Het zal nooit beledigend zijn bedoeld, maar toch komt de opmerking: “dat kun jij ook niet weten” harder aan dan men verwacht. Je kunt de opmerking verschillend plaatsten. Daarbij denk ik dan aan: “waar bemoei jij je mee”, maar je kunt ook denken in de trant van: “goed bedoeld, maar je reactie is niet correct”. Wij leven in een maatschappij die bol staat van informatieverstrekking en het geven van info op welk gebied dan ook. Dan is het toch logisch, dat de aangesprokene zich er een mening over geeft.

Misschien moet je de uitdrukking:: “dat kan jij ook niet weten” plaatsen in de categorie gevoelskwesties. In feite leeft elke natuurlijke persoonlijkheid, een mens, zijn of haar eigen leventje. Logisch, dat hij/zij duidelijk van mening is dat hij/zij zelf bepaalt hoe de indeling van dat leventje is of wordt georganiseerd. Veelal is inmenging van buitenaf gewoon niet wenselijk. Dit alles natuurlijk los gezien van de goede bedoeling van die ander.

Daarnaast durf ik te stellen, dat die andere wereld, waarover buitenstaanders vaak een mening denken of willen hebben, geheel anders is dan je eigen gewoonte of lifestyle. Verder is die andere, voor derden onbekende, wereld afgeschermd.  Zo sprak ik eens een verzekerde in de tijd, dat ik nog bij UWV op de afdeling incasso zat, een man die zich afvroeg: ‘of ik mij kon realiseren hoe het voelde om te moeten leven van een uitkering’. Toen ik de vraag beantwoordde met: “ja dat kan ik mij wel voorstellen”, werd mij kort en bondig verweten: “dat kun jij ook niet weten, want jij zal wel een vast dienstverband hebben en jij kunt je goed redden”.

Het antwoord deed mij iets en nu na jaren, terwijl ik onder het genot van een kopje koffie deze blog schrijf, doet het mij nog steeds iets. Ondanks het feit, dat de reactie van de man hard en niet vriendelijk aankwam, kon ik deze plaatsen. Ergens voelde ik in zijn antwoord een signaal om hulp, ondersteuning en vul het verder maar in. Terug naar de afdeling heb ik aan mijn collega’s dezelfde vraag gesteld. “Kunnen jullie je realiseren wat het voor een uitkeringsgerechtigde is om te moeten leven van een uitkering? Iedereen beaamde de vraag bevestigend, waarop ik reageerde met: “dat kunnen jullie niet, want jullie hebben een vaste baan met een vast inkomen en verder geen problemen om financieel rond te komen. Het resultaat van mijn tekst en uitleg verbaasde mij.

Een van de collega’s durfde de vraag te stellen: “maar waarom zou zo’n persoon een dergelijk vraag stellen? Ik durfde mijn suggestieve gedachte kenbaar te maken, dat ik tijdens het gesprek met de persoon in kwestie het gevoel had, dat er een signaal werd afgegeven. Een signaal in de trant van: “probeer nu eens te realiseren hoe het is om uitgeschakeld te zijn en hoe je dagelijks moet ervaren, dat men je in een bepaald vakje duwt, omdat je een uitkering hebt. Ergens binnen deze gedachtegang durf ik het woord minderwaardig te plaatsen, terwijl dit etiket in mijn gevoel geheel onterecht is.

Dat kun jij ook niet weten, wat een kopregel. Natuurlijk is het moeilijk te realiseren hoe iemand zijn / haar leven moet lijden en hoe dat is om het te ondergaan. Daarom is het belangrijk, dat iedereen zijn eigen leven lijdt zoals hij/zij dat denkt te moeten doen. Even stilstaan bij een ander die het helaas ‘verplicht’ is het anders te moeten doen, daarvoor heb ik waardering, ondanks dat ik niet weet hoe dat is.

Zo heb ik binnen mijn kennissenkring twee personen die doorlopend kennismaken met pijn. Het is lovenswaardig als ik zie hoe beide kanjers, de een heeft jeugdreuma en is als ik dit schrijf, nog maar 12 en die andere kanjer is midden 20 en is zwaar lichamelijk gehandicapt, hun leventje invulling geven.  Dat kun jij ook niet weten, is duidelijk op hen van toepassing. In alle anonimiteit leven zij, met vele lotgenoten die ik niet ken, hun bestaan, dag in en dag uit. Hun wereldje, je weet wel de omstandigheid die wij als buitenstaander niet kennen, is hen eigen.

Waardering heb ik voor die personen die in een wereldje of omstandigheid zitten die ik niet ken. Een mening van die ander, daar zit de betreffende doelgroep niet op te wachten. Waar men wel op zit te wachten is acceptatie en begrip voor een situatie die anders is dan de onze. Je kunt qua aandacht willen geven natuurlijk ook doorslaan en daar zit verder ook niemand op te wacht. Het zij zo .

Soms moet je blij zijn om niet alles te kunnen weten of zelfs denken te weten. Respect hebben voor elkaar is belangrijk en de wil om je te kunnen verplaatsen in die ander misschien nog wel belangrijker.