Ik heb ooit in een blog geschreven: “ Je moet in je jeugd een stok snijden, waarop je op latere leeftijd kunt leunen “. Die regel, of quote, zoals dat nu wordt genoemd, schoot mij te binnen toen ik onderstaande tekst in mijn grijze massa liet opborrelen. Heerlijk om zo een zondagmorgen te beginnen. De radio stuurt een vlotte melodie mijn werkkamer in en de koffie staat onder handbereik. Wat wil een mens nog meer.

Ouder worden is geen thema, waar je dagelijks mee bezig moet zijn. Het voordeel ervan is, dat zoiets automatisch gaat. Voor je het weet of het jezelf realiseert, kom je het kantelmoment tegen, dat je automatisch bent toegelaten tot de ouderen. Ik bemerkte dat moment en ik schrok ervan, toen een jeugdige, zelfs van buitenlandse origine, mij in de bus een zitplaats aan bood. Met een opmerking als: “meneer gaat u hier maar zitten” viel bij mij het kwartje. Intern moest ik lachen, want mijn vrouw moest blijven staan. Vanzelfsprekend heb ik haar gebruik laten maken van mijn aangeboden zitmogelijkheid

Op basis van de blog tekst: “zo erg is het niet “ breekt het moment aan, dat je doorkrijgt gewenst of misschien zelfs ongewenst lid te zijn van een doelgroep. Het vreemde aan dit voorval vond ik, dat je het openbaar vervoer neemt om ergens een bezoek te brengen, maar dat de buitenstaander ervaart, dat jij oud bent.

Laten wij eerlijk zijn, op een bepaald moment ontkom je er niet aan. Het mooie van het geheel is, dat er geen handleiding of tijdspanne is die bepaalt, wanneer jij je oud moet voelen en je moet realiseren, dat je geen feitelijke taak meer hebt in deze maatschappij. Denk dat op zo’n twijfelmoment je die figuurlijke stok uit je jeugd onder handbereik moet hebben om verder te kunnen.

Je kunt nu…eh nu de jaren gaan tellen, buigen op je levens ervaring. Ik herinner mij nog de periode, toen mijn arbeidsverleden realiteit begon te worden. Ik bemerkte, dat ik mij niet meer druk hoefde te maken over zaken waarover ik voor die tijd nog nadacht. Dit alles in de trant van: “ach wat maakt het ook allemaal uit, want over een aantal weken stap ik uit het arbeidsproces en lijd ik een ander leven”. Daarnaast realiseerde ik mij, dat ik nu meer tijd kon besteden aan andere zaken die voorheen niet direct onder handbereik lagen. Mijn kleinkinderen konden nu vaker een beroep op mij doen en ik mocht starten met een andere kijk te maken op onze maatschappij. Regelmatig mag opa voor mijn nazaten “opdraven” en ik geniet er van.

Verder vroeg ik mij af, nu je de pensioengerechtigde leeftijd heb bereikt, hoe het allemaal verder zou gaan. Hoe is het nu om voor het eerst je a.o.w. te mogen ontvangen. Je weet wel, dat bedrag, waarvan je naast de vaste afkoring: Algemene Ouderdoms Wet de drie letters ook kunt plaatsen voor : Altijd Onder Weg. Langzaam begon het tot mij door te dringen, dat het allemaal niet meer moet, maar mag.

Naast je toetreding tot het leger der gepensioneerden komt de realisering, dat je automatisch deelgenoot bent van een doelgroep, waarvoor alles in grote lijnen is en wordt geregeld. Vanzelfsprekend gaat dit niet per persoon voor iedereen op, maar in grote lijnen hoef je jezelf nergens meer druk om te maken, want in datzelfde lijnenblok, wordt voor jou, als lotgenoot van het grote legioen, de lijnen uitgezet.

De binding met je arbeidsverleden wordt automatisch, door je vertrek, vervaagd. Ik heb mij nooit geroepen gevoeld om na mijn uitdiensttreding regelmatig op mijn oude werkplek mijn hoofd te laten zien. Denk, als je wel regelmatig je hoofd hebt laten zien, je deze bezoeken zijdeling kunt plaatsen in de categorie van “ze missen mij”. De ervaring bij eerder gepensioneerde collega’s heeft mij gerealiseerd, dat dergelijke onaangekondigde beleefdheidsbezoekjes, veelal op een onjuist moment kwamen. Of je zat in een vergadering of er was een ander gegeven, dat het niet uitkwam. Op grond daarvan heb ik mij voorgenomen niet aan een dergelijk ongenoegen te willen deelnemen.

Nu jaren na mijn pensioengerechtigde datum: 01-12-2013, voel ik mij als een vis in het water. Afgezien van het moeten realiseren, dat je op leeftijd geraakt, wat een kreet eigenlijk, probeer ik als lotgenoot van de doelgroep van chronisch gepensioneerden de dag door te komen.

Ondanks je status, dat het allemaal niet meer moet, maar mag, zoals ik blogde, durf ik elke dag als een uitdaging te zien. De titel van mijn blogsite: “je moet het zien” durf ik de drive te noemen als het aanbod van mogelijkheden. In de genoemde doelgroep word je doorlopend geconfronteerd, dat je gezondheid zich ook meldt. Daarom is het verplicht, want je hebt geen andere keuze, je gezondheid in de gaten te houden. Genieten van het leven is belangrijk.

Blijft actief en denk daarom aan jezelf, want zo erg is het niet.