbij en het is een essentieel onderdeel van hun en jouw leven. Denk ook, dat je naar het woord verwijdering anders moet kijken. Je nazaten lijden hun eigen leven, zoals jij je eigen leven lijdt.

Fietsen naar de stad, wat een onderwerp en welke gevolgen kan dat hebben. Het ‘gaan fietsen’ is een daadwerkelijk onderdeel van onze toekomst.