Dat gevoel kreeg ik na enkele weken, toen ik in augustus 2019 werd getroffen door een herseninfarct. Met de suggestieve gedachte, zo dat heb ik en de ervaring ervan zal de tijd leren, kent, zoals dat dan heet, een keerzijde van de medaille.  Zonder enige vorm van medelijden te kweken, is de ervaring van augustus 2019, een onderdeel van mijn leven geworden. Niet alleen ik zal ermee moeten leren leven, met mij nog velen die ook een tia, herseninfarct of een hersenbloeding hebben gehad.

Ondanks het gegeven, dat ik geen zichtbare restverschijnselen heb, moet ik erkennen, dat er veel is veranderd. Gelukkig, maar dan in algemene zin, voel ik mij niet alleen, want de groep personen met een Niet Aangeboren Hersenletsel, groeit helaas dagelijks. Dagelijks worden personen getroffen door een tia, herseninfarct of een hersenbloeding en dagelijks moet men ermee leren leven of omgaan met de gevolgen ervan.

Helaas is er geen methode te bedenken of een strak plan van aanpak te ontwikkelen die voor ‘ een eigenaar ‘ van een N.A.H. bij voorbaat duidelijkheid zal en kan geven. In feite moet je blij zijn met deze niet definieerbare situatie. Op grond van het verschillend zijn van de persoon wordt voorkomen, dat de aandoening N.A.H. qua behandeling een eenheidsworst gaat worden. Elke persoon herbergt een eigen persoonlijkheid en een karakter en beide elementen moeten worden gezien als de basis voor een behandeling

De reacties, maar ook het gedrag na een N.A.H. letsel is niet met anderen te vergelijken. Bram Moszkowicz zei een keer in een talkshow op tv, “ik probeer geen slachtoffer  te worden van mijn karakter”. Toen ik die uitspraak hoorde, schrok ik ervan. Nu, sinds augustus 2019, ervaar ik, dat een lotgenoot van N.A.H. geen keuze mag en kan maken, want de verandering van het karakter door N.A.H. is een voldongen feit.

Kort door de bocht genomen, het is niet anders. Iemand uit genoemde doelgroep, zal het zeker niet prettig vinden met een dergelijk gegeven te worden geconfronteerd. Personen, die een tia, herseninfarct of hersenbloeding hebben gehad, ontkomen niet aan het gegeven, dat het karakter een opdonder heeft gehad.

De vraag die hierbij naar voren komt, “maar waar komt die verandering in het karakter dan door?”  Ligt de oorzaak ervan dan uitsluitend bij een aandoening door een Niet Aangeboren Hersenletsel? Zonder weg te zakken in medische suggestieve veronderstellingen, denk ik, dat mede door het genoemde letsel het karakter inderdaad een wijziging kan hebben ondergaan.

En verder…. Je moet er, als ervaringsdeskundige, er ook niet te lang bij blijven stilstaan. Het leven biedt, ondanks het letsel, nog zoveel onderdelen die de moeite waard zijn, dat stil blijven staan bij het voorval van augustus 2019 zeker geen optie is.

Voor mijzelf, maar wie ben ik, heb ik het voorval ervaren, of moet ik bloggen, het een plaats gegeven. In de loop der jaren kom je in een vaargeul, die in feite bepalend is voor je dagelijkse doen en laten. Op een bepaald moment, wanneer het even niet gaat, zoals jij wilt, bagger je de vaargeul uit, zodat het doorstroming van je voorgenomen plannen niet meer stagneert. Ik probeer  nu mijn activiteiten te doceren. Teveel hooi op mijn vork nemen of willen nemen, is nu uit den boze.

Dat zijn nu juist van die activiteiten die anders hadden moeten worden aangepakt. Het anders aanpakken, geldt niet alleen voor mij, maar ook voor lotgenoten van een N.A.H. aandoening, die op dat moment in hetzelfde schuitje zaten en maar doorgingen zonder daarvan de gevolgen te willen overzien.

Nu geruime tijd later, realiseer ik mij terdege, dat mijn ‘zolder is opgeruimd’. Ik heb mij aangeleerd mij verder minder zorgen te willen maken over situaties en ben daarom blij met de waarschuwing, die ik niet fijn vind, die mijn pad heeft doorkruist.

Ondanks dat het karakter een optater heeft gehad en ondanks dat de toekomst er anders uitziet dan voor de N.A.H.-aandoening, heeft het geen enkele zin om bij de pakken neer te gaan zitten. Door deze nieuwe situatie durf ik te stellen, dat ik het gevoel heb de oude bagger ( “mijn zolder” ) te hebben opgeruimd.

Het opruimen van de zolder moet je natuurlijk niet letterlijk zien, maar figuurlijk. Door een N.A.H. aandoening probeer je anders in het leven te gaan staan en ga je jezelf uitsluitend bezig houden met zaken die je  kunt regelen en zo niet, dan schakel je instanties in die het zouden moeten kunnen.

Er is geen handleiding voor personen met een Niet Aangeboren Hersenletsel. De ervaring nadat je de aandoening heeft overvallen is voor een ieder weer anders. Mijn plan is om mijn ervaring vanaf augustus 2019 in een boek te verwerken. Geen medisch verhaal, maar puur een weergave van hoe ik het heb ervaren en hoe ik tegen de toekomst aankijk. De opbrengst van het boek is bestemd voor de patiëntenvereniging Hersenletsel. Ik hoop dat ik met mijn ‘ervaring’ anderen kan helpen.