Aangesloten zijn bij een sociaal medium vergroot je vriendschap en voor je het weet, zie je door je vrienden “ het bos “ niet meer. Maar  is het wel zo?  Hoe  “ slim “ kun je zijn door aansluiting te zoeken op de sociale media, als Facebook, Instagram, Twitter om je vriendenkring te vergroten? Denk je nu echt, dat alle personen, die zich hebben aangemeld om jou te volgen, zich ook daadwerkelijk vriend van je kunnen noemen? Kort door de bocht genomen is vriendschap via de sociale media niets meer dan een zeepbel die op barsten staat. Vaak kun je het vergelijken met een bouwtekening van een luchtkasteel waarop men de fundering is vergeten.

Soms vraag ik mij wel eens af, als ik niet semi beroepsmatig nieuwsgierig was geweest, of ik dan ook was ingelogd op een sociaal medium. Mijn sociale media, telt op dit moment ruim 1400  “ vrienden / volgers “ en  daarnaast beschik ik over een gigantisch netwerk. Op velerlei terreinen heb ik wel connecties, maar wat is de realiteit. Toen iemand mij enige tijd geleden liet weten:  “ het is bekend, dat jij een groot netwerk hebt, dus jij hebt ook veel vrienden ”, moest ik daarentegen zijn vermoeden tegenspreken.

Het aantal echte- en ware vrienden van mij bestaat slechts uit vijf personen. Niet meer en niet minder en het is goed zo. Deze vriendschappen zijn hecht en al decennia in stand. Sommige vriendschappen bestaan al sinds de zestiger jaren “ vorige eeuw “.

Een vriend is iemand, waarmee je lacht en grient.  Hoe kort, maar ook terecht krachtig mag deze uitspraak worden gezien. Er zijn nu eenmaal verschillende statussen van vriendschap. Denk dat een goede basis van een oprechte vriendschap ligt bij  de situatie wanneer het je slecht gaat. Vrienden die in die periode, waarin jij het moeilijk hebt en even niet weet wat te doen,  die  je dan ondersteunen die mogen zich echt vriend noemen. De rest vindt de vriendschap leuk, want er valt schijnbaar iets te halen.

Binnen een “ vriendschap “  zie je, los van je familie, ook carpoolers. Oh is het is zo gezellig met verjaardagen en andere gelegenheidsfeesten, dat de kamer en het terras van je woning goed bevolkt is. Ook de naaste buren die zo’n meute moedwillig mogen gadeslaan zijn onder de indruk van al die herrie en later op de avond van de te luidruchtige verhalen. Heeft u dan ook de gedachte om te gaan denken; “ daar wil ik tijdens mijn vakantie op de camping niet naast staan? “. Vaak kun je de gastheer en natuurlijk de gastvrouw niet direct verantwoordelijk stellen voor deze drukte. Zij sloven zich uit om iedereen van een hapje en vooral van een drankje te voorzien. De meeste drukte komt veelal van de personen die zich kostelijk vermaken en des te later het wordt, dit genot ook aan anderen in de omgeving willen laten merken.

Iedereen mag genieten van de geneugten van het leven. Het feestgebeuren gaat nooit door tot in de late uurtjes. Wie het heeft bedacht weet ik niet, maar na 00.00 uur kun je niet van laat spreken, maar eerder van vroeg. Minder prettig is het dan wanneer later in de vroege ochtend iedereen het voldoende vindt en luid groetend en vooral claxonnerend huiswaarts gaat. Buurtbewoners die vroegtijdig hun bedje hebben opgezocht, omdat zij wèl verplichtingen hebben bij een werkgever, kunnen per seconde vertellen hoe laat de meute wegrijdt.

Het is ook niet terecht om alle vriendschappen over één kam te scheren. Een freule vertelde mij  jaren geleden eens, tijdens een interview, wat volgens haar de definitief is van vriendschap. “Een vriend is” begon zij haar tekst en uitleg, “een vriend is degene als je die belt en je zegt ik ben gearresteerd, dat hij / zij dan niet vraagt: “waarom”, maar vraagt: “ waar zit je en wat kan ik voor je doen ”. Met verbazing heb ik naar haar definitief geluisterd en ik kan niet ontkennen, om in de trant van de uitleg te blijven, dat zij het bij het rechte eind heeft.

De ware vriendschap heeft als basis, los van het gegeven, dat je elkaar dagelijks niet ziet of spreekt, als je elkaar nodig hebt, degene die je belt er voor je is. Ook al is het maar even om je verhaal te doen, hoe triest de inhoud ook moge zijn. Toen in 1986 mijn vader overleed verscheen in de aula een goede vriend uit Amsterdam. Met verbazing liep ik op hem toe met de reactie: “ wat een fijn, dat jij bent gekomen “. Kijk die moeite om van verre even de overstap te doen als blijk van ondersteuning, is met geen pen te beschrijven. Vriendschap geeft ogen aan de afstand en een stem aan de stilte.