Steeds vaker, los van het idee of het vermoeden, wat mijn mening of instelling bij u oproept, realiseer ik mij steeds meer, dat de maatschappij aan het veranderen is. Wie het tegendeel durft te beweren, maakt volgens mij geen echt deel uit van onze maatschappij. Oké  het zal een andere tekst van de blog worden dan anders, maar het mag gezegd of in mijn situatie geblogd worden. Wat gaat mij dat aan?

Die vraag komt regelmatig bij mij op, wanneer ik over de situatie op onze aardkloot nadenk. Puur voor de fun ben ik om mijn ‘schaarse’ vrije tijd op te vullen begonnen aan de cursus filosofie. Ach je moet toch iets om handen hebben om je dag nuttig door te komen. Het bloggen voor mijn blogsite neemt zo weinig tijd in beslag, dat ik dacht, laat ik eens kijken naar een andere functie. Of het nuttig is of dat ik er iets aan heb, dat zie ik dan wel.

Filosofie, dat leek mij wel iets. Gewoon nadenken over de zin van het leven en ons dagelijkse doen en laten. Ergens in de materie kwam ik de zin tegen: “Vrijetijd is de moeder van de filosofie “.  Dit alles in de trant van, wie filosofeert denkt na over zaken en als je vrijetijd hebt, loop je ook het risico om over dingen verder na te denken. Misschien omdat mijn vrouw Aagje heet en ik semi beroepsmatig nieuwsgierig ben, als voormalig journalist, leek het volgen van de cursus interessant en uitdagend.

Wie dan, met de cursus als ondersteuning en alles beredenerend op zijn eigen manier, verder kijkt, komt al snel tot de ontdekking van het gegeven, waarbij je denkt: “wat moet ik ermee”. De dagelijkse journalistieke bronnen van informatie als de journaaluitzendingen op tv en de uitzendingen op de vaste uren op de radio die zoveel informatie over ons uitspuien, dat de tekst van deze blog steeds weer naar voren komt, zie ik als basis voor deze blog. Daarom realiseer ik mij steeds meer, dat ik meldingen via de media ga zien als puur informatie en daarbij voor mij zelf de vraag stel, “heb ik hierom gevraagd en…

In de cursus filosofie las ik een tekst die suggereerde, dat het voor de communicatie binnen een taal het soms wenselijk zou zijn, dat binnen een taal niet meer dan zeven woorden konden en mochten worden gebruikt. Dit alles om te voorkomen, dat iedereen weer iets nieuws kon bedenken, waardoor de communicatie steeds breder werd en iedereen maar een duit in het zakje wil doen.

Regelmatig word ik getroffen door mijn veronderstelling, dat ik bespeur dat natuurlijke personen zich steeds meer de ellende in de wereld gaan aantrekken, actie gaan ondernemen om te laten merken, dat de gang van zaken in de wereld, zoals deze wordt kenbaar gemaakt, hen niet aanstaat.

Logisch en dat vind ik dan wel weer, ondanks de suggestieve kopregel van deze blog, dat het rondom ons heen zeer zeker geen rozengeur en maneschijn is. Als je naar al die berichten luistert en je de ellende persoonlijk aantrekt, wat schiet je daar dan mee op?

Gerechtigheid wordt door allerlei zaken steeds meer naar de achtergrond verdrongen. Als je dan persoonlijk meemaakt, dat je met anderen een fraudezaak aan het licht brengt en dat de autoriteiten doen of hun neus bloedt en de tegenwerking naar je groter wordt dan de medewerking, dan ga je jezelf de vraag stellen: “wat gaat mij dat aan?

Het komt helaas vaker voor, dat je in deze veranderende wereld wordt geconfronteerd met zaken, die je van huis uit anders zijn aangeleerd of die je vanuit je studie de mogelijkheid hebben geboden om een bepaalde koers te volgen. Als je dan bemerkt dat de maatschappij steeds meer verandert en steeds meer een koers kiest die van je af staat, dan is de enige mogelijkheid om te gaan denken: “zoek het allemaal heerlijk zelf uit”.

Het is niet anders en naast alle ellende, die met alle moeite over je wordt uitgestrooid, zijn er nog zoveel zaken die wel belangrijk zijn. Zo heb ik een zeer goede kennis die echt is begaan met het lot van anderen  en daarbij duidelijk een functie wil hebben danwel behouden om het iedereen naar de zin te maken. De inzet wordt door mij gewaardeerd, maar hoeveel tijd gaat dat innemen ten koste van de tijd die je kunt besteden aan zaken waarin je wel een betekenis kunt hebben als solist.

Natuurlijk gaat indirect het lot van deze aardkloot ons allemaal aan, alleen veel talen zie het als bron van communicatie, hebben meer dan zeven woorden. Als ergens slecht wordt gecommuniceerd moet ik de laatste tijd aan de betreffende zeven woorden denken.

De vraag blijft, “wat gaat mij dat aan ” blijft van kracht. Je kunt, ondanks de goede bedoelingen zo weinig. Geniet van het leven.