Het voordeel van een dergelijke kopregel boven een blogtekst kun je een garantie noemen, dat men belangstelling krijgt in “hetgeen je dan niet zou lukken”. Natuurlijk wordt per direct ongeloofwaardig bevestigd, dat nieuwsgierigheid niet de drive was om de tekst van deze blog te gaan lezen. Ik ga met uw suggestieve gedachte mee en durf eraan te koppelen: “u krijgt gelijk, maar u heeft het niet”.

Wat zou er dan niet lukken en waarom wordt over dit item een blog geschreven? Natuurlijk herrijst de vraagstelling: “ eh.. heb je verder niets te doen? “ Natuurlijk heb ik als blogger wel iets om over te schrijven en ik zie de tekst van deze blog puur als aanvulling van de reeks openstaande blogs die nog worden gepubliceerd.

Toch is de kopregel van deze blog een thema, dat mij onlangs te binnenschoot. Door een van mijn kleindochters werd ik geïnterviewd. Zo werd er de vraag gesteld die luidde: “Kunt u uw jeugdjaren vergelijken met die van de huidige jeugd?” In alle eerlijkheid is het een logische vraagstelling, die in feite geen problemen moet opleveren om een eerlijk antwoord te geven. Een logisch antwoord zou gezocht kunnen worden in een ja of een nee.

Wat is er dan onjuist aan de vraagstelling, waardoor ik anders tegen deze vraag aankeek? De oorzaak van het probleem ligt in het feit, dat de jeugdjaren van vroeger, denk daarbij aan de periode 1950 / eind zestiger jaren, niet kan worden vergeleken met de periode die jeugd in deze tijd, anno 2024, meemaakt.. Voor alle duidelijkheid durf ik te erkennen, dat de ene periode zeker niet beter is dan de andere. Beide tijdvakken, als ik het zo mag aangeven, werden geleid door de maatschappelijke ontwikkelingen die eraan gekoppeld waren en nu zijn.

Kunt u zich voorstellen hoe het per direct zou gaan, als de jeugd van nu even en voor alle duidelijkheid tijdelijk, zou worden teruggeplaatst in de jaren 1950 / eind zestiger jaren? Om het te onderstrepen, geef de jeugd een vast telefoontoestel met draaischijf. Ik denk, nee, ik weet bijna zeker, dat ze even uit het lood zijn geslagen en niet weten hoe je met zo’n vreemd toestel zou moeten telefoneren? Alleen al het gegeven, dat je de hoorn van het toestel moet opnemen om contact te krijgen met degene die je belt, is voor hen onbekend.

Het zijn slechts enkele details van het blogthema: “dat gaat je niet lukken”. Het is ingeburgerd, dat elke periode haar charmes kent. Zo herinner ik mij nog als de dag van gisteren, dat wij thuis televisie kregen. Het was een tijdperk, waarin niet iedereen televisie had of zelfs telefoon. De huidige jeugdigen zullen zich dat volgens mij niet kunnen realiseren. Nu heeft elk huis een televisie en zelfs meerdere mobieltjes.

Mijn jeugdjaren durf ik te zien als een echte jeugd, die je qua mogelijkheden niet kunt vergelijken met de huidige maatschappij. Je speelde op straat en was bijna nooit thuis, want de straat bood vertier en plezier. Nu is het tegenovergestelde actueel. Wij hadden in mijn jeugdjaren thuis geen vertier, want de zwart-wit televisie bood met haar 2 zenders aan het begin van de avond weinig ontspanning. Als je dat nu kenbaar maakt aan de jeugd van nu, word je vreemd aangekeken. Als je thuis televisie had en dan ook nog maar twee zenders, dan kun je de verbazing een plaats geven. Toen ik mijn kleinzoon vertelde dat wij alleen ’s avonds televisie had vroeg hij verbaasd: “wat deden jullie dan overdag opa?”

Alleen al de (on)mogelijkheid om de spelende kinderen op straat te kunnen bereiken. De stembanden van de ouders, die hun kinderen riepen, herbergde voldoende kracht en vooral volume, dat de nazaten die ergens in de buurt of op straat aan het spelen waren, de oproep van hun ouders hoorden en kwamen opdagen.

Ook het spelen op straat was een essentieel onderdeel van het buitenspelen. Dan mag toch worden vastgesteld, dat zo’n vraagstelling: “ “Kunt u uw jeugdjaren vergelijken met die van de huidige jeugd?” in het niet valt bij de mogelijkheden van vroeger en tegenwoordig.

Ik durf de gevolgen niet te overzien om de jeugd van tegenwoordig, als het zou kunnen, via een tijdsmachine 60 jaar terug te zetten met de boodschap: “bekijk nu eens hoe jullie het eraf brengen”. Het zal hen tegenvallen, want de verschillen zijn groot, maar zeker niet overkomelijk.

Veel speelmogelijkheden uit de jaren ’50 – ’70 zijn verdwenen. Tussen de woningen zijn bijna geen appel- en perenbomen meer te vinden, waarvan je als jeugdigen ‘de vruchten plukten’. Ook het stilletjes belletje trekken is in de loop der jaren verdwenen, omdat momenteel veel deurbellen zijn voorzien van een meekijkende camera, die te snel registreert en vastlegt wie er ‘per ongeluk’ het knopje van de deurbel indrukte.

Één ding staat inmiddels vast, er is een duidelijk verschil tussen beide perioden. Toch denk ik met veel eraan heimwee terug aan die periode. Terug naar die tijd: “nee, dat gaat je niet lukken”.