De ‘dikke van Dale’, sommigen spreken van “ onze taalkundige leidraad “, is ook niet in de tekst en uitleg erg duidelijk over, wat nu precies aandacht is. Wel is bekend, dat het begrip aandacht de afgelopen jaren is veranderd. Aandacht begint een gemeenschappelijk goed te worden en maakt steeds meer deel uit van onze maatschappij. Binnen de sociale media, Twitter, Instagram en facebook slaat aandacht geven en krijgen soms teveel door.

Waar vroeger werd gezegd: “doe normaal” gaat dat bij de huidige status van het woord aandacht niet op. Als er gekeken wordt naar allerlei vormen om aandacht te krijgen, maar ook om alle blikken op je gericht te hebben als aandacht, dan schrik je van de diverse mogelijkheden om aandacht te hebben of te krijgen.

Ik ben geschrokken van de melding, dat een slachtoffer van een ongeval, dat licht gewond geraakte aan een hulpverlener vroeg om even een foto van haar te maken op de brancard, ‘ want zoiets doet het goed op Instagram ’. Belachelijk durf ik het te noemen, dat men dan nog zegt, dat het slachtoffer licht gewond is. In mijn veronderstelling zal de schade door de aanrijding in de categorie licht gewond vallen, maar geestelijk lijkt mij de schade aanzienlijk.

Hoe verzint zo’n iemand het om een dergelijk voorval op haar Instagram te willen hebben en dat voorval te willen delen met de gehele wereld. Ik zie in haar manier van handelen een duidelijk sociaal probleem. Een probleem, waarbij ik de vraag durft te stellen of de persoon in kwestie wel erg gelukkig is met haar leven. Komt zij niet iets te kort qua aandacht?

Toen ik begin jaren ’80 voor de krant ging schrijven, werd ik de bezitter van een perskaart. Je weet wel zo’n klein geplastificeerd kaartje met je pasfoto erop en in grote kapitalen ( lees hoofdletters ) het woord PERS. Ik weet nog uit ervaring, dat veel freelance collega’s het fantastisch vonden om al zwaaiend onder het tonen van een perskaart zich ergens, en dan vooral gratis, toegang te kunnen krijgen. Ik heb in die periode misschien hooguit 2x mijn perskaart moeten gebruiken en in al die andere situaties kreeg ik toegang, omdat men mijn hoofd herkende als die man van de krant. Ik zei ook altijd gekscherend richting mijn te actief zwaaiende perskaart collega’s; “de beste perskaart is je gezicht. Als je met het tonen van je gezicht geen toegang krijgt  welke meerwaarde heeft dan een kaartje met het woord PERS en je gezicht voor toegevoegde waarde. De toegevoegde feitelijke  waarde van zo’n kaartje is nihil.

Schijnbaar moet ik nu toch bakzeil halen, want velen in deze maatschappij vinden aandacht hebben en aandacht krijgen steeds belangrijker.  Het is onvoorstelbaar hoeveel jeugdigen doorlopend het schermpje van hun mobiel in de gaten houden om toch de laatste ontwikkelingen niet te willen missen. Instagram, ik verafschuwd in de meest omvangrijke vorm dat medium, schept voor alle aangeslotenen de mogelijkheid om de aandacht vast te houden. Stel dat je iets mis en stel dat jij niet in de belangstelling staat.

Zal het dan toch van doen hebben met ouder worden? Komt het dan toch doordat mijn eerste cijfer van mijn leeftijd met een 7 begint, dat ik het bij het verkeerde eind heb? Ondanks de mogelijkheid die er zonder meer is om veel aandacht op mijn persoontje te richten, vind ik de huidige situatie goed. Het windt mij niet op om volop in de belangstelling te staan en probeer iedereen aandacht te geven die het verdient.

Misschien heet mijn aandacht geven wel waardering gunnen. Zou ik nog de mogelijkheid  krijgen om het woord aandacht te kunnen wijzigen in waardering?

Misschien wordt de maatschappij een stuk vriendelijker als wij aandacht veranderen in waardering. Je voorkomt dan dat de kijker niet doorlopend op je gericht is. Ach ja, ik schreef het al, het zal met mijn leeftijd van doen hebben. Misschien is dat cijfer 7 ook niet goed. Ik heb hetzelfde cijfer bij de staatsloterij als eindcijfer gekozen en doet uitsluitend zijn werk goed bij de afschrijvingen.

Oh ja. Bedankt voor uw aandacht met betrekking tot het lezen van deze blog.