Waarom denken wij niet meer als een kind? De logica die een kind, bijna van huis uit heeft meegekregen, is zo puur en daardoor logisch, dat je er jaloers van kunt worden. Waarom is het taalgebruik qua ons denken zo moeilijk en daardoor onbegrijpelijk? Moeten wij de oorzaak ervan zoeken op het terrein van de angst, dat anderen onze gedachtegang dan vreemd vinden? Toen mijn kleinzoon op vakantie in een groot bed moest slapen, merkte hij op: “ dat hij te kort was voor dat bed ”. Hoe logisch is zijn gedachtegang en waarom moeten wij als volwassenen zeggen, dat het bed te groot voor hem is. Daarom is het voor een kind logisch te denken, dat hij of zij “alleen  ‘s middags jarig is, omdat ‘s morgens de winkels dicht zijn”.

Waar komt het nu door, dat wij volwassenen zo moeilijk moeten denken? Wij zijn toch ook kind geweest en hebben gedacht en gesproken volgens de kinderlogica. Het begrip kinderlogica kunnen wij omschrijven als de juiste manier van redeneren. Met andere woorden feiten zien, zoals ze zijn en niets meer en niets minder.

Mag je dan bloggen, dat met verloop van de jaren ons nuchtere denken en relativeren minder wordt? Misschien worden wij op latere leeftijd, onbewust, verplicht gesteld ons denken af te stemmen op de tijd waarin wij leven. Mag er niet meer worden stil gestaan bij de manier hoe wij vroeger als kind onafgeremd dachten? Zeggen wat je denkt, schijnt steeds vaker verboden te worden, omdat anderen daar niet tegen kunnen en er direct een mening aan gaan koppelen?

Als kind zie je geen “ boze “ wereld en is elke dag een uitdaging. Elke dag ontdek je iets nieuws en telkens voeg je nieuwe ontdekkingen toe aan je leventje met de opzet om er op latere leeftijd mee om te kunnen gaan. Op de weg naar later, wordt ons doen en laten schijnbaar bijgeslepen door kritiek of opmerkingen van anderen en dan begint in feite de afbraak van het nuchter- en relativerend denken.

Je moet, maar daar kan het soms te laat voor zijn, schijt hebben aan de mening van anderen. Belangrijk is, dat jij je mening durft te geven. Het geven van een mening moet natuurlijk niet kwetsend  zijn. Je mag iemand niet  ‘de Zwarte Piet ‘ toespelen, dat wil zeggen iemand benadelen. Zelfs het woord Zwarte Piet is uit den boze. Wat een wereld hebben wij toch. Dat bedoelde ik nu met het geven van een mening, ook al is deze gestoeld op je denken als kind, het mag niet meer.  Maak dat een kind nu eens duidelijk. Niet meer jezelf mogen zijn en alleen, maar naar anderen luisteren dan holt toch je identiteit uit?

Ook al is het voor volwassenen bijna niet te begrijpen, maar hoe zal het  door de ogen van een kind worden gezien? Het kind, maar ook het kind in onszelf, blijft het moeilijk vinden, dat niet alles gezegd mag worden. Het is ook allemaal zo moeilijk en natuurlijk kun je de situatie van het kind zijn niet één op één vergelijken met die van een volwassene. Als een baby het flesje heeft gehad, breekt het ritueel aan, dat er mag worden gewacht tot het een boertje heeft gelaten. Met een “goed zo, dat is er uit” wordt de oprisping beloond. Op latere leeftijd wordt deze oprisping veroordeeld, want zoiets doe je niet. De benaming van een oprisping heeft  niets met de agrarische sector te maken, maar wordt boer genoemd, omdat de klanken van de uitstoot geassocieerd kunnen worden met het woord boer.

Ik vraag mij wel eens af, hoe de wereld eruit zou gaan zien op basis van het denken van een kind. Misschien komen wij dan wel in de sfeer van: “doe niet zo moeilijk”. Zo hoorde ik eens een kind aan zijn moeder vragen: “als God dood is, wordt Sinterklaas dan de baas?” En waarom mag een kind dat niet zeggen? Die logica missen wij soms als volwassenen.  Kinderen denken op basis zoals zij dat zien. Zo ook dat kleine jongetje, dat bij een kunstschilder staat te kijken die achter zijn schildersezel een boom naschildert. Plotseling vraagt de schilder aan het jongetje: “Mooi? ”. Waarop het kereltje antwoordt: “ja, en hoe krijgt u het er nu weer af?”.

De durf om zaken ongeremd te kunnen zeggen en onbevangen je verhaal doen, dat komt steeds minder voor. Nee, je moet je gedragen en keurig in een keurslijf je dag doorbrengen, want stel, dat het kind iets zegt, waardoor de bijbehorende ouder voor schut komt te staan. Beledigend zijn, is iets anders dan voor je mening uitdurven komen. Niets heerlijker om  als kind iets te kunnen zeggen.  Wij volwassenen kunnen van de kinderen, die de bouwstenen zijn van de toekomst, nog veel leren.