Worden wij nu bedachtzamer met betrekking tot het kunnen en mogen zeggen van onze gedachten of spelen wij de gemaakte onschuld en durven niet direct voor onze mening uit te komen? Meningen over het niet alles kunnen zeggen wat je denkt, lopen qua opvatting uiteen. Verbaasde kreten als: “maar dat zeg je toch niet”  komen steeds vaker bij ons op. Toch vind ik, dat je moet kunnen zeggen, zonder beledigend te worden, wat je denkt. Toen ik, inmiddels ruim 40 jaar getrouwd, een opmerking maakte naar  mijn vrouw, dat ik het vermoeden heb het langst met haar getrouwd te zijn geweest, gaf zij na kort nadenken, de reactie: “ja dat klopt, 80 jaar huwelijk halen wij ook niet”.

Hoe komt het nu, dat het niet gebruikelijk is, of misschien moet je niet wenselijk bloggen, om niet alles te kunnen en mogen zeggen wat je denkt? Mijn mening is, dat sommigen te lang hun mening voor zich houden, waardoor er een situatie kan ontstaan die niet wenselijk is. Zelf ben ik er achter gekomen, dat ik ook te lang niet heb laten merken, wat ik van sommige situaties vond. Zonder verder in details te treden heeft deze situatie wel ervoor gezorgd, dat ik door mede door een toedoen het roer heb moeten omgooien. Hoe vaak hoort men niet, dat er eerst iets moet gebeuren om door te krijgen, dat het ook anders kan.

Zeggen wat je denkt heeft ook te maken in welke situatie het moment van je woordkeuze zich afspeelt. Natuurlijk beland je soms in situaties, dat het beter is om even je voorkeur om iets te zeggen niet uit te voeren. Het kan natuurlijk ook zo zijn als je per direct wat je denkt, dat ook zegt, dat men je er op een later moment ermee kan confronteren. Je kunt er  dan op rekenen, dat je dan een rake confrontatie kan verwachten.

Blijft natuurlijk de vraag, maar wanneer kun je dan wel je mening per direct kenbaar maken? Het reageren hangt, zoals geblogd, van het moment af. Verder heeft het natuurlijk te maken tegen wie je een reactie plaats door je mening te ventileren.  Je moet waakzaam zijn hoe je reageren kan worden opgevat. Stel dat je wordt bekeurd en je laat blijken, dat je niet blij bent met het staande houden door een handhaver. Het is dan belangrijk je ongenoegen op een manier duidelijk te maken, dat de handhaver zich niet beledigd gaat voelen. Mocht dat wel zo zijn, dan heb je zo een mutatie krachtens artikel 267 beledigen van een ambtenaar in functie volgens het Wetboek van Strafrecht op je deurmat.

In mijn optiek blijft overeind staan, dat het mogelijk moet blijven om je ongenoegen kenbaar te kunnen maken. Dit alles zonder beledigend over te komen. De Nederlandse Wetgever voorziet ook in de mogelijkheid om zonder iemand te beledigen te kunnen zeggen, dat je een andere mening hebt.

Ergens moet het niet willen ontvangen van een mening van die ander een oorzaak hebben. Het kan natuurlijk zijn, dat men elke vorm van kritiek direct ziet als negatief en daardoor afkrakend. De keerzijde van de medaille, kan ook eerder positief zijn bedoeld dan negatief. De gouden vuistregel, het is de toon die de muziek maakt, geldt ook bij het geven en ontvangen van een opmerking. Oké het kan niet als prettig worden ervaren als iemand zijn of haar mening geeft op je manier van handelen. Daarom is het ook niet erg handig om bij elke handeling die je uitvoert angstig te zijn om commentaar of zelfs kritiek te moeten ontvangen.

Het is natuurlijk ook niet gemakkelijk om geconfronteerd te worden met kritiek. Een bekend politicus binnen “ons “ kabinet, werd enige tijd geleden in een tv uitzending gevraagd hoe hij nu met kritiek omgaat. Hij antwoordde, dat hij bij opbouwende kritiek open staat voor de boodschap die hij erin ontdekt. Bij negatieve kritiek, ging hij verder, die vaak door niet deskundigen wordt gegeven, stelt hij de wedervraag: “ik hoop, dat het geven van je kritiek voor je mag worden gezien als een opluchting”.

En verder? Je kunt verder niet iets met kritiek, dat geen bodem heeft. Daarom is de beste kritiek die reactie die is verpakt is in opbouwende kritiek. Het moet mogelijk zijn om de goed bedoelde bemerkingen die je mag ontvangen, in een ander daglicht te plaatsen dan “wat heb ik eraan”.

Onderzoek heeft in de loop der jaren aangetoond, dat 75 % van alle kritiek ontstaat door de drive van degene die kritiek levert, om zelf te schitteren. Je kunt  bloggen, dat kritiek een vorm is van eigen lof via een omweg. Misschien kun je suggereren, dat bloggen een omfloerste vorm is van kritisch je mening geven op een gegeven, zonder moedwillig iemand te willen beledigen.